07- Phoebe Avery

Ik voel hoe een traan over mijn wang rolt. Ik proef het zout als de traan mijn lippen bereikt. Alles wat er nu in mijn hoofd omgaat is, Megan. Megan, Megan, Megan... Zo is ze niet. Dat kan niet. Ik heb nu blijkbaar niemand meer en dat aan het begin van het schooljaar. Ik besef dat het nog een lang jaar gaat worden. Ik schrik als ik de deur hoor. Gevolgd door gelach en 'sssht, de kinderen slapen'. Ik veeg mijn tranen weg en kijk naar de film. Ik probeer de draad op te pakken. 'Dag Phoebe', zegt mijn nicht en achter haar staat haar man die me lichtjes aangeschoten lijkt. 'Hey', antwoord ik zachtjes. In mezelf weet ik wat er nu gaat gebeuren. Ze kent me veel te goed. 'Phoebe, is er iets?', vraagt ze bezorgd wanneer ze bij me in de zetel komt zitten. Ik wil nee zeggen. Ik open mijn mond, maar er komt geen geluid uit. Ik doe mijn mond weer dicht en de tranen stromen weer over mijn wang. Ik word in Hanne's armen getrokken en ze wrijft gerusrstellend over mijn rug. 'Mijn beste en enige vriendin heeft me laten vallen', snik ik. 'Hoe? Waarom?' Ik trek mijn schouders op en wijs naar mijn gsm. Het gesprek staat nog open aangezien ik gewoon mijn gsm op tafel gesmeten heb. Ze laat me los en neemt mijn gsm. Ik veeg mijn tranen weg en probeer te kalmeren als ik Hanne binnenmonds hoor mompelen. 'Ik breng je wel met de auto naar huis, zo laat ik je niet fietsen', zegt ze wanneer ze opstaat. 'Maar mijn fiets dan? Ik moet morgen naar school', protesteer ik lichtjes. 'Die kan wel in de koffer, dan leggen we de achterbank neer'. Ik neem mijn spullen en geef Hanne nog een knuffel. 'Bedankt', fluister ik in haar oor. 'Mijn deur staat altijd voor je open en je mag me altijd bellen. Weet je moeder het?' Ik schud van nee. Ik wil het niet vertellen. Ze weet ook niet dat Jake en de andere me pesten. Ze weet alleen van mijn goede cijfers. Ze neemt haar autosleutels en loopt me voor naar buiten. Samen steken we mijn fiets in de auto en ik ga op de passagiersstoel zitten. Tijdens de gehele autorit wordt er geen woord gezegt. Ik heb er geen behoefte aan en Hanne kent me genoeg om te weten dat ik niet al te graag over mijn gevoelens praat. 'We zijn er', breekt de stilte. Ik bedank haar nog een keer en geef een zoen op haar wang. We hebben een goeie band. Vooral sinds haar huwelijk waar ik het eerste bruidsmeisje mocht zijn. Ik haal mijn fiets uit de koffer en zwaai wanneer Hanne wegrijdt.
Ik word wakker door het vervelende gepiep van mijn wekker. Ik wil echt niet naar school toe. Ik slenter naar de badkamer en doe mijn haar in een zijdelingse staart. Ik werp een blik op mams make-up en realiseer me dat ik dat nooit zou dragen. Ik kleed me om en neem mijn tas. Beneden gekomen werp ik deze in de hoek naast de voordeur en loop ik rustig door naar de keuken. Mama is nog niet op en Papa zal wel al weg zijn om te werken. Ik schenk een glas melk uit en drink het langzaam leeg. Ik wil echt niet geconfronteerd worden met Megan en haar nieuwe vriendinnen.