Sienna Burke

Terwijl Lizzie op haar vader schiet reageer ik instinctief. Ik spring voor Louis die recht in de baan van de kogel staat. De kogel die ontsnapt uit het pistool van de stervende man. Bam! De pijn is minder erg dan verwacht. Ik wil recht staan. Lizzie heeft me nodig.

Ik sta nog maar net op mijn benen wanneer Louis me in zijn armen trekt.
'Jij gaat nergens heen lieve schat, je bent geraakt.' Zegt hij lief maar ook erg bezorgd.
Ik schud mijn hoofd en doe een poging om los te geraken. Louis laat me los omdat hij me niet nog meer pijn wil doen. Ik strompel naar de deur waar Lizzie en Harry verstopt zijn en wil hem openen wanneer ik een hand op mijn schouder voel. 'Nee Sienna, het gaat niet. Ga zitten en wacht op ons.' Zegt Zayn kort maar krachtig. Opnieuw schud ik mijn hoofd, ik moet hen redden. Ze hebben mij nodig. 'Sienna!' Zayn is nu helemaal niet lief meer en ik kijk hem recht in zijn ogen. Wat ik daar zie verbaasd me. Het is pure angst. Louis is nu dichterbij gekomen en gaat zacht tegen me staan zodat ik tegen hem kan aanleunen. Ook hij lijkt doodsbenauwd. Waarom? Het doet helemaal geen pijn... 'Sienna.' Zegt Zayn stil. 'Volg mijn vinger oké?' Ik knik. Als ze mij daarna maar laten gaan. Langzaam volg ik Zayn's vinger terwijl die naar beneden gaat. Zayn's hand trilt helemaal en ik kan totaal niet meer volgen. Zayn stopt aan een rode plek op mijn kledij. Dat is vreemd... Die was er daarnet nog niet. En hij wordt steeds groter? Uit het niets dringt het plots door. Ik heb Louis kunnen redden. Ik heb de kogel opgevangen. Ik had alleen niet door dat die mij had geraakt. Angstig kijk ik de jongens aan. Alle kracht die ik daarnet had verdwijnt uit mijn lichaam.

In Louis' armen stort ik in. Harry en Lizzie! Ze hebben ons nodig. Ik wil vanalles zeggen maar krijg niets over mijn lippen. Opnieuw kijk ik naar mijn wonde. 'Jongens we moeten iets doen voor Harry en Lizzie, maar Sienna moet hier weg.' Zegt Zayn. 'Geen probleem.' Hoor ik Niall terug zeggen. 'Simon is op weg met section 4, zij zullen Harry en Lizzie bevrijden. Ze kennen nog iets meer van dit soort mannen. Blijkbaar zijn ze hen vorig jaar al eens tegen gekomen. Zayn, ze hebben jou nodig om Harry en Lizzie te identificeren, zodat ze zeker de juiste mensen redden.' 'Oké.' Zegt Zayn. 'Louis, jij moet daar zo snel mogelijk weg met Sienna. Hoe ernstig is haar wond?' Louis slikt, kijkt opnieuw naar de wond. Een traan rolt over zijn wangen. 'Heel ernstig. Haar buik ziet er echt niet goed uit.' Dan wordt ik lijkbleek. Mijn buik? Ik ben geraakt in mijn buik? Ondanks de pijn begin ik genadeloos hard te huilen. 'Nee, nee, nee.' Is alles wat ik kan uitbrengen. Zayn kijkt Louis vragend aan maar Louis kan geen antwoord geven. Samen dragen ze me naar buiten terwijl ik de hele tijd met mijn handen op mijn buik duw. 'Nee, niet mijn buik.' Ik ben echt wanhopig. Wanneer Zayn weg is durft Louis het eindelijk vragen. 'Sienna, wat is er aan de hand. Je bent pas beginnen huilen toen je door had dat er iets met je buik was. Waarom?' Huilend kijk ik hem aan. Nee, dit moest niet zo gebeuren. Nu nog niet, niet op deze manier.

'Ooh Louis.' Zeg ik voor ik me probeer weg te steken in zijn sterke armen. Troostend streelt hij over mijn rug. 'Sienna, ik smeek je. Zeg me wat er aan de hand is.' De paniek in zijn stem is overduidelijk maar ik krijg het niet over mijn hart. Hoe kon ik hem dit aandoen? Waarom heb ik dat in godsnaam gedaan? Ik haal diep adem en begin schokkend mijn verhaal. 'Louis, weet je nog onze eerste...' 'Heb je er spijt van? Was ik niet goed genoeg? Heb ik iets verkeerds gedaan?' Voor hij nog meer vragen kan stellen leg ik mijn vinger op zijn lippen. 'Nee lieve Louis. Ik heb iets verkeerd gedaan. I hope you can forgive me.' Opnieuw kan ik niets meer zeggen. De pijn wordt steeds erger terwijl verdriet bezit van mij neemt.

'Louis?' De stem van Simon trilt, ook hij is erg geschrokken. 'Oh hier zijn jullie. Het medische team zal voor jullie zorgen.' Net voordat ze mij de helikopter intrekken vraag ik om nog even met Louis te mogen spreken. Gelukkig mag het. 'Remember that i love you.' Zeg ik zacht, Louis knikt. 'Ik hou ook van jou.' Zijn hand rust op mijn wang. 'Louis, ik ben gestopt met de pil. Al een hele tijd. Ik was van plan om het je na de missie te vertellen maar nu ben ik het misschien al kwijt.' 'Wat ben je kwijt?' Vraagt Louis, in zijn stem hoor ik een versmelting van allerlei emoties. 'Ons kindje.' Fluister ik. 'Louis, ik ben zwanger.' Met open mond kijkt hij me aan. De verpleger duwt hem weg: 'Sorry maar we moeten nu vertrekken. Anders haalt ze het niet.' Voor we opstijgen zie ik hoe Louis in elkaar zakt op het strand. Ik heb hem verraden! Ik ben zijn liefde niet waard en toch kan ik maar één ding denken... I hope you forgive me...