Chapter 9

Nadat ik bijgekomen ben van het lachen, merk ik op dat deze twee vrouwen dus geen grapje maakten. 'O. Je was serieus.' Ik bijt zacht op mijn lip om het lachen te laten stoppen. Ik een uitverkorene? 'Voor wat ben ik uitverkoren?' Mijn oma draait het boek naar me toe en wijst met haar knokkelige vingers op de geel verkleurde pagina. In vreemde zwarte tekens staat boven aan de pagina een woord, maar mijn kennis over magie gaat helaas nog niet zo ver. 'En dat betekend?' Mijn moeder schraapt haar keel. 'Je bent een Selene.' Nog steeds verward kijk ik ze aan. 'Dat houdt in?' Mijn oma schraapt haar keel. 'Selene was de maangodin. Met betrekking tot je gave houdt het in dat jij in verbinding staat met de maan. Je krachten zullen vanaf een bepaalde leeftijd per volle maan steeds sterker worden. Je zult zo onze familiegeschiedenis kunnen herstellen. Je bent uitverkoren om uiteindelijk onze wereld van een ondergang te redden.' Stomverbaasd kijk ik ze aan. 'Ik? De wereld redden?' Ergens zie ik de humor er wel van in, maar dit wordt nog steeds niet gewaardeerd. Het gevolg is dat ik een hele preek krijg dat ik dit heel serieus moet nemen en dit aan niemand mag vertellen. 'Misschien is het maar beter dat ik bij jullie intrek.' Concludeert mijn oma. 'Jij bent nu druk met je werk, dan kan ik wel een oogje in het zijl houden.' Mijn moeder lijkt hier helaas wel mee eens. 'Goed, aangezien ik over deze kwestie vrij weinig te zeggen heb, ga ik weer naar boven, oké?' En ik sta op. 'Even geduld jonge dame.' Mijn moeder haar stem klinkt licht geïrriteerd. 'Ik verwacht van jou dat je je houding gaat aanpassen.' Ik knik braaf. Mijn houding aanpassen naar mijn oma toe zeker? Vroeger heeft ze mijn vader afgezeken en nu moet ik haar met alle liefde toelaten in mijn huis, omdat ze een oogje in het zijl wil houden. Nu ik wel mijn gave heb en ook nog eens 'bijzonder' blijk te zijn, krijg ik al haar aandacht. Iets wat me nu al irriteert.
De regendruppels die over de ruit van mijn slaapkamer heen waggelen naar beneden, geven precies mijn humeur weer. Alles behalve blij ben ik met het intrekken van mijn oma. Laat staan dat ik te horen heb gekregen dat ik een of andere uitverkorene ben. Mijn interesses liggen helemaal niet bij de wereld redden. Nee ik moet er voor zorgen dat ik geaccepteerd wordt op school na mijn blunder. Mijn carrière als cheerleader zal hiermee ook wel ophouden. Helemaal als uitkomt dat ik, ondanks alle lieve waarschuwingen van Courtney, me heb laten zoenen door Aron. Ik zucht. Hier wil ik helemaal niet aan denken. Niet nu en eigenlijk nooit niet. Wanneer er een auto de straat in rijdt, kijk ik op. Voor het huis van Britney staat hij stil en dan stappen er twee bekende personen uit. Staycey en Courtney. Wat moeten die hier? Die heb ik eigenlijk nog nooit bij Britney thuis gezien zolang ik hier ben. Ze lopen het pad op naar de voordeur van het grote luxe huis en er wordt open gedaan door een schepsel met blond haar. Het zit warrig op haar hoofd geplakt en haar kleding is veel te wijd. De rode en de bruine geven het blonde meisje een stevige knuffel. Dat kan dus maar een ding betekenen. Britney ziet er niet optimaal uit en twee vriendinnen komen op een regenachtige dag langs. Net als ik mijn gedachten af wil maken, trilt mijn mobiel die midden op mijn bed ligt. Ik kruip van mijn vensterbank af en loop naar mijn bed om me daar op te laten vallen. Het zwarte apparaatje stuitert omhoog en ik pak hem zodra hij weer terug op het matras beland is. Ik ontgrendel het scherm en zie dat ik een chatbericht heb op Facebook. Nieuwsgierig open ik deze.
Aron: 'Hey Alice. Kunnen we praten?' Meteen krijg ik een naar gevoel in mijn buik. Waarom zou hij met me willen praten?
'Hallo Aron. Is er iets ergs gebeurd?' Ik denk aan de drieling die ik zojuist bij elkaar heb zien komen en eigenlijk weet ik al wel wat er aan de hand is. Het is het meest logische wat een eerlijke jongen kan doen nadat hij 'vreemd'gegaan is.
'Ik wil graag met je praten over gister. Kan ik langskomen?' Hoe goed het gister die tien seconden lang ook voelde, heb ik gek genoeg op dit moment niet de behoefte om een diepzinnig gesprek daar over te voeren. Plus het risico dat een van de drieling, of allemaal, hem ziet binnenkomen in mijn huis is veel te groot. Dan ben ik nog verder van huis.
'Sorry, maar dat lijkt me niet zo'n verstandig idee.' En ik leg mijn mobiel weg terwijl ik weer terug naar mijn vensterbank loop. Uitverkoren en gezoend. Hoe krijg ik het voor elkaar? Met mijn hoofd vol gedachten staar ik weer naar buiten. De regen valt steeds harder naar beneden en even lijkt het zo dat het weer mijn gevoelens reflecteert. Het zou logischer zijn dat dit de gevoelens zijn van Britney. Aangezien ik er van uit ga dat Aron het uitgemaakt heeft, zal Britney nu wel een emotioneel wrak zijn. Zo zag ze er wel uit. En ik geef haar geen ongelijk. Ik zit mezelf hier gek te maken met een aantal waarom-vragen terwijl haar lieve leventje zo goed als ingestort is. Iemand verliezen van wie je houdt, is niet makkelijk.
'Alice?' Ik kijk op als ik wederom uit mijn gedachtenstroom wordt verbroken. Mijn oma staat nu in de deuropening, iets wat ik eigenlijk niet verwacht had. Ze loopt mijn kamer in met waarschijnlijk het idee dat ze de toestemming heeft gekregen, omdat ik naar haar keek. Ze gaat op de rand van het bed zitten en kijkt door mijn raam naar buiten. 'Vind je niet dat het nu een beetje te hard regent?' Ik knik. 'Ja, eigenlijk wel.' Mijn oma glimlacht als ik naar haar kijk. 'Laat het dan ophouden.'