Thirteenth chapter

"Where's dad?" we zaten met z'n allen aan de tafel te eten. Emma keek mijn moeder vragend aan. Die haalde even kort haar schouders op en in stilte aten we verder. Ik schonk Emma een korte blik en ze fronste haar wenkbrauwen. I'll explain later vormde ik snel met mijn lippen. Ze knikte kort. Ik keek kort naar mijn moeder maar die zat moedeloos in haar bord te staren. Zuchtend at ik snel mijn bord leeg. "I'm going to do my homework" ik ruimde mijn rommel af en liep met haastige passen naar boven. Hoe sneller ik weg was van deze ongemakkelijke situatie hoe beter. Ik vond het nooit leuk als mijn ouders ruzie maakten maar nu was het een van de ergste tot nu toe. Toen ik zacht gestommel in mijn kamer hoorde bleef ik vlak voor de deur staan. Ik legde mijn oor tegen de deur en hield mijn adem in. Voorzichtig legde ik mijn hand op de klink. Ik duwde de deur zachtjes open en liep op mijn hoede naar binnen. Opeens viel mijn blik op een donkere schim die achter de deur stond. Ik wilde beginnen gillen maar de schim legde zijn hand op mijn mond. "HMMMMMMMMM" ik trapte om me heen en probeerde me los te wringen. "Easy babe, it's me" meteen herkende ik Zayn zijn stem. Ik kalmeerde en hij liet me los. "I told you not to do this anymore" ik beukte met een vuist op zijn borstkas maar glimlachte toch. "AMELIA? ARE YOU OKAY?" klonk het van beneden. "Uuh. YEAAH! THOUGHT I SAW A SPIDER. WASN'T ONE AFTER I TOOK A BETTER LOOK, DON'T WORRY" ik sloot snel mijn deur. "Didn't I tell you not to sneak in my house?" ik keek hem zo streng mogelijk aan maar een glimlach was duidelijk te zien op mijn gezicht. "I just wanted to check if you were okay" hij sloeg zijn armen rond mijn middel. "And we still had to finish something" hij keek me met een uitdagende blik aan. "What, here? when my parents are home?" ik keek hem met grote ogen aan maar Zayn bleef grijnzen. "I don't see that's a problem" zijn handen zochten een weg onder mijn T-shirt. Zijn lippen taste mijn kaak af en ik sloot met een zucht mijn ogen. I always get what I want de stem van Harry galmde door mijn hoofd. Heel mijn lichaam verstrakte en Zayn liet me los. "Babe, what's up?" hij keek me verbaasd aan en ik probeerde terug te glimlachen. "Nothing...I thought...I heard my mom coming upstairs" Zayn sloeg zijn armen rond me heen en keek me kort aan. "Relax babe, they won't hear us" hij zette opnieuw zijn lippen in mijn hals en begon zachtjes te zuigen. Ik ontspande me na een tijd gewoon terug en Zayn zijn handen ontdekte voorzichtig mijn lichaam. Soms wachtte hij even mijn reactie af voor hij verder ging. "Amelia?" mijn zus klopte zachtjes op mijn deur en ik keek Zayn paniekerig aan. "Under. the. bed." fluisterde ik zachtjes. Zayn kwam geluidloos recht en ging voorzichtig op de grond liggen. Hij rolde onder mijn bed en ik fatsoeneerde mijn kleren. "Yes?" Emma opende de deur en kwam binnen. "Mom and dad are fighting again..." ze ging naast me zitten en ik hield mijn adem in. "Oh...about what?" ik keek probeerde haar blik gevangen te houden en sloeg een arm rond haar schouder. "I don't know...small things that don't even matter." ik hoorde hoe haar stem zachtjes trilde. Ik probeerde haar vrolijk aan te kijken en porde zachtjes in haar zij. "Don't worry, everything will be okay in the end. It always is!" om mijn woorden kracht bij te zetten glimlachte ik breed. "I suppose you're right...thanks Amelia" Emma knuffelde mij nog even kort en stond toen op om de kamer te verlaten. Toen ze de deur achter zich sloot kwam zijn kreunend onder het bed uit. "I don't really fit under your bed..." hij kraakte zijn vuisten even kort. "I think it's time for me to go" hij had net een korte blik op mijn klok geworpen en keek mij nu glimlachend aan. "I'll see you tomorrow then" het afscheid bestond uit een lange kus. Terwijl Zayn terug uit het raam klom en met gemak zich naar beneden liet zakken langs mijn balkon ging ik op bed zitten. Het was ondertussen inderdaad al laat geworden. Ik besloot om toch ook maar te gaan slapen, anders zou ik de volgende dag een zombie zijn. Ik rekte me uit stond op en liep naar het raam. Net toen ik mijn gordijnen wilde toe doen merkte ik een schim op aan de overkant van de straat. Het was moeilijk te zien wie de persoon was. Ik ging wat dichter bij het raam staan en kneep mijn ogen half toe om te kunnen zien wie het was. Mijn hart sloeg een tel over een geschrokken zette ik enkele stappen achteruit. Het was onmogelijk. Dit kon absoluut niet echt zijn. hoe had hij in hemelsnaam mijn huis gevonden? Terwijl ik naar adem hapte keek ik opnieuw. De schim stond er nog steeds. Hoewel het inderdaad heel moeilijk was om te herkennen wie het was kon je in het vage straatlicht de krullen van de schim duidelijk zien. Maar ook de groene ogen reflecteerde in het zwakke licht. En die groene ogen in combinatie met de krullen konden maar van een persoon zijn. Harry.