004 ~ CampFire

Die avond zitten we met zijn allen rond het kampvuur. Aiden tokkelt zacht op zijn gitaar en Kyle grijnst breed terwijl hij een marshmallow in zijn mond steekt en er dan bijna in stikt waardoor Alana en ik beginnen te giechelen en hij nog breder grijnst.
"Wie kent er een goed verhaal?" Gooit Evan er opeens tussen waardoor iedereen hem aankijkt en ik nog snel mijn marshmallow in mijn mond duw.
"Wat?" Zegt hij quasi-beledigd. "Geen kampvuur avond is leuk zonder... legende." Bij dat laatste woord twinkelen zijn ogen en grijnst hij waardoor het bijna eng is met zijn donkerbruine haar dat bijna over zijn ogen hangt.
"IK WEET ER EEN!" Buldert Kyle.
Juliette kijkt hem beangstigend aan terwijl ze dichterbij haar kamergenote Hope aan kruipt. Ik trek de deken strakker rond Alana en mij en dan word alle aandacht op Kyle gevestigd.
"Emilia Kowinsky." Zegt hij, starend in het vuur. "Iedereen kent haar normaal." Maar iedereen kijkt hem raar aan. "19 juli 1994 gebeurde het. 15 tieners verdwenen. Poef. Uit het niets. Ze hadden dezelfde opdracht gekregen als wij. Ze deden ook wat er van hun verwacht werd. Maar toen ze dieper het bos introkken werden ze een voor een uitgemoord. Niemand weet hoe, niemand weet door wat." Hij spreekt de woorden één voor één zorgvuldig uit waardoor de rillingen me over de rug lopen en zo te zien ook bij de anderen.
"Emilia is de enige die er levend uit is gekomen. Maar niet zonder schade." Hij kijkt me recht in de ogen met een wazige blik. "Niemand heeft in jaren van haar gehoord. Mensen zeggen dat ze gek is. Maar niemand heeft haar de afgelopen jaren nog gezien. Ik weet niet wat ik moet geloven. Daarom heb ik dit mee gebracht." Hij haalt een oud boekje uit zijn vest.
"Kyle? Wat is dat?" Zegt Juliette trillend. "KYLE? WAT IS DAT?!"
Hij negeert haar en slaat het boekje open op de eerste bladzijde en begint te lezen.
"3 juli. We zijn er bijna, bijna op het prachtige land, zand, strand.
Ik heb me maanden voorbereid op dit moment. En nu, ik kan niet wachten tot mijn voeten het zand raken. Wanneer ik Max voor het eerst kan omhelzen op het strand. Er bestaat niets geweldiger dan een onaangeraakt stuk grond te betreden."
"15 juli. Morgen trekken we de bossen in, het strand is veilig, maar de geluiden diep in het bos beangstigen me. Ik weet niet wat het is, daar zullen we snel achter komen." Kyle kijkt rond zich. "Meer staat er niet op die dag."
Hij richt zijn blik weer op het boekje en gaat weer een paar bladzijden verder.
"18 juli. De bossen. Ik vind ze niet meer. Max, Max, Max, waar ben je? Waar is de rest? Jullie zijn er niet, maar
de bladzijde is weg." Iedereen zit stil. Kijkend naar het boekje in Kyles handen.
"Man, Kyle! Ik HAAT je!" Krijst Hope terwijl ze haar deken zijn gezicht in smijt.
Kyle brult, lacht, buldert.
"MAN! ER IS NIETS GRAPPIGS AAN! Waarom pest je ons zo door een stom verhaal te verzinnen?!" En verdwenen zijn Juliette en Hope.

Die avond blijven we nog even aan het kampvuur zitten waarna we een voor een afdwalen naar de hutjes.
"Davina! Wacht!" Hoor ik achter me.
Ik draai me net op tijd om om omver gebotst te worden.