Hoofdstuk 56

Ik sta op het vliegveld en Peter is afscheid aan het nemen van zijn ouders. Als hij zijn moeder loslaat van een knuffel, draait hij zich naar mij om en loopt naar mij toe. Hij kijkt me even aan en glimlacht dan zwakjes naar me. Hij slaat zijn armen om me heen en trekt me tegen zich aan. Ik sla mijn armen rond Peter’s middel en trek hem nog dichter tegen mij aan. Ik verstop mijn gezicht in zijn nekholte en knuffel hem. Ik ga hem zo erg missen. “Ik ga je zo erg missen”zegt Peter en drukt zijn lippen op mijn voorhoofd. “Ik jou ook”zeg ik en de eerste traan rolt naar beneden. Shit, ik wilde niet gaan huilen. De tranen volgen elkaar en vallen op Peter’s shirt. Peter laat me een beetje los en ik laat hem ook een beetje los. Peter kijkt me en glimlacht naar me. Hij neemt mijn gezicht tussen zijn handen en hij veegt mijn tranen weg. “Niet huilen prinses. Ik vind een lach leuker bij je staan.” Ik lach door mijn tranen heen. “Ik houd van je”zeg ik en Peter’s glimlach wordt groter. “Ik houd ook van jou.” Het slaat zijn armen weer om me heen en geeft me een zoen op mijn lippen. Onze tongen spelen met elkaar en het kan me nu even niks schelen dat zijn ouders er bij staan. Ik moet hem straks missen en ik weet niet wanneer ik zijn lippen weer voel. Ik geniet van Peter’s lippen. Er wordt iets omgeroepen. “Willen de mensen die naar Engeland vliegen, zich nu gaan inchecken. U wordt bedankt.” Peter haalt zijn lippen van de mijne af en lacht weer naar me. “Ik ga me even inchecken, lieverd. Ik ben zo terug.” Ik knik en Peter loopt naar de incheckbalie. Na een paar minuten is Peter ingecheckt en komt hij weer naar mij en zijn ouders toegelopen. Hij geeft zijn vader eerst een soort van knuffel en dan zijn moeder. Hij komt weer naar mij toegelopen en geeft me weer een knuffel en een kus. “Ik moet nu echt gaan”zegt Peter maar ik wil hem niet loslaten. Nee, ik wil dat hij hier blijft. “Lieverd, ik moet nu echt gaan.” “Please blijf”vraag ik hem smekend en wanhopend. Peter kijkt me aan en slaat dan zijn ogen neer. “Ik moet echt weer terug naar Engeland. Ik beloof je dat ik je elke dag zou bellen en dat we elke avond gaan Skypen.” “Maar ik wil je vasthouden en zoenen.” “Dat wil ik ook, maar het gaat nou eenmaal even niet. Het komt goed, dat beloof ik je. Ik moet nu echt gaan.” Ik knik even en sla weer mijn armen om Peter heen. Ik drukt hem bijna plat maar ik wil gewoon even van dit laatste moment genieten. Ik weet niet wanneer ik hem weer kan vast houden. Ik laat Peter uiteindelijk toch los en Peter geeft me nog een kusje op mijn voorhoofd voordat hij zijn tas pakt. “Ik bel jullie wel als ik geland ben.” Zijn ouders en ik knikken en Peter loopt dan naar de douane. Voordat hij de poortjes door moet, draai hij zich nog even om. “Aim, ik houd van. Vergeet dat niet”roept Peter. Ik voel de tranen weer in mijn ogen prikken en ik knipper ze weg. “Ik houd ook van jou”roep ik terug en geef Peter dan snel een luchtkusje. Peter doet net alsof hij die vang en stopt die in zijn zak. Hij lacht nog even naar me en gaat dan de poortjes door. Ik zie hem de hoek om gaan en dan is hij weg. Weg voor een periode, waarvan ik niet eens weet hoelang die is. Ik kan mijn tranen niet meer tegen houden en laat ze stromen. “Ach, meissie toch”hoor ik Peter’s moeder zeggen en voel dan twee armen om me heen. “We gaan hem allemaal missen. Hij is niet dood hè, vergeet dat niet.” “Dat weet ik”zeg ik en laat Peter’s moeder los. Ze lacht naar me en veegt mijn tranen weg. “Moeten wij jou thuis brengen?” Uhm…nee. Ik moet in de stad zijn.” “Wat moet je daar doen?” “Ik moet werken.” “Ach, nee toch? Waarom heb je geen vrij genomen?” “Omdat ik er geen rekening mee heb gehouden dat dit zo zwaar was.” “Moeten wij je toch thuis brengen?” “Nee hoor, ik ga wel gewoon werken.” “Oké, maar als het niet gaat, dan ga je naar huis.” “Is goed”zeg ik met een glimlach en de moeder van Peter lacht terug. Ik pak mijn tas en we lopen met z’n drieën naar buiten, naar de auto. We stappen allemaal in en Peter’s vader rijdt naar de stad. “Waar moet ik je afzetten”vraagt hij. “Aan het einde van deze straat is goed.” “Oké.” Peter’s vader rijdt nog een klein stukje door en stopt dan op de hoek. “Dank jullie wel.” “Geen dank meis”zegt de moeder van Peter en ik geeft haar een kus op haar wang. Ik stap daarna uit. “Ik hoop je snel weer te zien”zegt Peter’s vader. “Dat gaat wel lukken denk ik.” “Veel plezier met werken”zegt hij weer. “Dank u wel. Nog een fijne dag verder.” “Jij ook”krijg ik van beide terug en dan rijden ze weg. Een zucht verlaat mijn lippen en ik ga even op een bankje zitten. Ik haal wat papieren en een pen uit mijn tas en bekijk de mensen die langs lopen. Ik moet vandaag mensen gaan interviewen voor mijn artikel. Fijn, als je humeur nul is. Ach, het moet toch gebeuren dus dan maar gelijk. Ik sta op en tover een glimlach op mijn gezicht. Laat ik maar beginnen met werken en vooral niet te veel aan Peter denken.