||Dark Days.

Genre: Drama, filosofie.

Er was een tijd, een donkere en ondoorgrondelijke tijd. Mijn ''donkere'' tijd.
Maar in werkelijkheid zag ik niet hoe somber ik was, de dagen vlogen aan me voorbij met niks, niemand leek van me te houden en het zou me niets verbazen dat als ik om zou komen dat niemand het zou merken. Maar ergens in het diepste van mijn ziel wist ik nog, dit ben ik niet. Want, wat is het om alleen maar zwart te dragen ook al is de lucht buiten al weken asgrauw. Waarom zie ik nu nergens maar dan ook nergens een lichtpuntje in mijn troosteloze leven. Zijn alle tegenslagen wel echt zo erg? Want ik zie heus wel dat ik het goed heb, maar opgesloten in mijn eigen duistere wereld wil zelfs dit niet doordringen. Naarmate ik nadenk en mezelf teister met verlangens, merk ik dat mijn omgeving langzaam door krijgt dat er echt iets niet goed is met me. Ik doe niks aan school want alle kracht, de drive om goede cijfers te halen is volkomen weg. Intussen daalt mijn sociale netwerk naar een hoogtepunt van niemand om mee te praten en voel ik me meer dan ooit afgezonderd van de buitenwereld. Zijn de mensen om mij heen dan echt zo blind? Blijkbaar wel, want niemand heeft ooit echt doorgehad dat ik depressief was.
      Stiekem miste ik de kleur, het gevoel van euforie als iets loopt precies zo als het hoor te lopen, of wanneer ik iets bereik wat ik altijd al wilde bereiken. Maar dat was verleden tijd, in een depressie van het niets. Hoe hard ik ook probeer de visuele cirkel te verbreken, het lukt niet en dan? Dan praten we al over opgeven, voor altijd duister. Moeheid die me blijft aanhalen en mijn energie niveau is al net zo laag als mijn wil. Er is niks, gewoon helemaal niets.
      Na een periode van dit alles ging het ineens heel snel, zo snel dat ik het nu na enkele weken niet eens meer weet. Wat ik me nog voor de geest kan halen is het volgende: mijn moeder merkt dat ik zo vreselijk moe ben en zo weinig levenslust heb dat ze met me naar de dokter gaat. En aha die dokter geeft me een shot aan vitamientjes. Zo zat het, ja, dus plots zie ik een regenboog door mijn zwarte wereld heen schieten die alles weer kleurt naar hoe het hoor te zijn. En ik ben die vitaminen dankbaar, of eigenlijk mijn moeder (:
Daarmee duurt het echter nog wel enkele dagen tot mijn depressie over is, dat realiseer ik me nu pas. Maar spijt zal ik altijd hebben dat ik me er niet overheen heb kunnen zetten.

De power is nog niet helemaal terug, maar de feeling is er wel weer en stapje voor stapje ben ik gelukkig weer aan de beterende hand.