Hoofdstuk 147

Yuna
De volgende morgen zucht ik een keer opgelucht als ik iemand naast me voel. Het is misschien raar maar ik was ongerust, al helemaal toen Ben weer naar huis ging. Hij heeft wel vijf keer gezegd dat Aiden vanzelf terug komt.
Gelukkig heeft hij eigenlijk altijd gelijk.
Ik sta op en voor ik het weet zit ik beneden aan de keuken tafel te eten en heb ik me ook al om gekleed.
Na een half uur denk ik komt Aiden naar beneden en komt erbij zitten terwijl hij door zijn gezicht wrijft.
‘Ik ben vanmiddag trainen’ zegt hij ineens terwijl hij naar me kijkt om mijn gezichtsuitdrukking te pijlen.
Ik kijk hem even aan om te kijken of hij het echt meent en knik dan een keer.
‘Oké, heb je iemand gevonden?’ vraag ik belangstellend.
‘Ja, ze wil me helpen dus laat ik dat bod niet liggen’ antwoordt hij.
‘Dat is mooi. Wie is het?’ vraag ik hopend dat het iemand met gezond verstand is.
‘Het is een vampier die hier woont, ze heet Sofia’ dit zei hij iets voorzichtiger.
‘Ik weet niet hoelang dat het gaat duren vandaag’ gaat hij verder zonder dat ik wat kan zeggen.
Ik laat het een beetje bezinken en voel volgens mij ergens een beetje jaloezie. Oké dat is dus nergens voor nodig, toch?
‘Dan zie ik je vanzelf wel weer verschijnen vanavond?’ zeg ik langzaam.
Aiden knikt een keer.
‘Wat ga jij doen vandaag?’ vraagt hij om een lange stilte te voorkomen.
Ik haal mijn schouders op ‘Ik ga vanmiddag weer met Xena naar een open veld, daar ben ik gisteren ook geweest. Daar kwam ik voor de tweede keer een elf tegen, Glenn. Misschien zie ik hem vanmiddag wel weer’ zeg ik.
Aiden knikt een keer en lijkt het net zoals ik te laten bezinken. Hij staat op, geeft me een kus en mompelt een veel plezier en dat hij gaat.
De deur gaat zacht dicht en ik zucht een keer. Oké dat had erger gekund, denk ik.
Ik ruim alles op en besluit de boeken op te ruimen die Ben allemaal heeft laten slingeren. Als dat klaar is besluit ik maar wat schoon te maken.

Rond de middag ben ik klaar en ga wat eten. Aangezien ik Aiden vanmorgen niet meer terug heb gezien neem ik aan dat hij meteen met Naur al op pad is gegaan.
Na een tijdje besluit ik richting de drakenstallen te lopen. Zoals altijd is Xena blij om me te zien en dat is gelukkig wederzijds. Als ze eenmaal uit haar stal is loopt ze ongeduldig met me mee naar het veld eenmaal daar loopt ze me nog net niet omver. Ik schud mijn hoofd een keer en zeg dat ze mag vliegen. Wel heb ik eerst even goed gekeken of er andere draken aan het trainen zijn. Gelukkig zijn die er niet dus kan ze gewoon haar gang gaan. Na een tijdje is ze het rond vliegen zat want ze gaat steeds een stukje verder richting de horizon.
Ik loop achter haar aan en na een tijdje gaat ze steeds lager vliegen zodat ze precies voor een klein bos op de grond komt. Tussen de bomen door zie ik dat een smal riviertje loopt. Als Xena het ziet loopt ze nog net de bomen niet uit de grond en voor ik het weet zit de in het riviertje. Ik geloof dus dat ik hier nog wel even ben. Op zich is het niet erg het is er best mooi en rustig. Ik zak tegen een boom aan die naast het water staat en laat me op de grond zakken. Net voordat mijn ogen geheel dicht vallen krijg ik een grote hoeveelheid koud water over me heen. Ik spring overeind en kan nog net de staart van Xena onder water zien gaan. Ik wacht tot ze weer boven is en ze kijkt me aan alsof ze me aan het uitlachen is. Ik grinnik even en Xena komt het water weer uit als teken dat ze het heeft gezien en weer naar huis wil.
Als ik Xena weer op stal heb gezet en nog even langs Midnight ben geweest loop ik weer richting huis. Als ik in de gaten heb dat Aiden er niet is ben ik teleur gesteld. Aan de andere kant moet ik me misschien niet zoveel aan stellen.
Ik besluit een boek te gaan lezen terwijl ik aan mijn avondeten begin.
Als ik het op heb en nog een lange tijd in een stoel zit en nog steeds in mijn boek verzonken ben voel ik mijn ogen langzaam dicht vallen.