Chapter sixteen

De verdrietige stem van Harry galmt door mijn hoofd. 'Zayn.... Zayn.....'. Ik kan niet slapen. Harry moest voor controle naar het ziekenhuis. Ik heb hem dus nog niet kunnen vragen wat er is met Zayn. Ik besluit me om te kleden en trek mijn nette kleren aan. Zonder make-up stap ik in mijn auto. Ik ga gewoon naar het ziekenhuis en vraag hoe het gaat met Zayn, en de rest natuurlijk. Ik kom een taxi tegen en zie dat Harry, Elanor, Louis en Perrie er in zitten. Niall en Zayn. Fuck. Met Niall gaat het dus ook niet goed. Ik bel harry en zet hem op de luidspreker. 'Waar is Niall?' vraag ik met een trillende stem. 'Niall is naar zijn familie toe. HEt ging niet goed met zijn opa ofzo' antwoord Harry. Een zucht van opluchting komt mijn mond uit. 'En hoe gaat het met Zayn?' vraag ik daarna. 'Ik weet het niet..' antwoord Harry met de zelfde treurige stem. 'Ik zit in de auto richting het ziekenhuis om te kijken hoe het met Zayn' zeg ik tegen de telefoon. 'Love you. Bye' en ik hang op. Ik hoor weer de stem van Harry. 'Zayn...'

Ik haast me het ziekenhuis in als ik erachter kom dat ik vergeten ben om te betalen voor mijn parkeerplaats. Ach ja.. Komt later wel. Zayn is nu het belangrijkste. Ik weet van Harry waar Zayn ligt en ren door het ziekenhuis op zoek naar zijn kamer. 'Zayn....' spookt het weer door mijn hoofd. Bij de kamer van Zayn word ik terug geduwd door een van de artsen. 'We gaan nu de tumor verwijderen' zegt hij. Hoorde ik dat goed? Heeft Zayn een tumor? Een pijnscheut gaat door mijn hart wanneer ik ook pijn in mijn buik voel. Oh ja.. Daar ben ik de laatste tijd helemaal niet mee bezig geweest. Ik ben zwanger. Maar nu gaat het even om Zayn. Ik pak mijn telefoon en bel Harry. 'Harry? Zeg ik met een brok in mijn keel. 'Wist je dat Zayn een tumor heeft?' vraag ik aan hem. 'Ja, dat wist ik. Ik wou het je vertellen zodra ik weer thuis was' antwoord hij. 'Maar waar dan?' klinkt mijn stem een beetje wanhopig. 'Ergens dichtbij zijn hart. Het is goed mis lieverd. Het is goed mis'. Ik begin te huilen. Harry probeert me te troosten maar het helpt niet. 'Ik ga ophangen' krijg ik eruit tussen mijn tranen door. Ik druk op het rode knopje en staar voor me uit.
Twee uur later schrik ik wakker als Zayn naar zijn kamer word gebracht. 'Mag ik naar hem toe' vraag ik aan de arts. 'Nog een kwartiertje wachten' antwoord hij. Ik ga weer zitten. Ik ben bang. Bang dat Zayn het niet haalt.
De arts komt na tien minuutjes weer naar buiten en zegt dat ik naar hem toe mag. Van de verpleegster krijg ik te horen dat de tumor goed verwijderd is en er geen uitzaaiingen zijn. Mooi, denk ik bij mezelf. Ook vertelt ze me dat hij nog lang niet beter is en elke bacterie levensbedreigend is voor hem. Ik voel een nies komen. Ik probeer mijn hoofd weg te draaien maar het is al te laat. Midden in Zayn zijn gezicht. De zuster kijkt me boos aan en zegt 'U weet wat u nu gedaan heeft, he?'. Haar stem klinkt zo eng. Zou hij overlijden. Dood gaan door mij? Straks is het mijn schuld. Ik gruwel van het idee. Ik zou me zo schuldig voelen. En Zayn. Nooit meer zijn mooie stem. Ik word misselijk en ren naar de wc. Ik braak alles eruit. Ik wou dat het nooit gebeurd was. Als ik One Direction nooit had ontmoet was het allemaal anders gegaan. Ik schrijf een briefje en leg hem op Zayn zijn nachtkastje. Harry of iemand zal hem morgen gaan bezoeken. Maar dan.. Dan ben ik al weg.