011 | Charlotte Emelie Jenner

011 | Charlotte Emelie Jenner
Met trillende handen pakte ik mijn telefoon op, waar inmiddels een heleboel barsten in zaten, aangezien ik hem al verschillende keren tegen de muren had aangegooid. ‘Harry <3’ Was wat er op mijn scherm stond. Trillend nam ik op. “Met Charlotte..” Mijn stem klonk breekbaar, alsof ik de hele tijd had liggen huilen. Wat ik eigenlijk ook gedaan had. Maar de persoon die ik was, wilde niet laten zien hoe breekbaar ze was. Niet tegenover haar familie, niet tegenover vrienden. Tegenover niemand. “Hoe gaat het met je?” Vroeg Harry me door de telefoon. “Goed.” Antwoordde ik meteen. “Ik kom naar je toe.” Besloot hij, uit het niets. “Wat? Waarom?” Bracht ik stamelend uit. “Omdat ik heus wel kan merken dat het helemaal niet goed met je gaat. Ik ken je langer dan vandaag, Charlotte.” Antwoordde hij resoluut. “Als je me zo goed kent weet je vast ook wel dat ik je op dit moment niet wil spreken, en al helemaal niet wil zien!” Beet ik hem toe. “Mag ik je er even aan helpen herinneren dat jij degene bent die de telefoon heeft opgenomen? En dus wel met me wilde spreken, anders had je je telefoon niet opgenomen.” Sprak Harry slim. Fuck, hij had nog gelijk ook. “I’ll be there in 5!” Deelde hij nog even mee voor hij had opgehangen. Fijn. Ik wilde hem helemaal niet onder ogen komen. Maar de deuren op slot doen had geen nut, hij had de sleutel. Doen alsof ik niet thuis was en me verstoppen had ook geen nut, hij kende mijn appartement waarschijnlijk beter dan ik zelf. Snel weggaan had ook geen zin, aangezien hij dan wel weer zou wachten tot ik er eindelijk was. Plus ik zag er waarschijnlijk niet uit met mijn vettige haren die aan mijn hoofd geplakt zaten, ogen zo rood als een tomaat van al het huilen en zo bleek als een lijk omdat ik al een paar dagen geen zonlicht had gezien. Net toen ik mezelf een beetje op wilde frissen hoorde ik gerammel aan de deur. Wat verraadde dat ik Harry in een paar secondes weer zou zien. Verschillende smoesjes schoten door mijn gedachten, geen een geschikt om hardop uit te spreken. Dus liet ik me maar weer op mijn buik op mijn bed vallen. Mijn hoofd in het kussen gedrukt. Zelfs als mijn ogen gesloten waren voelde ik de tranen nog opkomen. Voetstappen verraadde dat Harry zich in mijn appartement bevond. Waarom gaf ik mensen altijd sleutels van mijn appartement. Note to myself; don’t ever do that again! Another note to myself; Don’t be such a baby, face your problems and be a bitch. Ja, dat moest ik maar eens gaan doen, mijn problemen onder ogen komen. Niet dat ik echt een andere keuze had. Het bed zakte langs in naast me, waarna Harry zijn grote hand op mijn rug plaatste en er geruststellend overheen wreef. Iets waardoor ik alleen maar harder begon te huilen. Van alleen zijn aanraking moest ik nog harder huilen. Laat staat bij het zien van zijn gezicht. Harry schopte zijn witte Converse All Stars uit, voor zover ik kon horen en nestelde zich toen dicht tegen me aan. Zijn armen sloot hij om mijn middel, niet van plan mij ooit nog lost te laten. Hij schoof mijn haar een beetje aan de kant en drukte toen een kusje in mijn nek. “Ik hou van je.” Bracht hij fluisterend uit. Ik drukte mijn gezicht nog dichter in het kussen. Niet in staat om te antwoorden. Pas toen ik verschillende druppels in mijn nek voelde draaide ik me voorzichtig om, om Harry aan te kijken. “Waarom huil je?” Bracht ik fluisterend en stamelend uit. “Om jou.” “Waarom?” Verward door zijn antwoord kon ik het niet laten om te vragen waarom hij nou precies moest huilen. “Om het feit dat ik jou pijn heb gedaan, en het nooit zo bedoelde!” Bracht ook hij stamelend uit. Rode ogen en tranen over zijn wangen waren niet bepaald dingen die bij Harry pasten. Maar nu leek de vrolijke, kwa gedrag kleine jongen totaal gebroken. Het feit dat ik hem gebroken had kon ik niet langer aan. Ik moest stoppen met me als een baby te gedragen, mijn problemen onder ogen komen en mijn relatie met mijn vriend redden voor het überhaupt te laat is. Resoluut sloot ik mijn armen om zijn nek heen, om me dicht tegen hem aan te drukken. Het duurde dan ook niet lang voor ik de woorden uitsprak die Harry zo graag wilde horen. “Ik hou ook van jou.”