• 021 Maxine Grace Scott

Na het eten had ik aan mama en papa gevraagd als ik opnieuw mocht gaan werken omdat ik me beter voelde. Papa zei onmiddellijk ja maar mama twijfelde even. Ze wou dat ik eerst nog even naar Dr. Drew ging om te vragen wat hij zei. Ik had gezegd dat ik het goed vond en mama had een afspraak gemaakt.

“Maxine! Doe door we moeten vertrekken!” riep mama van beneden. “Ik kom!”
Ik deed mijn schoenen aan, stak mijn Iphone in mijn broekzak en liep naar beneden.
“Klaar” zei ik toen ik naast haar in de auto stapte en we richting het ziekenhuis reden. Yay!
Ik zuchte.
“Wat is er?” vroeg mama.
“Moet dit echt? Ik weet toch hoe ik me zelf voel? En je weet dat die testen niet 100% juist zijn, dat zei Dr. Drew zelf” nu was het mama die zuchtte.
“Ik wil gewoon weten wat Dr. Drew te zeggen heeft” zei ze op een iets wat boze toon, maar dat negeerde ik. Ze was sinds mijn ziekte veranderd. En daar voelde ik me toch schuldig door.
Toen we bij het ziekenhuis aan kwamen parkeerde mama de auto dicht bij de ingang en we liepen naar binnen.
“We hebben een afspraak met Dr. Drew” zei mama tegen de jongen achter de balie.
“Oke jullie mogen doorlopen” zei hij en dat deden we.
Ik klopte op de deur en Dr. Drew deed hem al open. “Hey Maxine”

“Oke dat was het dan. Je kan als het aan mij ligt gewoon weer gaan werken” zei hij en ik kreeg een lach op mijn gezicht. Ik keek naar mama en zag dat dat bij haar niet zo was. We liepen terug naar de auto toe en reden naar huis.
“Maxine ik heb toch liever dat je niet gaat werken” – “Waarom niet? Dr. Drew zei toch net dat het mocht?!” ze zuchte. “Ja dat weet ik. Maar ik vind het nog te vroeg.” Ik rolde met mijn ogen. Wat was dat nu weer voor onzin. Als zelfs een dokter zei dat er niks aan de hand was. “Je bent ongelofelijk” mompelde ik en zei daarna niks meer tegen haar. Toen we thuis kwamen liep ik dan ook onmiddellijk door naar mijn kamer en sloot de deur. Ze hoefde even niet binnen te komen.

Er werd op de deur van mijn kamer geklopt maar ik deed niet open. Dit was nu al de 6de keer dat iemand aan mijn deur stond te smeken dat ik moest open doen. En mijn antwoord was deze keer weer gewoon het zelfde als de andere keren. Neen.
“Max, kom doe die deur open” hoorde ik de zware stem van papa maar ik schudde mijn hoofd, ookal kon hij dat niet zien.
Na 5 minuutjes was hij alweer weg en kon ik weer rustig tv kijken. Ik vond het niet fijn om papa te negeren om iets wat mama gedaan had, maar toch ..
“Misschien lukt het mij wel” hoorde ik wat gefluister op de gang. Wie was dat?
Weer werd er op de deur geklopt. “Maxine? Het is Niall”