De 100e Hongerspelen - 177

“Ah, daar ben je!” Snow stapte meteen op Peli af toen die binnenkwam. “Jij wist hier van?”
“Ik, ik wist dat ze iets van plan waren”, zei ze zacht. “Ze hadden me verboden er met iemand over te praten. Ik, ik wou nog proberen, proberen om u een paar hints te geven, maar… Ik dacht dat ik nog tijd genoeg had, ze zouden het pas vanmiddag doen en…”
“Maar je wist wel meteen wat er aan de hand was”, zei hij dreigend.
“Ik hoorde u bellen, en ik dacht… Ik was bang dat ze uw dochter iets aan zouden doen als het mislukte, ik hoopte dat te kunnen vermijden en…” Snow keek haar streng aan, maar greep haar toen bij haar arm en sleurde haar mee. Peli struikelde achter hem aan.
“Ze was er bij!”, siste Snow, toen ze buiten gehoorsafstand waren. “Adriënne was er verdomme bij! Ze hielp hen!” Peli beet op haar lip.
“Ik merkte het ook net, toen ze terugkwamen, maar… Ik denk dat ze haar dwongen, ik kon het niet vragen want ze bleven continu in de buurt, maar… Ze hebben wel op haar gevloekt, ik hoorde iemand zeggen dat ze haar hadden moeten achterlaten, dat ze geen zin hebben haar te dragen nu ze haar rolstoel kwijt waren en dat ze had geprobeerd hen af te remmen.”
“Ze weten te veel nu”, gromde Snow. “En jij ook, maar ik veronderstel dat ik gedwongen ben je te laten gaan als ik mijn dochter terug wil.” Peli knikte aarzelend.
“Portia, die styliste, eiste al dat ik elk half uur zou langskomen nu, omdat Adriënne zonder rolstoel helemaal niets meer zelf kan, zelfs niet in haar kamer en naar toilet gaan en zo. Maar de Spotgaai vond dat niet nodig. Ik heb haar kunnen overtuigen tijdelijk af en toe weer een Avox te laten helpen, maar ik moet het meeste nog steeds doen. En ze eist dat u voor een nieuwe rolstoel zorgt, ten laatste morgen, anders valt de verzorging door die Avox ook weer weg.”