22. Not all men are sweet and perfect like in drama's, even not in South Korea

“Waah! So cool!” schreeuwde Hannah boven de muziek uit. “We zijn echt hier!”
“Ja!” riep Seo Sung met haar handen tegen de rand van haar mond gedrukt, terug.
Ik plaatste me naast hen neer, als hun ‘waakhond’. “Dus wat is het plan?” vroeg ik niet enthousiast.
“Oh, my god, ze zijn Strong Baby van Seungri aan het spelen!” brulde Hannah tegen niemand in het algemeen. “Ik wil dansen!”
“Ik ook!” gilde Seo Sung zo luid als ze kon, volgens mij was ze nu al schor. Die Aziaten waren het niet gewoon om luid te spreken. Het werd dus dansen, constateerde ik en volgde hen twee tussen de massa.
Ik voelde al die zwetende mensenlichamen om me heen duwen en trekken, maar bovenal bewegen op de muziek. Ik zag hoe Hannah en Seo Sung zonder veel moeite meegingen met de beat. Ik als enige stond stil een heen en weer zwiepende menigte.
Ik voelde de beat onder in mijn buik. Energie stroomde door mijn lichaam, maakte het warm, klaar om te bewegen. Ik schudde direct ‘nee’. Ik moest op de studenten letten, niet dansen. Ik trok een gezicht. Het was zolang geleden dat ik echt gedanst had.
Ik gaf een beetje toe en liet mijn lichaam mee bonzen op de bas, maar hield ondertussen mijn gezelschap en diens omgeving scherp in de gaten.
Ha, er waren zelfs zakenmannen, besefte ik toen een man in een net kostuum een paar meter als dansend verscheen. Ik lachte zachtjes in mezelf en begon nu ook zachtjes met mijn hoofd op de muziek te deinen. Misschien was het nog niet slecht om hier naartoe te komen. Ik had muziek gemist, zelfs al was het nu Koreaans en kon ik er geen zak van verstaan. Het ritme was hier beter, levendiger.
Ineens werd mijn aandacht getrokken. Ik zag hoe de zakenman van daarjuist in Hannah persoonlijke ruimte indrong en zich tegen haar drukte. Het meisje schrok en nam een stap terug, maar dan man kwam terug. Als een haai op bloed afkwam, holde ik me een ongeluk naar de twee personen.
Al op en neer deinend wrong ik me tussen de mensenmassa en heel toevallig ook tussen de zakenman en Hannah, waarbij ik hem ook nog eens volledig onschuldig op de tenen trapte. Ik draaide me zogezegd om naar de jankende man: “Omo! Choesungmida!” sloeg ik mijn handen voor mijn mond.
“Aish!” vloekte de man dan keek hij op en viel zijn mond open. “En wie ben jij?”
Ik wierp een stiekeme blik op et jonge duo achter me. Hannah wierp me een dankbare blik, een nog niet opgedroogde traan rustte op haar wang. Dit was duidelijk een shock voor haar geweest. Wat was ze wereldvreemd. Seo Sung nam haar bij de arm en gebaarde dat ze naar de toiletten gingen. Ik glimlachte kort en verdween in de massa, voor hij nog iets kon zeggen, en dook achter Hannah en Seo Sung aan.
“Gaat het?” vroeg ik met het klein beetje begrip dat ik voor het meisje kon opbrengen. Ik kon het niet laten om te denken dat het haar eigen schuld was. Wat had ze nou gedacht op zo’n fuif? Maar ik nam me voor om me in haar gedachtegang te plaatsen.
Ze was immers een meisje dat nooit zulk gebeuren had meegemaakt of zelfs had gezien op televisie. Waarschijnlijk had ze ook nooit iets ernstigs meegemaakt en studeerde ze uren vol onder het toeziend oog van haar liefdevolle ouders. Ik kon het niet hebben als zulke personen zeiden dat ze me begrepen, want de waarheid was dat ze geen flauw idee hadden van hoe hard leven wel niet kon zijn.
Ik zuchtte en kalmeerde mezelf. Hannah probeerde me niet te begrijpen, dus ik had geen recht om me zo tegenover haar te gedragen, of zelfs zo over haar te denken. Voor haar was dit waarschijnlijk haar eerste litteken op het vlak van gebeurtenissen met mannen. Ik hoopte voor haar dat het het ook het laatste ging zijn, maar dat was in deze wereld haast onmogelijk.
“Ja, hoor,” snikte het meisje. Seo Sung legde troostend een hand op haar schouder. Ik zag aan haar dat ze geen flauw idee had van hoe ze haar vriendin kon opvrolijken na dit. Zij was immers wat Hannah een paar minuten geleden ook was geweest: zorgeloos. En door tekort aan ervaring wist ze niet hoe dit moest voelen. Ze was waarschijnlijk nog jaloers ook dat haar vriendin wel aantrekkelijk genoeg was om door een man aangesproken te worden en zij niet.
“Je moet je niet inhouden, hoor,” glimlachte ik vriendelijk naar haar, terwijl ik haar zachtjes op de schouder klopte. Wijs besloot ik mijn koppige kant in te drukken, die wilde al snel wat roepen: Ik had het je toch gezegd?! Het was daar nu niet het moment voor.
“Het is gewoon zo vreemd. Hij was véértig!” stortte ze uit in een nieuwe reeks tranen en snotteren.
“Ja, ik weet het,” trok ik een medelevend gezicht. “Soms zijn mannen echt afschuwelijke wezens.” Ik glimlachte naar het wenende meisje dat alweer naar een zakdoekje greep. Mannen waren echt afschuwelijke wezens. “Gelukkig zijn er ook jongens die je wel waard bent,” vertelde ik haar tegen mijn eigen mening in. Ik volgde het typische opbeuringsprotocol. “Geloof me, het beste is nu wachten op je ware.”
“Ja, dat is waar,” viel Seo Sung me bij. En dan kondigde ze aan waar ik al die tijd al op had gehoopt: “Misschien kunnen we toch maar beter naar huis gaan?”
“Nee,” schudde Hannah tot mijn verbazing haar hoofd – verdomme, “ik wil de avond voor jou nu niet meer verpesten!”
“Ben je zot?!” trok Seo Sung een gezicht. “Ik vind het veel leuker met jou drama’s te kijken, dan hier te zijn en te weten dat je je niet goed voelt!” Gelukkig was onze vriend Seo Sung er nog.
“Meen je dat?” snoof Hannah hard en veegde een traan weg.
“Ja, tuurlijk! Wat dacht je nou?” glimlachte Seo Sung haar vriendin bemoedigend toe. “Ik ben je vriendin toch?!”
“Ja, dat is waar, maar…” snikte Hannah nog steeds.
“Niets ‘maar’,” beval Seo Sung haar luid. “We gaan naar huis, drama’s kijken en vergeten wat er vanavond is gebeurd!” Hannah mocht blij zijn met zo’n geweldige vriendin, besefte ik. Er waren niet veel meisjes die zo’n feestje voor hun vriendin hadden laten schieten, nou ja, waar ik vandaan kwam natuurlijk. Misschien lag dat in Zuid-Korea wel helemaal anders.
“Oké,” knikte Hannah lachend door al haar tranen. Ze omhelsde haar vriendin stevig en fluisterde ‘dank je’ in haar oor. “Toch bedankt dat je ons binnen wilde laten, hoewel je ons gewaarschuwd had. Sorry dat we niet geluisterd hadden…”
Ik grijnsde breed, vergeeflijk naar het jonge meisje. “Geen probleem. Nu heb je het zelf gezien, dat werkt beter dan dat iedereen je steeds waarschuwt.”
“Ja, dat heb ik gemerkt,” snifte ze en haakte haar arm in die van haar vriendin, klaar om me te volgen.
Onopvallend de fuif verlaten leek geen probleem en Hannahs huis leek zich ook al helemaal niet zo ver te bevinden – gelukkig, ik moest nog een slaapplaats voor mezelf vinden. Eigenlijk was ik best wel egoïstisch ingesteld, vertelde ik mezelf. Ik dacht bij alles direct aan mezelf. Zelfs nu…

[NEXT TIME ON: ‘I CAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING’]
“Hier,” duwde Hannah iets in mijn handen, “je mag het hebben van me, als bedankje zeg maar.”
“Ik kan het niet zomaar aannemen.”
“Ik zie heus wel hoe graag je het wilt hebben.
“Neem het nou gewoon aan.”
“Oké dan, bedankt dan maar.”
Of dat dacht ik toch…