Chapter 6

Na een lange en vermoeiende reis (vooral voor Robin dan) komen ze eindelijk aan in Londen. Anna’s mond valt open van verbazing. Zo groot! Robin stoot haar aan en met zijn vinger tikt hij Anna’s mond terug dicht. Hij grinnikt. “Oke, An. Jij mag kiezen. Ofwel gaan we eerst naar het hotel ofwel eerst in de Londen Eye. Ze kiest dan toch voor het hotel. Met al die bagage in het reuzenrad gaan, is niet zo’n goed idee, bedenkt ze. Als ze voor het hotel staan valt Robins mond deze keer open van verbazing. Zo klassevol! En ze zijn nog niet eens binnen geweest! Dit keer tikt Anna Robins mond dicht en grinnikt. “Wat sta je daar nog te treuzelen? Hophop, naar binnen!” commandeert ze. Robin gehoorzaamt. Meer omdat hij zelf ook staat te trappelen om binnen te gaan. Eenmaal binnen checken ze eerst in en gaan dan met de lift naar boven. Op de vierde verdieping is hun hotelkamer. Dat is de verdieping met de meest luxueuze balkonnen, van buiten gezien. Binnen zal het dus ook wel de moeite zijn. En niets is minder waar. Ze kunnen binnengaan, maar met al die zenuwen en Anna’s zenuwachtig getrappel krijgt Robin de sleutel niet in het slot. “Rob! Schiet nu toch op! Je denkt zeker dat ik mijn tijd hier sta te verdoen?”zegt Anna lichtjes geïrriteerd. Als Robin de sleutel in het slot krijgt en de deur opengaat, zegt ze: “Eindelijk! Het ging gaan tijd worden! Ik dacht al dat we daar niet eens de nacht zouden kunnen doorbrengen.” Ze krijgt een boze blik van Robin teruggestuurd en daarna de deur in haar gezicht. Ze zucht. “Komaan, Rob. Je weet dat ik dat niet meende, laat me erin alsjeblieft, ik wil net zoveel kunnen bewonderen als jij.” Een boze grom krijgt ze als antwoord. “Oke, ik kom straks nog wel terug. Mijn bagage staat voor de deur. Zet je hem alsjeblieft binnen? Binnen 3 uur zal ik wel terug zijn.” Anna zucht en vertrekt met de trap naar beneden.

Buiten waait er een fris briesje. Ze begint te lopen. Met al die frustratie in zich, begint ze sneller en sneller te lopen en merkt niets op rondom haar. Totdat ze tegen een jongen opbotst die net een winkel uitkomt. Als ze naar het uithangbord kijkt, ziet ze wat erop staat: ‘Nando’s’. Ze staart naar het bord en nieuwsgierig gluurt ze naar binnen. Zou ze hier eens met Robin komen eten? Tenminste, als hij terug bijgedraaid is… Door al die gedachten vergeet ze zich te excuseren. “Helloow, ik vroeg je iets? Jezus, waar zit jij met je gedachten?”hoort ze ineens. Ze kijkt de jongen aan en bloost. “Sorry, ik euhm… eigenlijk zou ik euhm…” Ze zucht. “Sorry”mompelt ze. De jongen kijkt haar glimlachend aan. “Dat geeft niks. Maar zou je nu kunnen antwoorden op mijn vraag? Ik vroeg of jij dat ene meisje niet bent die me in België zei waar de McDonalds was.” Verbaasd knikt ze. “Ik ben Anna. Sorry dat onze 2 ontmoetingen niet echt grandioos waren.” De jongen wuift het weg. “Zou je iets willen gaan drinken met mij? Gewoon, om elkaar beter te leren kennen. Ik trakteer.” Anna glimlacht en knikt. Samen lopen ze richting Starbucks. Ze kent deze jongen nog maar net en toch voelt het alsof ze hem al jaren kent. Zo vertrouwd lijkt hun gesprek. Ze kent niet eens zijn naam, bedenkt ze. “Wacht even. Zeg euhm… Ik ken je naam eigenlijk niet… En dat is nogal vrij irritant…” De jongen grinnikt mysterieus. Zijn blonde haar piekt vanonder zijn mooie groene pet en zijn schoenen zijn sowieso van het duurste merk dat er is. “Dat heb je zo wel door. Kom.”

Nieuwsgierig volgt Anna hem Starbucks in en dan naar een tafeltje helemaal vanachter. Hij lacht. Wat is hier nu zo grappig aan? Hij kent haar naam, maar niet andersom, denkt ze bij zichzelf lichtjes geïrriteerd. Plots kijkt hij haar serieus aan. “Vanaf het moment dat je me voor een zekere Robin hield, wist ik dat je speciaal was…. en bent.” Hij glimlacht en Anna wordt helemaal warm vanbinnen. Die mysterieuze jongen wist haar hoofd op hol te brengen zonder dat ze zijn naam wist! “Als ik mijn naam zeg, beloof je me dan niet te gillen of weg te lopen?” vraagt hij haar terwijl hij haar twijfelend aankijkt. Anna knikt. “I promise.” Plots denkt ze aan iets. Hij was de jongen in het park die zo hard op Robin leek, hij was diegene waarvan ze dacht dat hij Niall was van One Direction, en die persoon zat nu tegenover haar in Starbucks en zei dat ze speciaal was? Ze glimlacht. “Wacht… Mag ik eerst je naam raden? Ik denk dat ik je toen in het park voor een superster hield…” Hij knikt. “Je mag altijd een poging wagen.” Anna haalt diep adem. “Volgens mij ben je Niall van One Direction.”