23. Rich people...

“Hier,” duwde Hannah iets in mijn handen, “ik zag hoe je bewoog op de muziek. Ik wed dat je graag danst. Je mag het hebben van me, als bedankje zeg maar.”
Ik fronste en keek neer naar wat ze in mijn handen had geduwd. Het was een kleine mp3, als ik me niet vergiste. “Wat? Dat kan ik niet aannemen, daarvoor is het veel te duur. Trouwens, in ruil voor hulp heeft Seo Sung nog mijn kleren ophangen!”
“Nee, dat was alleen om binnen te komen,” schudde Hannah koppig haar hoofd. “Seo Sung heeft me verteld dat je zo arm was dat je nauwelijks voedsel kon kopen, maar ik wil je dit geven. Het maakt toch niet uit, want morgen krijg ik alweer een nieuwe,” beweerde ze beslist.
Ik wierp een blik op Seo Sung die een verontschuldigend gezicht trok. “Sorry?”
Ik zuchtte diep. “Dan nog, ik kan het niet zomaar aannemen.”
“Echt wel,” bleef ze volhouden. “Ik zie heus wel hoe graag je het wilt hebben. En misschien kun je door de muziek je Koreaans nog wat oefenen. Dat ding koste nauwelijks wat. Ik ben het zelfs liever kwijt. Wacht!” Ze verdween in de deuropening en holde de trap op.
“Neem het gewoon van haar aan,” sprak Seo Sung op me in. “Wat ze zegt, is waar. Ze krijgt morgen zo’n dure iPod. Ze kan dus niets meer met zoiets aanvangen, dus ik stel voor dat je het neemt. Als je toch zo graag danst, wat is er dan dat je zo tegenhoudt?” Ze haalde onverschillig haar schouders op.
“Ik weet het niet,” spiegelde ik haar schouder ophalen. “Ik heb toch geen elektriciteit om het op te laden, dus ik kan het sowieso maar één keer gebruiken.” Met spijt gaf ik dat toe. Ik had het ding maar al te graag gehad, maar het was onbeleefd om het zo maar aan te nemen, alsof het niets was. Ik miste muziek nu alweer.
“Idioot,” lachte Seo Sung me uit. “Waarom denk je dat mijn jas altijd zo subtiel bij het stopcontact ligt? Ik laad mijn spullen ook op, tijdens het werk. Niemand merkt er toch iets van en voor mij is dat goed meegenomen!”
Ik begon stilaan te grijnzen. Ze was dus niet zo braaf als ze zich voordeed. “Slim,” merkte ik onder de indruk op, “hoewel ik waarschijnlijk ook achter zoiets zou komen.” Ik wierp haar een plagerige grijns toe.
“Ja, ja, het zal,” lachte ze nu mét me. “Zeker als je niet mp3 niet wilt aannemen.”
Mijn mond vormde weer een rechte streep.
“Kom op, er staat fantastische muziek op,” probeerde ze me te overhalen, “en als je iets nieuw wilt van muziek, zal ik het wel voor je er op zetten! Neem het nou gewoon aan.”
“Hier,” overhandigde Hanna die inmiddels weer was verschenen, me een zakje. “Daar zit de uploader in. Je kunt het ook op werk of zo insteken. En niet zagen, want ik neem het niet terug.”
Ik zuchtte diep. “Je bent dus echt niet over te halen?”
“Nee, dus probeer het maar niet,” waarschuwde ze me met een brede grijns. Zou ze voelen dat ze aan het winnen was? Waarschijnlijk wel.
“Oké dan,” nam ik hebberig haar geschenk aan. Ik, de egoïst. “Bedankt dan maar.”
“Jij ook bedankt,” glimlachten de twee meisjes en wuifden me uit.
Als ik buiten hun zicht was, stak ik het ding meteen in mijn oren en zette de muziek luid op. Wat was ik toch verslaaf! Een snelle blik in de straat waarin ik me bevond, vertelde me dat die zo goed als leeg was en al helemaal geen toeschouwers had. En eindelijk kon ik losgaan.
Ik voelde de beat, danste van de ene lantaarnpaal naar de andere kant. Oh, dit was gewoon geweldig. Het was zo lang geleden, te lang geleden, dat ik nog zo gedanst had. Vroeger was ik altijd beperkt door de muren van mijn kleine kamertje, maar nu had ik alle vrijheid!
Zoals me al eerder was opgevallen had Koreaanse muziek een duidelijke, goed dansbare bas. Als ik meer en meer luisterde kon ik af en toe stukjes volgen en zong ik ze mee – natuurlijk alleen de Engelse stukjes. Dat moest er in de ogen van een voorbijganger waarschijnlijk heel marginaal hebben uitgezien, maar een geluk dat die er op dit uur van de nacht niet waren.
Of dat dacht ik toch…

[NEXT TIME ON: ‘I CAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING’]
“Hé, is dat niet dat meisje van op die fuif?” stootte een man zijn vriend en collega aan.
“Weet ik niet, hoor. Er waren zoveel meisjes daar.” Hij lachte kort om zijn eigen grap.
“Zij was het meisje dat die zakenman aanpakte toen die te dicht bij dat studentje kwam.”
“Hoe weet je dat nu?”
Heb je al vaak meisjes met zulk haar gezien?” gebaarde hij naar de uitzonderlijke haarsnit, waar één kant zo kort als jongenshaar was en de andere lang als vrouwenhaar.
Bingo. “Ziet er naar uit dat we ons laatste slachtoffer hebben gevonden…”

[Sorry, I know the last chapters were like...very boring. But believe if I say they are essential for my story. To cheer you guys up a bit I'll say: it's definitly worth it to wait. There are coming some very interesting scenes with Cho Kyu-Hyun in his apartment AND her starting as a trainee is not so far away, also. To speed up time a little bit I now will be posting two chapters a week, TILL the parts with the entertainment and Kyuhyun. Now, are you motivated? I hope so ^.^~]