Chapter 5

Pas als de school gedaan is, ziet Robin Anna terug. Blijkbaar hebben ze niet op hetzelfde uur middagpauze, wat ze allebei heel jammer vinden. “See ya tomorrow!” roept Jasper nog naar Robin. Waarna hij haastig achter Camille aanloopt. Uitslover, denkt Robin. Eindelijk is Anna ook uit de klas. Samen fietsen ze naar huis. Makkelijk is het niet om naast Anna te fietsen, zeker niet als ze hyperactief is en constant liedjes van One Direction zingt, denkt Robin bij zichzelf. Om het spel helemaal af te maken, begint het nog eens te regenen ook. Damn, en net nu ik zoveel huiswerk heb, denkt Robin. Hij is zo in gedachten verzonken dat hij niet door heeft dat er een beekje naast het fietspad loopt. En Anna is zo druk bezig met zingen dat zij dat ook niet doorheeft. Een fractie van een seconde loopt het mis, heel even maar. Maar toch lang genoeg om Robin in de beek te doen tuimelen. Een korte gil ontsnapt uit zijn mond. Anna draait zich met een ruk om en ziet nog net hoe Robin in de beek valt. Eerst is ze verschrikt en loopt naar hem toe. Als ze bij de beek aankomt, ziet ze dat de beek eigenlijk helemaal niet diep is en barst in lachen uit. Eerst een schaterlach maar al snel mondt deze uit in een slappe lach. “Is het zo grappig?” vraagt Robin als ze eindelijk uitgelachen is. “Nee…”antwoordt ze maar heeft daar al snel spijt van. Als ze naar Robin zijn gezicht kijkt en ziet hoe mooie, groene slierten zijn haar sieren, schatert ze het uit. Na 10 minuten is ze eindelijk uitgelachen en wil ze Robin uit de beek helpen. Die kans laat Robin niet voorbijgaan. Hij neemt Anna’s hand en trekt haar mee de beek in. Anna gilt en Robin grijnst naar haar. Al snel zijn ze samen aan het proberen uit de beek te klauteren. Plots komt er een postbode voorbij. Hij ziet hen en zucht even. Als hij de puppyogen van Anna ziet, neemt hij haar hand en trekt haar de beek uit. Waarna Anna op haar beurt Robin ook de beek uit helpt. Ze bedanken de postbode en hij gaat terug weg. Ze kijken elkaar aan en schieten terug in de lach. Na 5 minuten kunnen ze eindelijk terug gewoon praten en rijden verder naar huis.

De weken gaan traag voorbij, maar uiteindelijk is het vakantie. Dé vakantie waarin ze naar Londen gaan. Terwijl ze hun koffers aan het maken zijn, staat Take Me Home op van One Direction. Robin kreunt. Waarom heeft hij toch die tickets gegeven? Terwijl Anna luidkeels meezingt, werkt Robin “rustig” verder. Na anderhalf uur is ze klaar. Als Robin de check list overloopt, merkt Anna dat ze de helft vergeten is. Robin grijnst. “Afleiding is nooit goed.”, grinnikt hij. Dat had hij beter niet gezegd. Anna reageert fel… met haar hoofdkussen. Na een kwartier ligt de kamer vol veertjes. Ze besluiten dan maar om de rommel op te ruimen voor Anna’s moeder binnenkomt en een hartaanval krijgt.

Een uur later staan ze met z’n tweeën te wachten op de trein. Anna is zenuwachtig, ondanks ze het geweldig vindt om een hele week met Robin alleen te zijn. Haar ouders dachten er verkeerd over en twijfelden om haar te laten gaan. Toen ze dan het smekende gezicht van Anna zagen, lieten ze haar uiteindelijk toch gaan. Wedden dat mijn papa een pakje condooms meegegeven heeft?, denkt ze grinnikend. Voor de zekerheid kijkt ze in haar tas en ja hoor… Ze grinnikt. Dat merkt Robin en kijkt haar verbaasd aan. Snel stopt ze het pakje terug in haar tas. “Kijk, daar komt de trein!”wijst ze. Dat is inderdaad zo. Ze stappen op en de volgende 2 uren praat Anna enkel nog over One Direction en hoe cool ze het wel niet vindt dat ze daar morgenavond naartoe gaan. Robin zucht. Had hij die tickets toch maar niet gegeven… Na een uur naar Anna’s gefreak geluisterd te hebben, neemt hij zijn iPod en zet volgens hem “goeie” muziek op. Anna haalt haar schouders op. Morgen zal ze er nog wel een dag over praten, denkt ze. Het komende uur brengt ze dus al slapend door.