Hoofdstuk 150

Sofia
Het was een grote ruimte met roestbruine wanden, eigenlijk meer een fabriek. De betonnen vloer was nat en het lekte op veel plaatsen. Hier en daar waren wat lampen aan maar dat was niet echt nodig. Ik stond boven op een loopbrug en keek naar beneden naar de groep vampiers die hard stonden te lachen. Mijn hart klopte in mijn keel en ik kon ze wel afmaken. Waar was hij gebleven? Waar hielde ze hem vast? Ik was hem kwijt, mijn broer. Het enige wat ik nog had was hij en nu hielden ze hem vast. Woedend sprong ik naar beneden en landen recht voor de groep.
Een meisje draaide zich om en keek me met haar vuurrode ogen aan. Een grijns op haar gezicht vertelde me dat zij wist waar mijn broer was. Ik had het hele gebouw al afgezocht naar hem maar kon hem niet vinden. Woede laaide steeds verder in me op en ik moest en zou hem terug vinden.
‘Waar is James !’ gromde ik naar haar en ging vlak voor haar staan.
‘James krijg je niet terug!’ lachte ze hard en de rest lachte mee.
Er staat een jongen in een leren jas naast me. Zijn gezicht is niet goed te zien maar hij grijpt haar bij haar keel en drukt haar achterover op de tafel. Ik voel mijn hoektanden al in mijn mond en leun naar voren. Het meisje lijkt niet eens bang te worden en ik leun nog verder naar haar toe. Ik grom van woede en open mijn mond. Haar nek komt nu wel erg dicht bij. Ik wil mijn broer terug, ik kan hem niet ook verliezen! Mijn mond is nog maar een centimeter van haar nek vandaan en ik voel dat ze nu wel bang is. Ik open mijn mond nog net iets verder en realiseer me ineens wat ik aan het doen ben. Met een ruk schiet ik naar achteren en staar het meisje bang aan. Ik ben gewoon een monster! Ik draai me om en sla een hand voor mijn gezicht. Met tranen in mijn ogen blijf ik staan snikken. Ik kan dit niet, ook niet om James terug te krijgen.

‘Sofia, gaat alles goed? Heb je je pijn gedaan?’ hoor ik ineens een stem dichtbij.
Ik open mijn ogen en zie ineens een andere vampier voor me staan. Ik sis een keer naar hem en vlucht dan bij hem weg. Pijn schiet door me heen en nog geen twee meter verder val ik weer op de grond.
‘Wacht Sofia, ik ben het’ en de vampier komt naar me toe gelopen.
Bang en gewond wil ik bij hem weg kruipen maar hij is sneller. Tranen schieten in mijn ogen en de gedachten van net schiet weer door me heen. Ik haal een keer naar hem uit en verwond hem op zijn been. Het lijkt alsof ik hem goed geraakt heb want hij zakt in elkaar van de pijn en dat geeft mij de mogelijkheid weg te komen.
‘Sofia, wacht! Ik ben het, Aiden!’ roept hij pijnlijk.
Ik stop meteen en draai me om. Dan pas zie ik dat hij het is en ren naar hem terug.
‘Ik.. sorry ik was…’ en ik weet niet wat ik moet zeggen.
‘Het geeft niet…’ gromt hij van de pijn.
Ik kniel bij hem neer en bekijk de wond. Ik heb hem zeker lelijk verwond, iets wat eigenlijk niet echt de bedoeling was.
‘Wat is er gebeurd?’ vraag ik verward aan hem.
‘Je haalde uit met je nagels en’ begint hij.
‘Nee ik bedoel daarvoor, waarom lag ik op de grond?’ vraag ik aan hem.
‘Je bent van je draak gevallen toen ik je achterna zat’ kreunt hij en rolt over de grond van de pijn.
‘Waarom heb je dan zo’n pijn?’ vraag ik nu toch wel erg bezorgd.
‘Ik ben vaker gewond geraakt aan mijn been en je raakte me precies op die plek’ en hij zit recht op.
‘Het spijt me, ik wist het niet. Ik weet niet wat me overkwam’ zeg ik zachtjes.
‘Het geeft niet zo veel, dat heb ik ook wel eens’ lacht hij nu en ik bekijk wat hij doet.
Hij laat wat gif in zijn hand lopen en smeert het op de wond. Met een vies gezicht kijk ik er naar. Aiden trekt helemaal wit weg van de pijn en ik zie dat hij het niet leuk vind maar na een paar minuten klaart zijn gezicht op en je ziet langzaam de wond beter worden. Met open mond zit ik er nu naar te kijken en weet niet wat ik zie. Zou dit zijn gave zijn? Heb ik hem onderschat? Ik dacht alles van hem te weten maar blijkbaar zat ik er naast.