Teen 4.

'Erm.. Ik moet eigenlijk dringen ergens naartoe,' Begon ik na een tijdje. 'Waarheen?' Vroeg Harry meteen. 'Oh, gewoon. Maar ik blijf heus niet lang weg.' Glimlachte ik. 'Zorg dat ze zich thuis voelen.' Fluisterde ik nog in Esmay' oor voor ik deur uitliep. Ik liep de oprit af richting mijn Mercedes. Ik stapte in en smste snel mijn moeder dat ik op weg naar haar huis.
'Mam?' Ik opende met mijn sleutel de deur en liep naar binnen. 'Hierzo!' Klonk het uit de woonkamer. 'Kijk eens wie daar is?' Vroeg mijn moeder aan het kleine meisje dat op het vloerkleed zat. Ze keek op waardoor haar bruine licht gekrulde haren over haar schouder vielen. 'Mama!' Ze stond op en kwam naar me toe gelopen. 'Hey meisie!' Ik tilde haar op en draaide een rondje. 'Hoe was het bij oma?' Vroeg ik. 'Super! We hebben pannenkoeken gegeten, en we zijn naar de speeltuin geweest!' Begon ze vrolijk te vertellen. 'Pannenkoeken? Word je daar niet heel dik van?' Vroeg ik en ik kietelde haar in haar zij. 'Mama!' Riep ze lachend. Ik tilde haar weer op en liep naar de zetel waar ik ging zitten. 'Ze miste je,' Vertelde men moeder me. 'Weet ik,' Zuchtte ik. 'Maar Esmay wou me perse meenemen naar een concert' Zei ik. 'En je raad nooit wie er nu bij mij thuis is.' Ging ik verder. Ze trok haar wenkbrauwen en keek me vragend aan. 'One Direction,' Zei ik geamuseerd, ik moest het zelf ook nog een beetje verwerken. 'Echt?' Vroeg ze verbaasd. Ik knikte. 'Jep.'
'En daarom had ik en vraagje..' Zei ik en ik beet op mijn onderlip. 'Oh schat, ik kan echt niet langer oppassen, ik moet morgen de hele dag werken. Mark vermoord me als ik nog een dag thuisblijf.' Ik zuchtte teleurgesteld. 'Lieverd, Charlotte is jouw verantwoordelijkheid, ik kan niet 24/24 voor haar zorgen.' Zei ze streng. Ik knikte.
'Ja, dat weet ik wel...' Zuchtte ik. 'Je hebt me destijds beloofd zelf naar haar om te kijken, dit was jouw keuze, ik ben niet haar moeder..'
En daar kwam weer diezelfde preek. Ik weet ondertussen heus wel al dat ik de keuze heb gehad... Maar ik had besloten Charlotte te houden en ik heb geen spijt van die keuze! 'Maar luister Mam, One Direction is bij me thuis en-'
'Lieverd, je kan niet nog een keer dezelfde fout maken.' Zei ze en ze legde haar hand op mijn knie. Ik zuchtte.
Ze wou dat ik de jongens meteen vertelde over Charlotte, ik heb het een keer geheim gehouden voor een jongens en dat eindigde niet zo goed... Elke keer als hij me mee uitvroeg moest ik een smoes verzinnen omdat Charlotte bij me was. Maar als ik het hun vertel... Nee, dat kan ik toch niet doen? Dan zien we ze misschien nooit meer en dan is Esmay ook droevig. En ik wil niet het risico lopen haar kwijt te raken, zij was er voor me toen ik ontdekte dat ik zwanger was, ze was de enige die me niet in de steek liet. Ook na de geboorte. We zijn na 5 jaar later en ze is er nog steeds voor me. Ze is ook de enige die weet van dit geheim. Al mijn andere vriendinnen van op school lachten me uit of lieten me vallen. Een paar toonden begrip omdat de vader me had laten zitten, mijn toenmalig vriendje die blijkbaar een beetje spanning niet aankon. Toen ik een paar maanden zwanger was -En iedereen het dus kon zien- begrepen ze niet waarom ik geen abortus had laten doen. Sommigen zeiden dat ik geen geld had ofdat ik het niet kon omdat ik van huis was weggelopen. Niet dus. Mijn ouders begrepen het eerst ook niet, ik zelf ook niet. Eerst wou ik het kind totaal niet. Maar na een tijdje raak je gewend en krijg je een band. Toen ze eenmaal geboren was kon ik niet meer zonder haar. Ze was een deel van mijn leven en dat is ze nu nog altijd. Mijn Charlotte, mijn dochter.

Laat me weten wat je er van vind?
Lovies!