Chapter 5

'Tot vanmiddag.' Ik zwaai naar mijn moeder die wegrijdt en loop naar de ingang van de school. Als ik dan mijn naam hoor draai ik om. Nieuwsgierig kijk ik om me heen, maar zie niemand. Dan wanneer ik me omdraai, bots ik tegen iemand op. 'Sorry.' Zeg ik snel en wil doorlopen, maar dan zie ik dat het Aron is. 'Je hoeft geen sorry te zeggen hoor.' Ik maak een verontschuldigend gebaar, in hoeverre dat mogelijk is en loop dan naar binnen. Aron loopt met me mee terwijl ik dat doe. 'Nee oké, ik ben ook niet degene die me ook elke keer roept en spontaan opduikt elke keer.' Aron zijn wangen kleuren rood als ik dit zeg en op de een of andere manier ziet dat er heel erg schattig uit. 'Hebben jullie vandaag training?' Ik knik. 'Als het goed is wel. Heeft Britney dat niet verteld?' Vraag ik ietwat verrast? Hij schudt zijn hoofd. 'Ehm nee. We praten niet zo heel veel.' Hij krabt wat ongemakkelijk achter zijn oor. Eigenlijk verbaasd dat me wel aangezien Britney zoveel praat. 'Dat is best verrassend.' Hij knikt. 'Het probleem is dat Britney altijd degene is die praat. Ik kom er niet tussen.' Klinkt wel logsich. 'Hm ja dan snap ik het wel. Dan moet je gewoon zeggen dat jij iets wilt zeggen. Dan komt het vast wel goed Aron.' Hij glimlacht. 'Dank je.' We lopen in stilte een paar meter door de gang als ik achter me de stem van Britney hoor echoën. 'Aron, Alice! Daar zijn jullie.' Ze komt vrolijk op ons afgelopen en geeft Aron overdreven een zoen op zijn mond. Ik glimlach als ze daarna naar mij kijkt. 'Waar hadden jullie het over?' Vraagt ze nieuwsgierig. Meteen zie ik een hulpeloze blik van Aron mijn kant op komen. 'Over de training van vandaag.' Zeg ik. Dan lieg ik niet, want daarmee begon ons gesprek zo'n beetje wel. Ze glimlacht. 'Heb je er een beetje zin in?' Ik knik. 'Mooi want het wordt een pittige training.' Zegt ze en knipoogt naar Aron. Waarom ze dat doet? Geen idee en zo te zien weet Aron het ook niet echt. Nog geen tien seconden later komen Courtney en Staycey er ook bij staan. Courtney kijkt me streng aan, net alsof ze me nog een keer wil gaan waarschuwen om Aron niet van Britney af te pakken. Terwijl we door praten blijft ze de hele tijd naar me staren en op de een of andere manier werkt me dat heel erg op mijn zenuwen. Zelfs als ik haar kort terug aan kijk, blijft ze het volhouden. Er zijn zoveel dingen die ik op dit moment zou kunnen doen, maar mijn moeder heeft het me verboden om te doen. Dit keer dan. Heel voorzichtig beweeg ik mijn hand. Ik zou haar plots kunnen laten flauwvallen of barstende hoofdpijn kunnen geven. Maar ook dingetjes zoals menstruatie, diaree en het laten vallen van haar boeken zijn ook leuk om te doen. Net als ik besluit om het allemaal niet te doen, schiet mijn hand geheel onverwacht uit. Haar boeken vallen uit haar handen en ze schrikt zich kapot. Britney kijkt om. 'Wat doe je?' Courtney raapt haastig haar spullen van de grond en terwijl ze op staat kijkt ze geschrokken naar Britney. 'Ik weet het niet, het ging vanzelf. Zomaar uit het niets.' Ze strijkt wat haar uit haar gezicht en loopt met de rest, ons dus, naar het lokaal.
Hoe kan ik nou beslissen om iets niet te doen en het dan toch doen. Ik krijg een vreemd gevoel in mijn buik hierbij. Normaal gesproken heb ik het onder controle. Dit soort dingen gebeuren eigenlijk niet. Bijna nooit. Aron neemt afscheid van Britney en loopt naar zijn vrienden toe. Dan begint de les.

'1-2-3-4-5-6-7-8.' Het getel gaat door en door. Maar op de een of andere manier lukt het maar niet om het gehele team de pasjes en trucs uit te laten voeren op de juiste tijd en manier. Dan moet ik er ook wel bij zeggen dat het een vrijwel onmogelijke choreografie is om uit te voeren voor meisjes van tussen de 16 en 18 jaar. Er zitten sprongen tussen, die je zelfs met een beetje hulp van magie niet uit zou kunnen voeren. Dan begint Britney weer opnieuw te tellen en kijkt ons wanhopig aan, net alsof ze wil zeggen dat het nu wel goed moet omdat ze het zelf ook niet meer weet. De muziek begint te spelen en braaf voer ik mijn pasjes uit zoals gevraagd, maar door een foutje van degene naast mij, krijg ik uit het niets een arm in mijn buik. Ik krimp ineen en zucht van de pijn. 'Gaat het?' hoor ik van het meisje naast me die zo aardig was om haar arm dus in mijn buik te plaatsen. Ik knik en recht mijn rug om weer verder te kunnen met de training. Helaas denkt het drietal daar anders over, aangezien ze druk in overleg met elkaar zijn. 'Goed.' Begint Britney. 'We stoppen voor vandaag. We delen nu even de bikini's uit voor vrijdag. Als team verwachten we van jullie dat we altijd het zelfde dragen als het gaat om zwemkleding. Courtney en Staycey delen de tasjes uit. Deze mag je pas thuis openen.' En inderdaad, nadat Britney deze mededeling doet, pakken Staycey en Courtney de tasjes. Het zijn blauwe rugzak achtige tassen. Als ze bij mij aankomen, drukt Courtney me een tasje in mijn handen zonder me eigenlijk nog aan te kijken. Zacht zucht ik. Wat is haar probleem? Ik weet net zo goed als haar dat Aron en Britney een relatie hebben en waarin ik dan waarschijnlijk de enige in ben, is dat ik weet dat ik geen relaties verbreek. Ik ben niet eens verliefd op Aron! Het tasje voelt zwaar aan, net alsof er speciaal voor mij een baksteen in gedaan is. Met het tasje lopen we allemaal naar de kleedkamer waar we ons weer omkleden in onze gewone kleding. Er wordt druk gesproken over de zwemkleding die in het tasje zou kunnen zitten, maar verrassend genoeg opent niemand het daadwerkelijk. Ik sta op van het bankje dat midden in de kleedkamer staat en loop naar buiten om daar op de parkeerplaats mijn moeder te ontmoeten.
'Hoe was je dag?' Vraagt mijn moeder als ik instap en de tassen op de achterbank heb neergelegd. Ik haal mijn schouders op. 'Vreemd.' Ze maakt een vreemd geluidje. 'Hoe komt dat?' Haar blik staat op de weg gericht maar dat betekend gelukkig bij mijn moeder niet dat ze niet luistert. 'Ik heb vandaag magie gebruikt.' Meteen staat de auto stil. 'Hoe bedoel je magie gebruikt?' Ze kijkt me streng aan. 'Heb je iets stoms gedaan?' Ik schud snel mijn hoofd. 'Nee dat gelukkig niet. Rustig maar. Ik was in gesprek met Aron, die vriend van de teamcaptain en toen kwam de teamcaptain erbij en later nog twee van de drieling. Alleen irriteerde ik me mateloos aan een van de twee slaafjes, omdat ze, voor haar dan misschien geheel onopvallend, naar me zat te staren met een blik van: "blijf van hem af." Terwijl ik helemaal niks gedaan heb. En toen bedacht ik dingen die ik met haar kon doen om haar terug te pakken zodat ze niet meer zal gaan staren...' Ik ben even stil. 'En toen besloot ik het niet te doen, want dat heb jij mij streng verboden, maar toen gebeurde het toch. Gewoon zo uit het niets alsof ik er geen controle meer over had. Haar boeken, die ze in haar handen had verrassend genoeg, vielen zo op de grond. Alsof ze er uit getrokken werd en op de grond gegooid werden.' Mijn moeder kijkt me vaag aan. 'We gaan nu meteen naar huis.'