OO7

Als ik op de klok kijk, zie ik dat het vier uur ’s nachts is. Ik kan nu echt niet meer slapen, dat wil ik niet meer. Alles om te voorkomen dat ik weer die nachtmerrie krijg. Ik kijk op mijn armen en benen en zie dat die ongeschonden zijn. Net zoals vanmiddag. Toen ik op de dertiende verdieping was geweest en daar een verschrikkelijke pijn voelde, maar eenmaal terug, was er niets meer te zien. Nu ik de dingen vergelijk, de groene mist, pijn, angst, dan zie ik alleen maar overeenkomsten met vanmiddag. Heb ik over de dertiende verdieping gedroomd? Ik weiger te gaan slapen en zie het vijf uur worden en zelfs half zes, maar uiteindelijk val ik toch weer in slaap, dit keer zonder dromen.

De volgende morgen word ik wakker met een vervelende hoofdpijn. Ik wrijf over mijn voorhoofd en ga overeind zitten in bed. Hoe laat is het? Als ik op de klok kijk, zie ik dat het al tien uur is geweest. Waarom heeft niemand me geroepen voor het ontbijt? Snel sta ik op om te gaan douchen. Er is niemand meer hier in de kamer, dus ik doe ook niet de moeite om de deur überhaupt op slot te doen. De straal van de douche is warm en het voelt ontspannend na een lange nacht om even te douchen. Terwijl ik onder de douche sta, kan ik het toch niet laten om even terug te denken aan mijn droom. Het leek verdacht veel op de dertiende verdieping, maar dit was slechts een droom. Misschien dat ik ook wel gedroomd had dat ik op de dertiende verdieping was, dat het gewoon komt door stress voor de reis en hoe het er hier allemaal aan toe gaat. Er komt een glimlach op mijn gezicht te staan en ik zucht een keer zachtjes, opgelucht, omdat ik het een reden kan geven, van wat er gebeurd is. Dan hoor ik met een krakend, hoog geluid de deur open gaan en gelijk schieten mijn ogen naar de deur.
"Hallo, is er iemand?" roep ik dan richting de kamer. "Chelsea?"
Zo heet mijn zusje en ik neem eigenlijk aan dat zij het is. Wanneer ik geen antwoord krijg, zet ik de douche uit en sla een handdoek om me heen. Ik loop naar de kamer en zie niemand.
"Het zal wel de tocht zijn geweest," mompel ik tegen mezelf en pak kleding uit mijn koffer.
Ik kleed me aan en laat de badkamer achter. Wat ik niet gezien heb, is dat er in het condens op de spiegel geschreven staat gevaar.

Ik neem de trappen naar beneden om naar de ontbijtzaal te gaan, want zowel mijn ouders als mijn broers en zusje waren niet meer in de slaapkamers. Ik tref ze met z'n allen aan een tafel bij het raam en ze zijn aan het ontbijten.
"Waarom ben ik niet wakker gemaakt?" vraag ik als ik aan kom en mijn moeder kijkt als eerste naar mij.
"Jij ook goedemorgen," zegt ze dan in plaats van gelijk antwoord te geven op mijn vraag, "iedereen was erg vermoeid van de reis en wij dachten jij ook, dus hadden we je laten slapen. Niets meer en niets minder." 
Oké, dat klinkt wel logisch en ik vind het ook wel fijn, aangezien ik vannacht de nachtmerrie had. Na het ontbijt trekken we erop uit en eigenlijk vergeet ik het hele gebeuren wat zich heeft afgespeeld met het dertiende verdieping drama.
Alles voelt weer normaal, maar ik had natuurlijk moeten weten dat niets normaal kon blijven.