17

We liepen het pad op waar Billy altijd begon met jagen.
'Weet je zeker dat het hier is?' Vroeg ik Jacob.
'Heel zeker, ik ken Billy van binnen en buiten en kan met zekerheid zeggen dat hij niets met die aanval te maken had.'
'Jake,' ik zuchtte, 'ik zeg ook niet dat Billy de dader is maar hij was wel op de plaats delict. Hij heeft misschien gezien wie het wel was.' Ik beet zachtjes op mijn lip en dacht na over de gruwelijke monsters die deze aanval konden veroorzaken. Jacob zag het aan me maar hij zei verder niets.
'Hier, het gras is geplet door voetstappen en als ik het zo zie is het nog vers. Billy kan niet ver zijn.' Jacob ging door zijn knieën en snoof de lucht. 'Het is niet Billy's geur..' Ik trok mijn wenkbrauw op.
'Niet Billy's geur? Wiens geur is het dan?!' Een soort adrenaline stoot stroomde mijn lichaam binnen.
'Weet ik niet, ik herken het niet.' Jacob stond weer op met een zorgelijke blik. Een prachtige zorgelijke blik waar mijn hart sneller van ging pompen. Ik schudde mijn hoofd, zo mocht ik niet denken over iemand die geheimen voor je had.
'Laten we het spoor dan maar volgen,' ik liep het pad verder af.
'Nee!' Jacob greep me bij mijn bovenarm en trok me naar zich toe. 'De geur.. het rook zo slecht, zo negatief. Ik heb liever niet dat we verder gaan.'
'Ik moet weten wie mijn vader wilde vermoorden Jake!' Riep ik en ik trok mijzelf uit zijn greep.
'Ook als het je eigen dood word?!' Gromde Jacob fel, alsof hij bezorgd was en tegelijkertijd niets om me gaf.
'Natuurlijk, jij zou hetzelfde voor Billy doen!' Ik keek hem diep in zijn ogen, vastberaden dat ik met of zonder hem ging.
'Goed dan, maar zodra ik het idee krijg dat het te gevaarlijk wordt dan neem ik je mee terug, hoe erg je ook tegen stribbelt!' Ik reageerde er niet op ook al wist ik dat hij dit meende. Ik begon het pad nu eindelijk helemaal af te lopen, op zoek naar de dader en niets dat mij er van weerhield hem te vinden.