Part 20

Part 20.

Met barstende hoofdpijn werd ik wakker. Ik opende mijn ogen. Waar was ik? Een koude rilling trok over mijn rug. Ik sloeg de deken die op me lag strakker om me heen. "Heb je het koud?" klonk een hese stem. Ik knikte. Ik keek om me heen. Aan het einde van de bank zat Harry. Verder was de kamer leeg. Mijn rugzak stond in de hoek, en mijn tekenmap lag op de verwarming. Harry knikte en stond op. Ik hoorde hem wat mompelen in een andere kamer. Even later kwam hij terug met een dikkere deken en sloeg die ook om mij heen. Achter hem vandaan kwam Zayn. "Gelukkig, je bent wakker!" klonk hij opgelucht. Hij kwam naast me zitten. "Je weet vast niet meer wat er gebeurt is?" Hij voelde aan mijn voorhoofd. Zijn handen waren warm vergeleken met mijn voorhoofd. "Ik heb je uit de stromende regen gehaald, je ligt hier al een halve dag, je was bewusteloos. Je moeder heeft 7 keer op je mobiel gebelt." Toen hij dat zei ging mijn telefoon af. Zayn nam op en zette hem op luidspeaker. "Zoë? Zoë? Alsjeblieft kom naar huis, we missen je. We zijn vreselijk bezorgt, kom gewoon naar huis lieverd." Er wers opgehangen. Ik ging overeind zitten. Mijn schoenen stonden naast de bank. Ik begon ze aan te trekken. "Zoë? Wat ga je doen," vroeg Zayn schor. "Bedankt voor alles, maar, het is echt beter dat ik naar huis ga. Waarschijnlijk gaan we gelijk terug naar Nederland. Ik wou dat ik je nooit was tegengekomen Zayn, dat had me een hoop problemen gespaard." Ik pakte mijn tas en mijn tekenmap en liep de deur uit.