15

Zenuwachtig zat ik op mijn kamer, wachten tot de klok eindelijk 12 uur aangaf. Het leek wel een eeuwigheid te duren. Mijn ogen begonnen al zwaar te worden en het was pas half 11. Langzaam laat ik me op het bed zaken en sluit mijn ogen. Voor ik het weet lig ik in een diepe slaap. Ik schrik wakker van een deur die hard ik het slot slaat, veel aandacht besteed ik er niet aan. Hoe laat is het. Snel kijk ik op de klok. 5 voor 12, pff ik was nog op tijd. Gelukkig ik moet er niet aan denken dat ik te laat was, ik trek mijn kast open en pak er een jasje uit. Het zal wel koud zijn buiten.

Zo stil als ik kan, verlaat ik mijn kamer. Het enigste wat ik hoor, zijn mijn voetstappen die door de gang klinken. Stiekem word ik best zenuwachtig. Wat als iemand me ziet? Wat als de jongen iets van me terug moet? Of misschien weet hij wel niks en wil hij iets anders met me doen? En hoe kan hij al de antwoorden weten? Ik sta voor de voordeur. Zal ik het doen? Zonder een beslissing te maken, sta ik de deur uit, op weg naar de vijver. Het pad lijkt langer dan vanmiddag, of ik het dat ik langzamer loop als vanmiddag? Ik zal het niet weten, maar s'nachts krijg ik de kribbels van deze plek. Dus ik versnel mijn pas.

Langzaam komt de vijver te voorschijn, ik weet niet zeker of ik nou wel de juiste beslissing was om toch hier te komen. Maar wat hou als dit mijn enigste kans is? Of dat niemand anders het weet? Ik moet de antwoorden gewoon weten, het kan niet anders. Ik sta voor de vijver, precies onder de boom. Maar er is niemand, het zal toch wel tijd zijn? Zal hij niet meer komen? Waarom word ik altijd zo onzeker? Wat moet ik eigenlijk vragen? Daar had ik eigenlijk moeten over nadenken, maar daar ben ik nu al te laat mij.

'Ah echt een iemand die zich aan haar woord houd' zegt een jongens stem. Langzaam draai ik om, niet omdat ik moe ben of bang ben. Maar om te laten zien dat het me niet interesseert, ik wil overkomen als iemand die nergens om geeft, niet als een lief klein bang meisje. Oh wat onbeleefd van me, ik heb me nog niet voorgesteld. Toen hij deze woorden uitsprak, had hij al zijn hand naar mij uitgestoken. Zonder erbij na te denken pakte ik hem aan en zei Angel, hij knikte en zei Niels.

'Ik dacht dat je niks meer wist van je leven'? 'Hoezo weet je dan je naam'? Ik sta versteld van zijn woorden, meent hij dit nou? 'Jari heeft me deze naam gegeven' zeg ik terwijl ik mijn schouder ophaal net als of het me niks boeit, want ja dat is mijn plan. 'Hoe voelt dat'? Ik kijk hem raar aan. 'Om niks meer te weten over je leven' bedoel ik ?. 'Oh dat, natuurlijk'.

Hoe voelt dat eigenlijk? Daar heb ik nog nooit over nagedacht. 'Je merkt er vrij weinig van en misschien is het wel beter zo, want ik voel geen pijn op deze manier' zeg ik. Alles wat hij terug doet is een knikje. 'Maar we waren hier niet voor mij, ik ben hier voor antwoorden' zeg ik er snel achteraan, bang voor nog meer vragen waar ik geen antwoord op weten te geven. En als dat gebeurt, wordt ik zeker weten onzeker.

Oh ja tuurlijk, je wilt zeker het echte verhaal van Jelle weten?