Telling him everything!!

Eden POV. (na Jaspers vraag over haar blauwe plekken)

shit, shit, shit wat moet ik zeggen? Ik kan het hem niet vertellen dan is het over met mijn leven. Wat moet ik doen. Iets verzinnen dan maar. 'ehm ik ben van de trap gevallen.' zeg ik schuldig. Ik wil niet tegen hem liegen maar ik moet. 'ja vast, alsjeblieft Eden lieg niet tegen me.' ik kan dit niet, gewoon echt niet. Ik voel de tranen alweer opkomen. De tranen die er iedere avond uit komen als ik alleen op mijn kamer zit. 'ik kan het je niet vertellen, ik mag het je niet vertellen.' snik ik. 'van wie niet?' zegt hij bezorgd. Ik kijk hem aan. Zijn ogen ze hebben iets wat er voor zorgt dat ik dit niet kan: bezorgdheid. Iets wat ik in een lange tijd niet meer heb gezien als iemand naar mij kijkt. 'ik beloof dat niemand anders het te weten komt, tenminste niet via mij.' 'niet hier' snik ik. hij knikt en neemt me in zijn armen. Het voelt zo goed, zo veilig. Ik wil hier voor altijd zo blijven zitten. 'waar wil je het me wel vertellen?' vraagt hij voorzichtig. 'ergens waar we er zeker van zijn dat niemand ons kan horen, ik weet wel waar.' 'oké ik rij wel.' ik knik. Ik ben waarschijnlijk nu toch niet instaat om zelf te rijden. We gaan door de woonkamer. 'waar gaan jullie heen?' vraagt Carlisle. 'gewoon even weg.' zegt Jasper kalm. We gaan de garage in en ik zie een witte mercedes staan. 'ja is nieuw.' zegt Jasper of het de gewoonste zaak van de wereld is. 'en van jou?' 'jep.' hij houd de deur voor me open en stapt daarna ook zelf in. Hij rijd tot de gewone weg en vraagt dan: 'zo waarheen?' 'weet je de ingang in het bos naast de oude bunker?' 'ehm ja maar die loopt dood toch?' 'ja voor de auto wel maar te voet niet.' hij knikt en rijd erheen. We zeggen niet veel tijdens de rit. Hij rijd zo ver als mogelijk is en stopt dan. 'zo mevrouw waar nu heen?' zegt hij met een scheve glimlach. Die glimlach heb ik nu echt nodig. 'volg mij maar.' we lopen een poosje en zeggen nog steeds niet echt veel. Na 5 minuten hoor ik water stromen 'we zijn er bijna.' ik duw wat bosjes opzij en zie daar de plaats. 'wow' hoor ik achter me. 'mooi he?' 'hoe weet je hiervan?' 'mijn vader nam me altijd mee hierheen, hij ging dan altijd duiken of gewoon nadenken.' 'nu niet meer?' 'dat hoor je zo wel.' hij knikt. 'hoe kan dat eigenlijk, ik dacht dat je hier pas naartoe bent verhuist?' 'of gewoon terug verhuist.' zeg ik bijdehand 'ja hier woonde Agatha eerst altijd, toen mijn vader en zij zijn getrouwd hebben we hier een poosje gewoond.' 'oh oké' Ik ga op het randje zitten. 'pas op he?' zegt Jasper. 'Jasper ik doe dit al vanaf ik een klein kind ben.' 'ben je dat nu niet meer dan?' zegt hij op een uitdagend toontje. Ik geef hem een stomp op zijn bovenarm. Hij komt wat dichterbij 'vertel.' zegt hij nu weer voorzichtig. Ik verteld hem alles in detail van het ongeluk, Agatha, de brieven en foto's, van de twee mannen en de ergste week van mijn leven. Hij onderbreekt me soms met wat scheldwoorden maar laat me dan verder praten. Als ik klaar ben komt er nog een rij met scheldwoorden en hij vraagt dan: 'waarom stop je gewoon niet met je klusjes?' 'nou ten eerste: ik wil niet nog zo'n week, ten tweede: geen klusjes betekent geen studiegeld, en ten derde: geen klusjes betekent geen dak boven mijn hoofd.'

link jaspers auto: http://www.dragtimes.com/images/19010-2009-Mercedes-Benz-SL63-AMG.jpg