~Proloog~

Ik was er helemaal klaar mee. Al die jaren had ik het gewoon over me heen laten komen en me er niks van aangetrokken. Maar nu gingen ze te ver. Ik trok het hier gewoon niet meer. Ik trek mijn koffer onder het bed vandaan. Al een paar weken geleden had ik de koffer op zolder gezocht en naar beneden gesleept toen mijn ouders een keer niet thuis waren. Voor de zekerheid had ik hem onder mijn bed geschoven, mijn ouders wilden nog wel eens mijn kamer op komen. Opengeslagen ligt nu de koffer op mijn bed, mijn kledingkast staat open en de lades opengetrokken. Ik pak een aantal kleren, vouw ze nog een keer netjes op en prop ze in de koffer. Ik kon alleen meenemen wat ik echt nodig zou hebben, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Aan sommige spullen was ik zo erg gehecht geraakt, ze hadden me door de moeilijke tijden heen gesleept en ik was er van gaan houden alsof het mensen waren. De koffer zit al half vol en zoveel zit er niet eens in. Ik kijk op de klok. Over een uur zouden ze zeker wakker zijn, ik moest nu dus echt opschieten. Snel pak ik nog de laatste paar kleren en doe zachtjes mijn kast weer dicht. Dan valt mijn oog op de boekenkast die helemaal vol zit met boeken. Lezen was een van de dingen die mij door de moeilijke tijden heen hielp, ik vond het heerlijk om mezelf helemaal mee te laten slepen door het boek. Dan kon ik een keer alles hier vergeten en me helemaal inleven in de personages. Dit was al een ding dat ik zeker ging missen. Ik pak een paar boeken die ik hier echt niet achter kan laten en prop ze snel erbij in de koffer. Snel rits ik het dicht, maar doordat het zo vol zit gaat het niet zo makkelijk. Ik til de koffer van het bed, hij was echt loeizwaar….
Ik stond buiten en sloot zachtjes de deur achter me, nu was er echt geen weg meer terug. Ik hees mijn rugzak over mijn schouder en trok de koffer achter me aan. Langzaam loop ik de straat uit, het geluid van de wieltjes die over de stoep rollen maken een ritmisch geluid. Ik steek de straat over, het ritmische geluid is vervangen door een ander geluid. Rrrrrrtt. Snel trek ik de koffer weer de stoep op en ga de bocht om. De rugzak vol met eten en drinken slingert aan mijn schouder. Af en toe moet ik even stoppen om hem weer goed op mijn schouder te leggen.
Na een tijdje gelopen te hebben kom ik aan bij het station, de trein die ik moet hebben staat er al. Snel stap ik in en zoek een comfortabel plekje. Gistermiddag had ik al een kaartje gekocht voor het geval dat ik laat zou zijn. Eerst hoor een fluitje en daarna sluiten sissend de deuren. Net op tijd. De trein begint te rijden. Kaboenkkaboenk. Ook dit zorgt weer voor een ritmisch geluid dat steeds sneller gaat, totdat de trein op z’n hardst rijdt. Ik zucht. Alles wat ik hier had opgebouwd zou ik weer achter moeten laten. Ik had niet zoveel vrienden, eigenlijk maar één iemand die ik echt aardig vond. Maar ook haar vertrouwde ik niet. Niemand wist daarom wat zich bij mij thuis afspeelde. Dat ging ze niks aan ook. Als ze wisten wat ik elke dag door moest maken zouden ze me waarschijnlijk zielig vinden. En als er een ding was waar ik niet tegen kon was wanneer mensen je zielig vonden. Ik had daarom al vanaf de eerste dag besloten dat ik er nooit met iemand over zou spreken.|
Zo zat ik nog even na te denken, totdat ik me besefte dat ik mezelf hierdoor zielig ging vinden. Bah, ik kreeg nu al medelijden met mezelf. Hoe moest dat dan straks als ik ergens ronddwaalde? Ik sprak mezelf streng toe, zo mocht ik namelijk niet denken. Dan zou ik volgende week al weer voor mijn huis op de stoep staan. Nee, niet voor mijn huis, corrigeerde ik mezelf want dat was het namelijk niet meer. Ik woonde daar niet meer.