012 | Charlotte Emelie Jenner

012 | Charlotte Emelie Jenner
”Het spijt me, het spijt me zo.” Was het enige dat Harry uit kon brengen. Mijn hart brak bij het feit dat ik hem écht zoveel pijn had gedaan als hij liet zien. Misschien zelfs nog wel meer. “Oké, ik kom bij je wonen. Ik jou appartement.” Het was er uit voor dat ik het zelf door had. Bang voor het feit dat het totaal mis kon gaan, maar niet meer instaat mijn woorden terug te nemen. Of om te draaien. Harry liet me voorzichtig los, om me recht in mijn gezicht aan te kijken waarna hij zijn hoofd schudde. “Ik wil niet dat je bij mij intrekt omdat ík het zo graag wil. Ik wil dat je het doet omdat je het zelf wilt!” Ging hij tegen me in. “Ik wil het zelf!” Ook deze woorden waren mijn mond uit voor ik het door had. Het leek wel of mijn mond een eigen leven begon te leiden. Zoals een buikspreekpop, maar dan nog creepier. Als dat al een woord was tenminste. Harry’s gezicht klaarde op waarna hij me weer in een knuffel trok, om ze de hele middag knuffelend op mijn bed te spenderen.

“Dus jullie gaan samenwonen?” Vroeg Perrie me vrolijk terwijl ze in haar handen klapte. “Maar je had een hekel aan samenwonen?” Niet begrijpend keek Demi me aan. Twijfelend hief ik mijn schouders op. “Harry heeft me van gedachten laten veranderen.” Besloot ik. Liegen tegen mijn beste vriendinnen, liegen tegen Harry. Ik was echt geweldig bezig. “Oh.” Mompelde Demi terwijl ze een slokje van haar warme Starbucks chocolademelk nam. Inmiddels was het al lente, maar never zou Demi afscheid van haar warme chocolademelk nemen. Al was het 30 graden buiten, ze zou gewoon door blijven drinken. “Maar..” Begon Perrie, mij uit mijn gedachten halend. “Betekend dat dan ook dat jullie een hondje gaan kopen? Ik bedoel, ik en Zayn hebben samen een hondje. En Josh en Becc ook. En het zou gewoon zó gaaf zijn als we samen konden gaan wandelen en zo.” Ratelde Perrie verder. Twijfelend haalde ik mijn schouders op. “Daar hebben we het nog niet over gehad, al denk ik dat Harry toch liever een kat wil. Plus, hij is nu vooral heel blij dat ik eindelijk bij ‘m kom wonen, na al die tijd.” Vertelde ik Perrie. Demi knikte instemmend. “Kan ik me wel in vinden ja. Maar toch vind ik het raar dat je zo plots van gedachten bent veranderd. Dat is niks voor jou.” Nog steeds niet helemaal mijn besluit gelovend. “Liefde doet rare dingen met je.” Besloot ik toen maar.

”Ik geloof je niet.” Nog voor dat Demi en ik mijn appartement binnenkwamen had ze het er al uit gegooid. Stamelend zocht ik naar een antwoord. Nu ik Perrie niet had om het voor me op te nemen moest ik zelf een smoesje bedenken. “Ik weet genoeg.” Besloot Demi toen. Zuchtend liet ik me op de bank zakken. Demi kende me werkelijk beter dan ik dacht. En nu ik er eigenlijk zo over na dacht, hoe kon ik ook denken dat ik hier zomaar mee weg kon komen? Mijn ooit zo vrolijke leven leek langzaam te veranderen in een leven met aan elkaar geknoopte leugens. En het was allemaal mijn eigen schuld. Harry was al zo lang mijn beste vriend geweest en nog steeds kon ik hem niet helemaal vertrouwen. Al snapte ik nog steeds niet helemaal hoe hij wel in mijn leugens kon trappen. Van alle personen die ik kende was hij zo ongeveer degene die me het állerbeste kende. Maar Harry leek me niet door te hebben. En op dit moment was dat niet eens zo erg. Maar op deze manier maakte ik het alleen maar erger. “Ga je hem de waarheid vertellen?” Haalde Demi me uit mijn gedachten. Resoluut schudde ik mijn hoofd. “Geen denken aan.” “Maar als je het nu verteld, heb je kans dat hij het niet zo erg vind..” Probeerde ze me twijfelend over te halen. Zelf niet eens helemaal zeker vaan haar uitspraak. Ook zij kende Harry al lang. Lang genoeg om te weten dat hij zich niet zomaar overgaf en dan ook redelijk boos kon worden. “En mijn relatie met de liefde van mijn leven op het spel zetten? Nee dankje, Demi.” Beet ik haar toe. Stiekem had ze gelijk, als ik nu de waarheid zou vertellen zou het misschien nog wel meevallen. Maar ik zou zoveel op het spel moeten zetten. Ik zou zoveel kunnen verliezen. “Je twijfeld.”Dan ga ik maar, bel maar als je zeker bent van je beslissing.” En met deze woorden liet ze me in twijfels achter.