#151.

“Aids”, prevelde hij. Hij sprak het uit net alsof het woord een gruwel met zich meebracht. Ik had mezelf er al over gezet, over het woord. Ik kon het aanhoren en opzeggen mijn hoofd, maar voor hem had ik het toch moeten schrijven. Ik was er bewust van dat het uitspreken ervan voor hem anders was dan dat het voor mij was. Het woord was hem nog niet eigen. Het was hem vreemd en niet vertrouwd. En net dat zorgde ervoor dat hij het wel luidop kon uitspreken. Voor mij was het anders, het stond te dicht bij me. Ik wilde het monster in me niet aanspreken, want ik wist dat ik me er nog altijd tegen verzette ondanks de bewijzen. Diep vanbinnen had ik de ziekte nog niet aanvaard, maar ik maakte mezelf graag het tegendeel wijs. “Dat krijg je via seks, of niet?” Zijn mondhoeken verrokken pijnlijk bij het uitspreken en ik wist waar zijn gedachten naartoe gingen. Ik knikte en richtte mijn blik daarna op de salontafel die tussen ons in stond. Het was verdomd moeilijk mezelf bij elkaar te rapen. “Ik ben besmet via mijn biologische moeder, niet via seksueel contact. Sommigen raken ook besmet via bloedtransfusies of door het gebruik van niet-steriele naalden bij druggebruik. Jaren lang was ik seropositief, dus drager van het hiv-virus. Nu de incubatietijd overbrugd is, breekt de ziekte langzaam uit en zal die zich spoedig ontwikkelen in aids.” Bill snoof even. “Incubatietijd?” “De periode tussen de besmetting en het werkelijk uitbreken van de ziekte.” Ik wist dat ik hem overlaadde met teveel medische termen en dat het geen kwaad kon om het langzamer aan te doen. Waarschijnlijk had hij amper voorkennis over deze ziekte. Laat staan wat voor vooroordelen hij misschien wel niet had. Het klonk ook allemaal zo zakelijk. We vermeden onze gevoelens zo lang mogelijk.
“Duurt dat dan werkelijk zo lang?” “Gemiddeld tien jaar, maar het kan evengoed ook twintig of dertig jaar duren.” Hij slikte. “Het is besmettelijk, toch?” Het klonk niet als een vraag, maar hij leek toch ergens bevestiging te zoeken.
Alsof ik een expert was. Ik wist het nodige, maar daar eindigde het. Ik vermeed bewust teveel informatie, omdat ik bang was voor wat ik zou lezen. En omdat ik wist dat het dan letterlijk overal zou zijn. Het was nu al erg genoeg. Ik wilde niet weten hoeveel tekens ik onbewust genegeerd had en ook niet wat me nog te wachten stond. “Hoewel we het veilig gedaan hebben, lijkt het me beter dat jij je ook laat testen. Je weet maar nooit.” Hij rukte zijn blik los en sloeg zijn ogen neer. Ik wist dat zijn ogen zich verwijdden en dat hij zijn kaken op elkaar aan het klemmen was om alle andere lichamelijke emoties te weren die probeerden de bovenhand te krijgen. Ik kende zijn lichamelijke trekjes te goed. Hij merkte het van zichzelf waarschijnlijk niet eens, maar zijn schild was niet voortdurend waterdicht.