Chapter 10

Het is maandag ochtend en nadat mijn moeder me afgezet heeft bij school, loop ik langzaam het plein over. Mijn weekend bestond voornamelijk uit gesprekken met mijn oma en me bewust worden van wat ik nu eigenlijk aan het doen was. Die regen? Dat was ik blijkbaar ook. Ik trek mijn tas wat verder op mijn schouder en loop de school in. Hoe het nu is met Aron en Britney zou ik niet weten, maar mijn voorgevoel over dat het uit is, lijkt te kloppen wanneer ik de drieling in de verte zie lopen. Ik probeer zo onopvallend langs hun te lopen, maar het gaat helaas niet zo makkelijk. 'Alice!' Britney lijkt verrassend genoeg blij te zijn om me te zien. Ik draai me om en tover een glimlach op mijn gezicht. 'Wat ben ik blij om jou te zien.' Ik loop naar de drieling toe. 'Hoezo?' Ze haalt haar schouders op. 'Nou ja, mijn weekend was niet bepaald leuk en elke vrolijke ziel kan ik gebruiken.' Ik kijk haar onderzoekend aan. Zal ik het vragen? De kans bestaat natuurlijk dat ik het ongelooflijk mis heb en dat Courtney me dan alsnog voor hoer uitmaakt, door te zeggen dat ze gelijk had. Ik zou volgens haar achter Aron aan zitten. Gelukkig hoef ik er zelf niet naar te vragen, want de populaire blondine vertelt het uit haar zelf. 'Aron heeft het uitgemaakt.' Haar stem trilt en meteen heb ik medelijden met haar. Sterker nog, ik voel me schuldig. Mijn verantwoordelijkheid in deze situatie is bijzonder groot. De dader heb ik echter nog niet gesproken, misschien is dat ook nog wel goed idee. 'Wat naar voor je.' Deel ik oprecht mee 'Jullie leken zo hecht.' Britney knikt en geeft me een knuffel. 'Jij snapt het.' Zegt ze en laat me dan los. 'Ik heb het je trouwens ook vergeven van je bikini hoor.' Courtney kijkt licht verrast naar haar blonde vriendin en bij mij ontstaat hierdoor een licht gevoel van euforie. Haar plan is dus mislukt om me zo bij Britney uit de buurt te krijgen. 'Goed, wij moeten naar de les.' En de drieling loopt verder en laten me eenzaam achter in de gang. Wanneer ik ook naar mijn les wil lopen, hoor ik wederom mijn naam. Langzaam met een voorgevoel draai ik me om. Aron. Hij loopt naar me toe en kijkt ietwat ongemakkelijk wat eigenlijk niet heel verrassend is. 'Kunnen we misschien praten?' Ik knik. 'Dat kan.' Hij haalt opgelucht adem. 'Heb je met Britney gepraat?' Weer knik ik. 'Ik heb haar niet vertelt van wat er gebeurd is, dus daar hoef je je geen zorgen over te maken.' Hij wiebelt zenuwachtig van zijn ene naar zijn andere voet. 'Zo iets heb ik al begrepen.' Antwoord ik. 'Wil je even mee lopen?' Nog voor ik hier op kan reageren, trekt hij me aan mijn arm mee naar buiten. 'Waar gaan we heen?' Helaas geeft hij geen antwoord en loopt stevig door. Achter de school, waar niemand zich bevindt op dit vroege tijdstip, staat hij dan eindelijk stil. 'Sorry.' Zegt hij en dan voor mij weer onverwacht, gebeurd het opnieuw. Ik moet echt leren om dit soort dingen te zien aankomen. Dan kan ik mijn reactie ook van te voren zorgvuldig uitdenken. Zijn best wel warme lippen worden weer op die van mij gedrukt en zorgen voor een explosie in mijn buik. Maar wederom duw ik hem na een aantal seconden van me af. Aron kijkt me licht verbaasd aan. 'Ik dacht dat je...' Begint hij maar ik gebaar hen dat hij stil moet zijn. 'Je bent echt heel leuk hoor, maar je bent net uit een relatie. Wil je geen pauze?' Hij schudt zijn hoofd en kijkt dan toch bedenkelijk. 'Ik zit in het team met je ex, als zij er achter komt heb ik een probleem. Hoe leuk je ook bent, ik wil mijn eigen sociale leventje nog even behouden.' Hij knikt. 'Misschien is het inderdaad slim om nog even te wachten. Sorry.' Ik glimlach en geef hem dan spontaan een stevige knuffel. Hij slaat stevig zijn armen om me heen en drukt me zo tegen zich aan. 'Ik heb wel geduld.' Fluistert hij in mijn oor. Hoe kan hij nou wachten op iemand die meer nadelen ziet in een relatie met hem dan voordelen? En hij komt nou niet bepaald op een goed moment. Thuis zal ik de komende maanden wel door mijn oma opgeëist worden. Elke dag moet ik op tijd thuis zijn en dingen oefenen. Ja mijn oma heeft een heel scala aan regels opgebouwd. Regels waarvan ik nog niet begrijp waarvoor ze bedoeld zijn. Ja ik ben een of andere uitverkorene, maar dat betekend toch niet dat je elke dag er mee bezig moet zijn? Terwijl ik de school weer in loop, probeer ik een manier te vinden hoe ik van Aron af kom. Hem afwijzen lijkt me niet zo'n heel slim plan aangezien ik dat al geprobeerd heb en hij volhoudt. Een plan om hem te vermoorden, klinkt heel verleidelijk, maar daar zou ik nog veel meer problemen mee krijgen. Laat staan dat mijn oma en moeder daar niet achter komen. Dan ben ik ook de pineut. Hoe dan ook... Eerst maar eens deze schooldag overleven.

En dat deed ik. De lessen gingen verrassend snel voorbij en ik loop vrolijk weer de school uit. Net als mijn humeur is het weer ook stralend. De zon brandt op mijn bleke huid en in het gras liggen een paar studenten met elkaar te praten en te eten. Ik loop er langs en beeld me in dat ik daar zou kunnen liggen met wat vriendinnen als ik die had. De drieling is nou niet bepaald mijn favoriete groepje om mee rond te hangen. Het wordt dus tijd om met wat leukere mensen te gaan rond hangen. Maar wie dan? Mijn beslissing om bij het team te gaan, lijkt steeds onlogischer te worden. Wat wilde ik er eigenlijk mee bereiken? Populair zijn, veel mensen om me heen hebben? Gelukkig worden? Ik zucht en zwaai naar mijn oma die staat te wachten met de auto. Ze zwaait terug maar de glimlach op haar gezicht staat me niet aan. Ze vindt me nu alleen maar interessant omdat ik uitverkoren ben. Goed, laat ik het dan maar doen voor mijn moeder. Mijn oma mag dan wel haar moeder zijn, maar elke cel in mijn lichaam smeekt me om geen familie van deze oude grafzerk te zijn.
'Hee, hoe was school?' Ik glimlach en stap in. 'Goed.'