037- Ella

******1 week later*****

Ik neem een flesje cola en zet me weer in de zetel. Er begint een film, waarschijnlijk eentje om te huilen, maar het kan me niet schelen. Als de bel gaat, sta ik met tegenzin op om open te doen. Het is Jasmien. 'Jasz? Moet jij niet op kot zitten of naar school?' vraag ik verbaasd. Zonder op haar antwoord te wachten slof ik weer naar de zetel. Ze doet de deur dicht en zet zich naast me neer. 'Ik heb een vrije dag, Ella, zo kan het toch niet verder?' 'Hoe kan het niet verder?' 'Zo, je sluit je al een week hierbinnen op. Je loopt altijd in pyjama, je gsm ligt waarschijnlijk ergens onder een bed of kast, en een normale maaltijd ken je ook niet meer... Ik snap dat je het moeilijk hebt. Maar je moet weer een normaal leven leiden. Met of zonder Liam.' 'Ik weet het niet Jasz... Jij hebt Nick nog, je weet niet hoe het voelt.' 'Er is iets dat je niet weet.' 'Is het gedaan met Nick?' 'Ja, ik had het in een brief geschreven maar die heb je niet ontvangen doordat je hier bent.' 'Wat is er gebeurd?' 'Hij bedroog me, een keer of 2. Maar ik laat me toch ook niet gaan. Ik ga verder met mijn leven en dat zou jij ook moeten doen.' 'Ik mis Liam zo hard.' 'Bel dan of schrijf een brief. Of antwoord op zijn smsen.' 'Ik kan het niet. Eén van zijn beste vrienden haat mij, Jasmien. Zo erg dat ik wegloop. Zegt dat niet genoeg?' 'Ik weet het en ik snap het evenmin al jij. Maar weet je waarom hij je haat?' 'Om alles. Dat zei hij toch zelf...'

‘You don’t have to pretend you like me.’ ‘I don’t pretend. And you are the one that doesn’t like me’, ik weet niet waar deze plotse aanval vandaan komt. ‘Then there has to be something about you that I don’t like.’ ‘But if you don’t tell me, I can’t know it.’ ‘Who cares? You came here and everybody loves you. Except for me! And you can’t handle that.’ ‘I just want to know what I did wrong…’ ‘Everything!’ hij slaat met een vuist op tafel.

Bij de gedachte begin ik weer te beven. Jasmien kijkt me aan. 'Oh Ella, zo kun je niet verder gaan.' 'Deze week ging nochtans zo, dus veel maakt het mij niet meer uit...'