Hoofdstuk 30

Zayn pov.

de eerste vraag die door mijn hoofd spookt is 'waar ben ik?'. alvast niet meer in die donkere muffe kamer.
Ik knipper met mijn ogen tegen het stralende zonlicht en kijk om me heen.
Voor me bevind zich een schitterende helderblauwe zee, grenzend aan een oogverblindend wit strand.
Ik zit op een wit strandkleed. Overal waar ik kijk die ik zee, strand en duinen.
Warme zonnestralen strelen mijn gezicht en ik staar naar de rustige zee.
Er is geen wind dus de golven zijn rustig. Plots krijg ik de drang om naar links te kijken,
en als ik opzij kijk weet ik meteen waarom. Daar loopt Amy zachtjes op me af,
met haar vuurrode haren die als vlammen om haar gezicht dansen
en haar diepgroene ogen die intens in de mijne kijken.
Mijn hart maakt een sprongetje met elke stap die ze dichterbij zet.
Ik sta op en zet een paar passen zodat ik vlak voor haar sta, en neem Amy in mijn armen.
Haar tengere lichaam past perfect in mijn armen en haar stralende glimlach verblindt me.
Langzaam buig ik naar voren en druk mijn lippen op die van haar.
En al is dit niet de eerste keer dat ik haar zoen, maar nog steeds krijg ik het elke keer warm.
Dit zalige gevoel zal nooit wennen! Haar zachte gevoelige lippen op de mijne, ik wil het gevoel nooit meer kwijt!
Al snel wordt de zoen vuriger en zetten we een paar stappen achteruit.
Voor ik het weet lig ik op mijn rug op het strandkleed met Amy bovenop me.
Mijn handen verkennen haar lichaam terwijl onze tongen vechten om dominantie.
Ik hou echt van haar, ik hou godverdomme veel van haar!
Amy trekt haar hoofd terug en net als ik haar dat wil vertellen schraapt ze zelf haar keel.
"Je hebt me gebruikt Zayn." haar anders zo melodieuze stem klinkt koud en koel.
waar heeft ze het over? Vragend kijk ik in haar ogen, maar ze zijn niet meer levendig en ze twinkelen niet meer.
Haar ogen staan dof en afstandelijk, en het breekt mijn hart. Amy is verdrietig, door mij.
"Je hebt me gebruikt Zayn." herhaalt Amy weer. Ze zet een paar passen achteruit,
richting de zee die ondertussen al wild is geworden. Haar haren slingeren rond haar hoofd door de wind.
Ik probeer haar achterna te lopen, maar mijn voeten lijken wel vastgeplakt aan de grond.
Terwijl tranen ondertussen over mijn wangen stromen probeer ik haar terug te roepen, te zeggen dat het niet waar is.
Dat ik haar niet heb gebruikt, dat ik van haar hou en haar nooit meer kwijt wil.
Maar de woorden stokken in mijn keel, ik krijg niets over mijn lippen.
Ze blijft maar achteruit lopen, richting de golven die nu metershoog zijn, met haar blik strak op de mijne gericht.
Machteloos kijk ik toe hoe ze wordt opgeslokt door de golven. Ik schreeuw en schreeuw.
Terwijl mijn hart wordt verscheurd loop ik roekeloos achter haar aan, recht de golven in.
Ik roep haar naam, in de hoop Amy terug te vinden, maar al snel winnen de golven het van me.
Het zoute water stroomt mijn longen binnen, neemt bezit van me, en ik denk alleen aan Amy.


Met een schreeuw word ik wakker. Meteen draaien de vier hoofden zich bezorgd naar mij toe.
Vier hoofden die me zo bekend voorkomen. Harry, Louis, Niall en Liam.
Het aanzicht van deze vier jongens die me zo dierbaar zijn verdoezelt de pijn van mijn nachtmerrie.
"Zayn gaat het wel, waarom schreeuwde je zo?" vraagt Liam me. "gewoon, een nachtmerrie." wuif ik het weg.
Maar Liam laat het niet gaan. "over de ontvoering of...je weet wel.. over Amy.."
Ze wisten het dus, Harry had het hun verteld. Maar ik neem het hem niet kwalijk, ze zijn ook mijn beste vrienden.
"Over Amy.." fluister ik dan maar. Even valt er een ongemakkelijke stilte, maar dan schraapt Niall zijn keel.
"Zayn, je krijgt dat ene speciale meisje wel terug, uit het verhaal van Harry snap ik dat het echt een misverstand is.
We gaan je allemaal helpen, want we willen niet dat je zo triestig bent. Desnoods organiseren we een klopjacht,
want ik wil dat speciale meisje van jou ook wel eens zien."
Door zijn laatste woorden beginnen we allemaal even te lachen. Man dit heb ik echt gemist!
Maar dat vrolijk momentje wordt al snel verstoord door een verpleegster.
Zonder woorden begint ze me na te kijken, als ze helemaal klaar is zegt ze:
"Je bent helemaal in orde, je mag naar huis gaan." Daarna is ze direct weg.
Even staar ik haar verbaasd na, maar dan komt Louis met zijn vreugdekreet. "JAAAAA, je bent weer helemaal beter!
wel je ziet er misschien nog een beetje mager uit maar dat kan Niall wel veranderen.
Nu kunnen we weer op de playstation spelen met zijn allen zoals vroeger en.."
"LOUIS" onderbreekt Harry hem, hij probeert streng te klinken maar al snel schieten we allemaal weer in de lach.
Ik wordt uit bed getrokken en de jongens sleuren me zo wat de gangen door.
Louis begint vrolijk te huppelen en al snel kijkt iedereen ons aan, maar dat maakt me even niets uit.
Ik ben echt blij dat ik terug naar huis kan, echt. Maar toch kan dat de pijn en het verdriet om Amy niet verzachten.
Maar nu ben ik uit het ziekenhuis, ik kan weer naar huis. Maar het belangrijkste, ik kan Amy gaan zoeken.
Dan kan ik haar overtuigen dat ik echt van haar hou, want geloof me,
dat doe ik.