Geheim

Het leven. Van bij je geboorte wordt het je aangereikt en of je het nu wil of niet, je moet het aannemen.
Je moet er het beste van maken, of je dat nu wil of niet, iedereen rondom ons verwacht dat van je. Moeten we het leven beschouwen als een cadeau of eerder als een nachtmerrie?

Ik strompelde de trap af. Na de zoveelste slapeloze nacht van de laatste weken, kruipt de vermoeidheid al diep onder mijn vel.
Zonder een woord te zeggen kom ik de keuken binnen. Mijn moeder zit te razen over de meest belachelijke dingen, zoals altijd.
Toch hangt er net zoals elke morgen weer die kille, gespannen sfeer.
Ik duw snel een boterham door mijn keel en haast me naar de badkamer, poets mijn tanden en kijk even naar mezelf in de spiegel.
“ Wie of wat ben ik eigenlijk?” mompel ik voor me uit.
Na enige tijd van staren, loop ik de trap af en sla de deur met een grote klap achter me dicht.
“ Succes met je rapport!” roept moeder me nog snel na.

School is ook zoiets dat je wordt meegegeven in je leven. Hier moet je naar school gaan vooraleer je iets van je leven zal kunnen maken en blabla.
Altijd dat zelfde gezaag over het feit hoe belangrijk studeren is voor je verdere carrière. Maar wat beslist er eigenlijk dat we een goed verder leven hebben?
Je mag nog gestudeerd hebben, het leven is bij iedereen een test en bij de één al meer dan bij de ander. Beslis zelf over je eigen leven,
laat niet dat iemand anders voor je doen.
We leven allemaal in een routine, dag in dag uit. Geboorte dat vreugde brengt, studeren dat veel moeite vraagt,
werken dat veel stress oproept en uiteindelijk de dood die veel verdriet teweeg brengt. De invulling van dat leven, dat moet je zelf
maar uitmaken, hoe moeilijk het soms ook is.

Op school vlieg ik weer maar eens door de hangen op zoek naar mijn lokaal. De bus is zoals altijd te laat,
wat mijn ochtend er niet echt beter op maakt. Toch zou het vandaag anders worden.
Nog één dag school en dan is het kerstvakantie, dat wil zeggen dat er niet alleen rapporten worden bedeeld, maar ook cadeautjes.
De titularis roept na enige tijd mijn naam. De teleurgestelde en blije gezichten van de leerlingen voor mij bezorgen me toch wat twijfel.
Waarom eigenlijk? Punten zijn maar cijfers, maar toch zijn ze zo belangrijk.
Voorzichtig laat ik me op de stoel glijden die rechtover haar staat. De 2 cijfers die zo ‘belangrijk’ zijn,
zullen wel in de smaak vallen thuis, want dat is wat telt, of niet soms?
Maar dan verbreekt één enkele zin de routine van heel mijn leven.
Vanaf toen verlang ik al elke dag terug naar die routine van voordien.
Eén zin waarvan niemand kon inschatten wat voor een gevolgen die zou hebben.
“Céline, je doet zoveel voor anderen maar denk je ook wel eens aan jezelf?”

Eigenlijk een doodnormale zin. Toch wou ik zo snel mogelijk weg, weg uit haar gezichtsveld,
weg van iedereen. Binnenin was er iets gebroken, de paniek nam de overhand, dat al snel gevolgd werd door tranen.
Wat als ze hierover straks begint tegen mijn ouders? Wat als hierdoor dan alles uitkomt?
Komt mijn geheim hierdoor in gevaar?