Hoofdstuk 9 ~ Leah McHall

Met een houten hoofd werd ik wakker. What the fuck heb ik allemaal gedaan gister? Ik ging rechtop zitten en mij hoofd begon zwaar te bonzen. Ik zag dat ik dezelfde kleren als gister nog aanhad. Ik strompelde naar het was hok, trok wat oude kleren aan en gooide mn jurk in de wasmand, waar jaylee's witte jurk in lag met een grote rode vlek erin. Langzaam aan herinnerde ik me een jongen met krullen, kuiltjes in zijn wangen die tegen Jaylees glas stootten. Een blonde jongen, met ogen zo blauw als de zee, dat ierse accent en die schattige lach. Meer wist ik niet. Ik liep naar de keuken waar Jaylee fluitend pannekoeken stond te bakken.
'Morning sister!'
Ik kreunde en pakte een paracetamol.
'Wat ben jij vrolijk?'
Ze giechelde. Ze giechelde gewoon. Iets wat ze nooit deed. Met stralende ogen keek ze me aan. Ze leek echt te stralen.
'Weet je nog die jongen van gister avond?'
'Die met die krullen?
Ze schudde haar hoofd en fronste even,
'Nee niet die, Liam die met het gemilimeterde haar.'
Vaag kon ik me hem weer herinneren.
Ik had vooral naar zijn tattoo gekeken, een paar pijlen op zijn rechter onderarm.
Ze deden me aan het merk hummel denken.
'Ja, ik weet het weer.' Antwoordde ik terwijl ik een slok water nam.
'We hebben gezoend,' ze kon een giechel niet onderdrukken en begon mee te zingen met het liedje i'll be your man van james blunt, die zachtjes aanstond op de radio. Ik grinnikte. 'Tot over haar oren,' mompelde ik in mezelf.
'We moeten zo even naar de supermarkt, de chocopindas zijn bijna op!'
Ze begon dramatisch nep te huilen en ik.speelde mee.
'Rustig maar, alles komt goed.'
'Maar zonder die pindas overleef ik het niet! Heeft het leven geen zin meer!'
Ik rolde lachend met mijn ogen.
'Die pindas kunnen nog wel eventjes wachten, zorg eerst maar dat die pannekoek niet zwart word.'