Last 25.

Plotseling trok Harry zich terug en keek mij geschrokken aan. Zijn grip om mijn polsen verslapte en zijn handen verlieten de mijne. Trillend haalde hij zijn hand door zijn krullen en schudde zijn hoofd.
‘Harry gaat het wel?’ vroeg ik bezorgd. Zijn gezicht trok wit weg en snel kroop hij van mij af. Hij gooide zijn benen aan de andere kant van het matras af en bleef zo met zijn rug naar mij toe zitten. Voorzichtig kroop ik naar hem toe en legde mijn hand op zijn schouder.
‘Harry?’ vroeg ik voorzichtig. Hij schudde mijn hand van zijn schouder af en stond op.
‘Harry is er iets?’ vroeg ik met een bange ondertoon. Hij keek mijn kant uit, maar negeerde mij volkomen.
‘Di- dit is nooit gebeurd oké. Dit… Het was gewoon een ongelukje een vergissing’ het leek alsof hij niet tegen mij aan het praten was, maar tegen een geheel iemand anders en ik gewoon aan het toe kijken was.
‘M-maar Harry’ stribbelde ik tegen. Hij liep naar de deur toe en vouwde zijn hand om de deurknop heen. ‘Alsjeblieft doe dit niet’ smeekte ik hem. Ik voelde tranen op komen, maar hield ze koppig tegen.
‘Het is nooit gebeurd! Een ongelukje een fout! Vergeet het nou maar gewoon, oké!’ schreeuwde hij woest nadat hij de deur open deed en snel achter hem dicht gooide. Verbaasd bleef ik alleen achter. Ik knipperde een paar keer en bleef naar de deur staren.
‘Maar Harry ik wil en kan het niet vergeten’ het was een fluistering die weer in de duisternis verdween. Niemand zou het ooit kunnen horen. Verdriet nam mijn lichaam over en snikkend liet ik me in het kussen vallen die Harry’s geur vast hield. Het kalmeerde me een beetje, maar maakte de pijn in mijn hart groter. Na een tijdje luid gehuild te hebben ging het over naar zacht gesnik. Ik draaide me langzaam om zodat ik niet meer met mijn hoofd in het kussen lag. Mijn hart sloeg een paar slagen over toen ik de geest op een paar centimeter afstand van mij zag zitten. Angst nam plaats voor mijn verdriet. Een zucht verliet haar mond, wat leek op een zachte windbries. Ze zat met haar rug naar me toe en ik zette me schrap op het moment dat ze plotseling zou omdraaien, maar dat gebeurde vreemd genoeg niet. Haar rug was bol en ze leek verdrietig. Nooit geweten dat geesten verdrietig konden zijn, maar ja wie zei dat ze ook echt verdrietig was en dit niet allemaal een act was. Angstig keek ik naar de deur. Ik draaide me weer snel terug naar de geest om tegen te gaan dat ze opeens vlak naast me zat met een mes in haar handen en een gemene glimlach op haar gezicht. Ze zat nog gewoon onbewogen op mijn bed. Nog even en ik begon medelijden met haar te krijgen. Ze straalde een soort energie uit die mij vertelde dat ze dit niet speelde en dat ze echt verdriet had.
‘Harry is slecht’ het was slechts een windbries die zich een weg door de ruimte zocht, maar toch kwam het hard aan.
‘Niet waar’ zei ik stamelend. Waarom zou hij slecht zijn? Hij had toch niets verkeert gedaan?
‘Harry is slecht’ herhaalde ze haar zin. Ik schudde kort mijn hoofd als reactie.
‘Harry is slecht’ dit keer klonk het anders. Beangstigender, kwader met een tikkeltje verdriet. Hoe had ze kunnen zien dat ik mijn hoofd had geschud?
‘Hoe weet je dan dat Harry zo slecht is?’ ik probeerde het zo lief mogelijk te vragen, maar ik kon het niet helpen om er een beetje arrogantie in te stoppen. Ze draaide zich met een ruk om en keek mij met vuurspuwende ogen aan. Ik wist nog net een schreeuw te onderdrukken anders had ik het hele huis bij elkaar geschreeuwd. Langzaam werd ze steeds waziger en uit eindelijk verdween ze. Opgelucht haalde ik adem. Ik had rust, maar voor hoe lang? Zou ze terug komen? Een gevoel in mijn lichaam beantwoorde mijn laatste vraag. Ze zou niet opeens komen en gaan. Ze was hier voor een reden. En als iemand hier is voor een reden dan moet je eerst ontdekken welke en daarna kun je deze pas oplossen. Pas dan kan de persoon verdwijnen, tenminste zo gaat dat altijd in films. Het beeld van haar starende vuurspuwende ogen vloog voorbij. Koude rillingen liepen over mijn lichaam en ik begon te trillen. Ik verzette me tegen de gedachte dat ik bang was, wat op zich wel hielp. Ik concentreerde me op mijn hartslag en ademhaling die door de afleiding langzaam weer normaal werd. Ik begon pijn te krijgen aan de zij waar ik op lag en ik voelde iets bij mijn rug wat ik niet goed kon plaatsen. Het was een soort tintelend gevoel, alsof er iets achter me was. Snel en schichtig draaide ik mijn hoofd naar achteren waardoor er een steek in mijn nek ontstond. Niets behalve een dood normale kleine kast waar onze kleren in zaten. Ik legde mijn hoofd terug op het kussen, maar het gevoel in mijn rug bleef. Ik rolde me op als een bolletje en sloeg mijn armen beschermend om mijn benen heen in de hoop dat dit het gevoel deed laten verdwijnen, maar helaas. Wat ik ook deed het gevoel ging niet weg. In de hoop dat het zou helpen besloot ik me om te draaien. Ik rolde langzaam een stukje naar achter waardoor er gekraak ontstond. Gekraak dat eerst dood normaal klonk, maar op dit moment wekte het een angstaanjagend gevoel op. Snel draaide ik me verder om en ging liggen op mijn andere zij. Ik staarde in twee blauwe ogen die langzaam felrood kleurden. Snel schoof ik naar achteren en piepte kort. Haar armen waren gespannen en hingen een stukje van haar lichaam af zodat ze alle kanten op kon grijpen. Haar bruine haren kleurden donkerder en hingen dood langs haar gezicht. Ze had haar gezicht naar beneden gebogen zodat je maar een klein stukje van haar nu rode iris kon zien en bijna nog alleen maar oogwit. Ze perste haar lippen stevig op elkaar alsof ze ontzettend woedend was en zich probeerde in te houden.
‘Harry is slecht!’ ze schreeuwde wat klonk als een donderwolk. Haar stem wat als de duivel klonk galmde na in mijn oor. Mijn hartslag versnelde terwijl ik haar woede erger zag worden, maar toch voelde ik de drang om Harry te verdedigen terwijl hij mij hier alleen achter had gelaten.
‘Niet waar’ het was niet meer dan een piep, maar genoeg voor haar om te knapen. Dit was de druppel die de emmer deed overlopen.

Ik heb zo'n gevoel dat jullie nou boos op mij zijn aangezien de Larry kiss niet doorgezet is zeg maar . Sorry!!!!