Elisabeth Morgen.

Alles leek als een soort van een waas voorbij te vliegen, maar het leek alsof mijn wereld op een compleet ander tempo werkte. Mijn hele lichaam voelde zo zwaar aan dat het me ook niet verbaasde dat ik over de treden viel waardoor Harry het vrij moeilijk had om me vast te houden. Maar zelfs zijn troostende woorden kwamen niet bij me binnen. Het enigste wat ik voor me zag was de doodsblik van mijn vader die me een paar seconden geleden me zo levenloos had aangekeken.
“Lizzie.” Zeer langzaam keek ik op naar Harry die me stevig tegen zijn lichaam aandrukte. Met één van zijn handen had hij blijkbaar een stukje stof van zijn shirt afgescheurd om het bloed van mijn gezicht te vegen, maar in de plaats van hem te laten doen duwde ik zijn hand weg.
“Dit is mijn verdiende loon.” Mompelde ik tegen hem en sloeg mijn ogen gelijk neer. Voor mij voelde dit echt aan als mijn straf voor mijn bloedeigen bloed te vermoorden, zonder enige genade. Het bloed gaf me het gevoel dat mijn vader dit zo gewild zou hebben om zijn dochter hiervoor op te draaien omdat het hem nooit gelukt was om haar dicht bij hem te houden.
“Liz, dit is helemaal niet je verdiende loon. Hoe kan je dat nu denken?” vroeg Harry op een verbaasde toon en begon gelijk weer het bloed van mijn gezicht te wrijven. Hoofdschuddend duwde ik hem van me af voordat ik al huilend mijn armen stevig rond me heen sloeg.
“Misschien heeft mijn vader wel gelijk. Misschien ben ik wel even slecht als hem.” Begon ik gelijk, maar werd direct weer mijn mond gesnoerd doordat ik weer stevig tegen Harry aangedrukt werd door zijn stevige armen die duidelijk aangaven dat ze me niet meer zouden loslaten.
“Je gaat eventjes serieus naar me luisteren, Elisabeth Morgen. Jij bent niet zoals je vader en dat zal je nooit worden. Ja, je hebt je vader misschien vermoord, maar dat heb je gedaan om je vrienden te beschermen.” Al huilend staarde ik recht in zijn groene ogen die me doordringend aankeken. Ik wist dat Harry dit alles moest gehoord hebben van de mensen rond ons heen die nog altijd ons vooruit duwde, recht naar de ingang, want sinds het voorval had ik nog geen woord gerept over wat er gebeurt was. Ik was haast vergeten dat Sienna en Louis er nog waren. Hopelijk waren ze oké.
“Liz, ik weet toch dat ik van je hou?” verbrak Harry uiteindelijk mijn gedachten terwijl hij weer wat bloed van mijn gezicht wreef. Al knikkend keek ik hem aan en wilde gelijk terug antwoorden dat ik ook van hem hield, maar voordat de woorden mijn lippen konden verlaten werd de deur onderaan de trap ingetrapt. Geschrokken keek ik samen met Harry naar nieuwe mannen die de ruimte ingestormd kwamen en vaag herkende ik een paar mensen van Section 4.
Maar voordat we ook maar konden bewegen naar onze oudere collega’s werd er een pistool tegen mijn hoofd gehouden door één van de mannen van mijn vader.
“Geen stap verder of ze is er geweest.” Dreigde een vrij jongens achtige stem waardoor ik verbaast opkeek naar de jongen die zijn kap over zijn hoofd getrokken had. Vaag herkende ik iets in zijn ogen, maar kon er niet direct een naam op plakken, maar dat veranderde toen er een schot weerklonk in de kamer en de jongen met een kracht achteruit vloog waardoor zijn kap afviel kon ik echt zien wie hij was.
Al snakkend naar adem liep ik achteruit en viel ze recht in Harry’s armen die me fronsend aankeek, maar veel oog had ik niet voor hem. Het enigste wat ik zag was mijn beste vriend van vroeger levenloos op de grond liggen.
“Morgen, Styles, ga naar beneden. Jullie vrienden wachten daar op jullie. Wij handelen dit wel af.” Hoorde ik een zwaardere stem zeggen en voordat ik het wist werd ik door Harry naar beneden getrokken. Maar zelfs toen ik het vage zonnelicht vanuit de deuropening zag weerspiegelen op de treden kon ik niet stoppen met staren naar het bloedspoor dat langzaam van de trap afliep. Hoe kon het dat ik op één dag twee van de belangrijkste mensen uit mijn verleden zien sterven voor mijn ogen?
“Lizzie!!” Geschrokken draaide ik me om toen ik een Iers accent hoorde roepen vanaf de opening en voordat ik het wist werd ik in een stevige omhelzing getrokken door een blonde jongen. Nog altijd in shock van wat er allemaal gebeurt was keek ik over zijn schouder naar Harry die in een omhelzing met Zayn en Liam werd getrokken.
“Waar is Louis en Sienna?” vroeg ik al fluisterend toen Niall me had losgelaten toen hij merkte dat ik volledig opgespannen stond. Bijtend op zijn onderlip streek hij voor een seconde door zijn haar heen voordat hij zijn mond weer opentrok.
“Sienna was geraakt door één van die mannen en is met spoed naar het dichtbij zijnde ziekenhuis gebracht. Louis is halsoverkop vertrokken naar ginder om te checken of ze oké is.” Bekende hij uiteindelijk en voor mij wist dit genoeg om volledig onderuit te halen. Als Sienna dit niet zou overleven zou dit allemaal mijn schuld zijn. Huilend liet ik me vallen op de grond en kromp in een bolletje terwijl ik niet probeerde te denken aan al de doden die mijn schuld waren. Ik was duidelijk even slecht als mijn vader.