• 020 Maxine Grace Scott

De volgende dagen ging alles normaal. Nu ja wat je normaal kunt noemen. Niks was normaal. Ik was niet normaal. Ik was een uitzondering. Maar goed. Alles ging dus normaal..
Ik had geen 'aanvallen' meer gekregen. Geen kenmerken die me eraan hielpen herinneren dat ik aan Parkinson leed. Ook mama merkte dit op, ze vond het een goed teken. Maar was het wel een goed teken? Misschien nu alles eindelijk een beetje goed gaat, wordt het straks alleen maar erger. Zou ik het dan moeten gaan zeggen? Iedereen alles uitleggen? Eigenlijk valt er niet veel uit te leggen. Gewoon het feit. 'Ik leidt aan Parkinson' vroeg of laat zal ik het moeten gaan zeggen. Misschien is het beter om er eens over na te denken hoe ik het ga doen. Maar liefst wil ik het gewoon voor mijn eigen houden. Dat niemand het weet. Dat iedereen me beschouwd als normaal. Me gewoon ziet zoals ze me altijd gezien hebben.
Nee, ik ga er niet over na denken. Ik laat het gewoon op me af komen. Als ik het moet zeggen zeg ik het. Als ik het nog kan verzwijgen ... Doe ik dat!
Mijn gedachten werden verstoord door mama. - die blijkbaar al van alles tegen me gezegd heeft. "Huh? Wat?" vroeg ik toen ik zag dat mama me maar bleef aan kijken. Ze schoot in de lach. "Je bent er niet echt bij hé?" Ik schudde m'n hoofd. "Ik vroeg als je even naar de winkel kon gaan, we hebben geen chocolade meer en ik wou chocomousse maken" zei ze. Ik knikte "tuurlijk! Ik ben zo terug" Ik stond op deed m'n jas en schoenen aan en liep naar de voordeur. "Zonder geld ga je niet ver geraken" zei mama die me achter na kwam. "Sorry" lachte ik. "Wees voorzichtig!" waarschuwde ze me nog. Een lach verscheen op mijn gezicht.
Moeders en hun bezorgdheid.
Het duurde niet lang of ik was in de winkel. Ik nam de chocolade en liep naar de kassa. Ik betaalde de chocolade en liep terug naar buiten. Op mijn weg terug naar huis begon het ineens heel hard te regenen. Zo snel ik kon liep ik naar het buskotje aan de overkant van de straat. Ik besloot om daar even te schuilen voor de regen. Na een tijdje wachten regende het nog steeds even hard als voordien. Het leek er niet op dat het ging stoppen.
Ik haalde m'n gsm uit mijn broekzak en toetste 'mama' in.
"Maxine wat scheelt er? Is er iets gebeurt?"
"Nee mama, kan je me komen halen? Ik sta aan het buskotje iets verder dan de supermarkt"
"Oké"
"Tot zo"
Lang hoefde ik niet te wachten of ik hoorde al een auto toeterend af komen. Mama dus. Beschaamd keek ik even rond als er mensen buiten waren en ik stapte in.