Chapter 8

'Alice wakker worden!' Met een nat gezicht word ik wakker. Ik ga met mijn hand over mijn gezicht en veeg hem zo droog. Als ik mijn ogen open, zie ik mijn moeder bezorgd boven mijn gezicht hangen. 'Gelukkig! Je leeft nog.' zegt ze half in paniek. Niet begrijpend kijk ik haar aan en ga overeind in mijn bed zitten. 'Waarom zou ik niet leven dan?' Ze doet mijn gordijnen open en draait zich dan weer om. 'Ik kon je niet wakker krijgen.' Ze loopt naar de andere kant van mijn slaapkamer. 'Vreemd.' Ik sla de dekens van me af en pak wat kleding van de grond. 'Hoe lang probeerde je me al wakker te maken?' Mijn moeder haar blik gaat richting haar pols om zo op haar horloge te kijken voor ze antwoord geeft op mijn vraag van zopas. 'Een half uur.' Terwijl ik op mijn achterhoofd krab, probeer ik me te herinneren wat er gisternacht is gebeurd. 'Heb je je zelf in slaap gebracht?' Vraagt mijn moeder dan streng en ze kijkt me strak aan. Ik haal mijn schouders op. 'Aangezien ik niet goed in slaap kon komen gisternacht, dacht ik er wel aan. Maar nog voor ik het überhaupt kon doen, werd alles zwart.' Mijn moeder zucht ongerust. 'Dit is dus de tweede keer dat je magie toepast voordat je daadwerkelijk de handeling doet. Ik ga je oma bellen.' Ik trek mijn wenkbrauwen op. 'Moet ze daarvoor gebeld worden?' Mijn moeder knikt. Het is overduidelijk dat ze niet van gedachten zal veranderen, ook niet als ik uren lang zou proberen het uit haar hoofd te praten. Mijn moeder kennende heeft ze allang mijn oma gebeld. Gewoon voor het geval dat.
'Hoe was het gister?' Mijn moeder kijkt me nieuwsgierig aan als ik stilzwijgend aan de keukentafel zit om van mijn ontbijtje te genieten. Ik haal mijn schouders op. 'Wel goed.' Ze knikt en gaat met haar kop koffie tegenover me zitten. 'Nog iets bijzonders gebeurd?' Een angstig gevoel bekruipt me. Het lijkt wel alsof ze mijn gedachten kan lezen soms, maar op de een of andere manier heb ik niet de behoefte om de drama van gisteravond volledig met haar te delen. Daarom vertel ik maar een paar details. 'Joa beetje vreemd. Was er al snel flauw van, doordat ik de nieuweling was werd ik nogal raar aangekeken. En toen heb ik nog even gepraat met Aron voor ik weer terug ging.' Mijn moeder glimlacht. 'Dus het is wel leuk geëindigd?' Ik knik. 'Mooi.' Ze neemt een slok van haar nog dampende zwarte koffie en slaat dan een krant open die ze vanochtend op de deurmat heeft kunnen vinden. 'Oma is hier over een uur.' Terwijl ik me bijna verslik bij dit nieuws over mijn oma die spoedig aanwezig zal zijn, slaat mijn moeder rustig een bladzijde van haar krant om. 'Misschien valt het wel reuze mee.' Probeert mijn moeder me een soort van te troosten. Ik maak een argwanend geluidje en neem een hap van mijn broodje. Dan schieten mijn gedachten naar gister. Nog steeds ben ik er van overtuigd dat het een van te voren goed geplande actie was van Courtney om me voor schut te zetten. Misschien was het wel de bedoeling om me voor schut te zetten terwijl Aron er bij was. Maar waarom zou ze dat doen? Hij heeft een relatie met Britney. Hoewel ik nu ook weet dat dat ook niet alles is aangezien zijn actie van gisternacht voor de deur hier. Mijn blik gaat naar de houten voordeur en ik probeer me precies te herinneren wat er gebeurd is. We praatten over een bepaald onderwerp terwijl we het trapje op liepen en vervolgens bedankten we elkaar voor de leuke avond. Toen kwam zijn compliment terwijl hij wat dichterbij kwam. En toen... Ja die vrijwel onverwachte zoen die ik helaas iets te vroeg afgebroken heb. Achteraf kan ik me wel voor mijn kop slaan. Hij is een ontzettend lieve jongen! Meteen krijg ik de neiging om mezelf echt te slaan, maar dan met de reden dat ik nu irrationeel aan het denken ben. Ik was toch in de war? Hij heeft een vriendin. Dan hoor je niet met andere meisjes te zoenen. En ik zou niet verliefd op hem worden, dat heb ik mezelf nog wel zo dapper beloofd. Helaas heb ik het gevoel dat dat laatste nu gigantisch aan het mislukken is. Geef me geen ongelijk, je krijgt toch bepaalde gevoelens na zo'n gebeurtenis.
Terwijl mijn moeder en oma druk aan het overleggen zijn beneden, staar ik rustig en een beetje eenzaam uit mijn slaapkamer raam de straat in. Mijn ogen gaan naar het huis waar Britney woont. Zou zij het weten? Mijn gedachten verwijderen meteen die vraag door een antwoord te formuleren. Natuurlijk niet. Dat zou Aron dan weer niet doen, denk ik. 'Alice?' Ik kijk op en zie mijn moeder in de deuropening van mijn slaapkamer staan. 'Kom je naar beneden?' Ik knik en loop met alle tegenzin die ik in mijn hele lichaam kan vinden, langzaam naar beneden. Wanneer ik in de keuken kom, zie ik mijn oma zitten. Haar haren zijn nog grijzer dan een aantal jaar geleden en de rimpels die ze voorheen ook al had, zijn nu nog dieper in haar huid getrokken. 'Hallo Alice.' Haar stem gaat als een snelle kogel recht door mijn lichaam heen. 'Hoi.' Zeg ik ietwat bot en ga samen met mijn moeder aan de tafel zitten. Mijn oma opent een boek en wacht overduidelijk op het moment dat mijn moeder begint met spreken. Iets waar ik ook op wacht. 'Goed.' Mijn moeder kijkt ons beide kort aan. 'Alice. Je hebt waarschijnlijk minder controle gekregen over je gave. En oma en ik denken dat je krachten sterker beginnen te worden. Iets wat opmerkelijk is, omdat onze familie zoals je weet niet erg sterk is. Nu hebben oma en ik het een en ander onderzocht...' Het blijft even stil en mijn oma en mijn moeder kijken elkaar kort aan. Net alsof ze nog steeds aan het overleggen zijn of ze dit wel willen vertellen. 'Je moet je gave weer gaan beoefenen, want je bent de uitverkorene.'