Elisabeth Morgen.

Al bijtend op mijn onderlip staarde ik recht voor me uit terwijl ik voelde hoe Harry naast me nerveus heen en weer bewoog. Zijn hand had hij beschermend op mijn been gelegd, maar zelfs bij deze beweging had ik niet bewogen. Ik was te kwaad op de persoon die samen met ons in dezelfde ruimte zat.
“Door te zwijgen ga je echt niet ver geraken, Elisabeth.” Hoorde ik zijn zware stem op een geïrriteerde toon zeggen. Hierdoor werd ik zelf alleen maar kwader en balde mijn handen onder de tafel waar we beide aanzaten. Gelukkig had Harry zoals verwacht dit door en verplaatste hierdoor zijn hand van mijn been naar mijn beide handen om deze voorzichtig vast te nemen. Een zachte zucht verliet mijn lippen voordat ik opkeek naar Harry die me met een bezorgde blik aankeek, alleen werd ons oogcontact hardhandig verbroken.
Een harde klap kwam recht in mijn gezicht waardoor ik al krijsend van de pijn op de grond viel. Harry die geschrokken van zijn stoel vloog wilde recht naar me toelopen maar werd in de plaats door één van de mannen van mijn vader tegen de muur aangeduwd om gelijk ook zijn portie slagen kreeg.
“Vertel op! Wie komt er nog?!” hoorde ik mijn vader kwaad naar me roepen terwijl ik verslagen op de grond bleef hangen, maar toen hij mij langzaam omdraaide spuugde ik het bloed dat van mijn gescheurde lip afkomstig was recht in zijn gezicht. Een gevaarlijke grom verliet zijn lippen voordat hij me bij mijn kraag vastnam en me hardhandig tegen de muur aanduwde.
“Stuk gedrocht dat je bent!! Ik ben nog altijd je vader!!” riep hij razend naar me maar veel aandacht gaf ik hem niet. Mijn ogen vlogen elke keer opnieuw naar Harry die kreunend van de pijn op de grond zat. De verwondingen die hij al van de paar weken dat we hem kwijt waren had waren nog altijd duidelijk zichtbaar in zijn gezicht. Ik wilde niet weten hoe zijn borstkast wel niet gekneusd en vol wonden zou staan. Hij verdiende dit niet.
“Ik heb nooit een vader gehad. Jij bent helemaal niks voor me.” Beet ik kwaad naar mijn vader en schopte met mijn schoen recht in zijn maag zodat hij wel van me moest wegduiken. Zo snel als ik kon liep ik naar Harry die ik gelijk in mijn armen stevig vasthield, vechtend tegen de drang om te huilen. Mijn vader had mijn zwakste plek gevonden door Harry naar hier te brengen. Iets wat ik hem nooit te nimmer zou vergeven.
“Jij achterbaks kreng! Snap je dan verdomme niet dat ik je tegen dit alles wilde beschermen?! Je hoort niet in hun team thuis, Elisabeth! Je bent even slecht als ik!” Bijtend op mijn lip die nog altijd aan het bloeden was van de klappen die ik gekregen had van mijn bloedeigen vader keek ik naar Harry die met een blauw oog en bloedende neus naar me opkeek.
“Geloof hem niet, Liz.” Begon hij fluisterend en keek uiteindelijk recht naar mijn vader die ons nog altijd razend aankeek. “Zij is het liefste meisje dat ik ooit in Section 5 ben tegengekomen.” Vervolgde hij zijn zin. Glimlachend keek ik naar de krullenbol in mijn armen, maar al even snel verdween die glimlach weer toen mijn vader al roepend zijn pistool naar boven haalde en recht naar Harry richtte. Gillend sprong ik voor deze laatste en keek mijn vader met grote ogen aan.
“Als je me nu niet vertelt wie er op weg is om jou en je verveeld stuk van vriendje te reden schiet recht door zijn krullenkop heen!” riep hij uitdagend naar me en om zijn woorden kracht bij te zetten zette hij zijn vinger al bij de trekker.
“Oké oké!! Ik zal het je vertellen!!” riep ik gelijk uit en kon de tranen die ik al sinds het moment dat Harry zei dat dit mijn vader zijn werk was, eindelijk de vrije loop gaan.

Beelden van het laatste uur vlogen door mijn hoofd terwijl ik geschrokken naar Sienna keek die nog altijd met haar wapen op mij gericht hield. Ik wist dat ze dit deed om ons te beschermen, maar ik wist goed genoeg dat mijn vader hier nooit in zou lopen. In de plaats keek ik terneergeslagen naar de grond en wachtte tot mijn vader de volgende move zou inzetten. Maar in de plaats van iets te zeggen keek hij me fronsend aan. Geloofde hij dan toch Sienna?
“Vriendje? En wie is dan die persoon naast je? Je beste vriend?” een ziekelijke lach verliet zijn lippen terwijl hij greep van naar zijn buik. Hierdoor zag ik zijn pistool vanonder zijn shirt in zijn achter broekzak verschijnen. Voordat ik echt nadacht vloog ik erop af en richtte in de plaats mijn nieuw wapen op zijn gezicht. Achter me voelde ik direct hoe de mannen van mijn vader naar me toesnelde, maar ze waren te laat.
Een luide knal was duidelijk hoorbaar in de kamer voordat ik mijn pistool op de koude vloer liet vallen. De mannen die me vastgrepen gooide me hardhandig op de grond met mijn gezicht terwijl ze met hun wapens op Sienna en Louis gericht hielden, maar veel aandacht had ik niet voor hun schietgevecht. Het enigste wat ik zag was het rode bloed dat afkomstig was van de levenloze lichaam op de grond. Ik kon voelen hoe de vloeistof al snel tegen mijn gezicht aan plakte terwijl ik harder begon te huilen. Nooit had ik gedacht dat ik de persoon ging zijn die mijn vader zou doodschieten.
“Meekomen!” Gillend en schreeuwend werd ik recht getrokken en werd als schild naar een volgende kamer begeleid waar ze Harry ook nog altijd vasthielden. Met een zware deur sloot de mannen de kamer af en gebaarde naar mij en Harry dat we helemaal naar beneden moesten lopen in de vuurtoren. Nog altijd huilend om het bloed dat over heel mijn gezicht en haar liep werd ik stevig vastgepakt door Harry die me al sussend af de lange trappen hielp.