Donderdag, 29 December

Donderdag, 29 December.

Ik keek naar Finn die de hele dag al in het hoekje van de kamer zat voor zich uit te staren. Het was vandaag vijf dagen geleden dat hij was wakker geworden. Zijn ouders waren rijk genoeg om een therapeut thuis te halen. Dokters en alles wat nodig was voor Finn. Hij werd geholpen door de beste van het land, en toch was het niet genoeg. Hij praatte wel, maar heel moeilijk. Er kwamen geen volledige zinnen uit zijn mond. Met gebaren en woorden kwam hij er wel. Meestal wilde hij eten of iets te drinken. Meer kwam er ook niet uit. Eergister avond kwam Jack bij mij langs en had een tijdje met mij gepraat. We hadden niet gepraat over hoe we het nu zouden doen. Hij was mij alleen maar aan het geruststellen. Hij knuffelde me de hele tijd en eigenlijk was het zoals toen Finn in coma lag. Alleen zonder kusjes, en die maakte wel veel uit. Ik was welkom in het huis van Jack en Finn. Hun vader sprak niet tegen mij, maar hun moeder gaf mij wel altijd thee en wat lekkers erbij en ze deed normaal. Mijn ouders waren voor de rest ook oké, niet normaal, maar ik kon wel zonder problemen wanneer ik wilde naar Finn toe. Finn wilde meestal niet dat ik hem aanraakte. Hij trok zich dan terug en keek mij iets boos aan. Als een boos kind.
Ik staarde naar hoe Finn niets te doen. Ik stond op en liep op hem af. Ik ging naast hem zitten. ‘Hoe gaat het?’ Finn knikte kort zonder mij aan te kijken. “Geen theapie.” Zei hij stug. Hij kon het woord moeilijk uitspreken. ‘Jawel… Wil je wat eten?’ Finn schudde zijn hoofd en stond op. Hij legde zijn hand op zijn rug, hij had altijd nog last. Ik liep langzaam met hem mee. Hij liep richting de vleugel en ging zitten. Hij keek naar de toetsen van de piano. Ik ging voorzichtig bij hem zitten. Hij legde zijn vingers precies op de toetsen van het nummer wat ik hem geleerd had. Ik wachtte het af en keek hem met grote ogen, zou hij het nog weten? Hij drukte ze in en hield ineens zijn vingers er weer van af. Ik zuchtte diep teleurgesteld. Hij keek mij aan. “Sorry.” Zei hij. Dat had ik dan ook niet verwacht. Ik glimlachte moeilijk. ‘Nee, je begon heel goed en als je het niet wilt doen dan hoef je het niet te doen.’ Finn gaf een knik al betwijfelde ik het of hij mij begreep. Hij stond weer op en liep weg. Ik zag Jack komen aanlopen. “Heeft hij piano gespeeld?” Ik schudde mijn hoofd van nee en zuchtte diep: ‘Nee, helaas niet. Het komt vast wel.’ Jacks gezicht veranderde ineens in een keer. “Oké, ik ben dit zat. Kom hier ik moet je nú kussen.” Jack legde zijn handen op mijn wangen en trok mij naar zich toe. Hij drukte zijn lippen op die van mij en nog een keer, en nog een keer en hij bleef maar door gaan. Ik begon te giechelen en sloeg mijn armen om hem heen. Ik voelde echt een golf van liefde van Jack door me heen gaan, eindelijk. Hij tilde mij op en lachte speels. Jack kon altijd van die heerlijke knuffels geven, ik voelde me dan altijd heel klein. Alsof hij mij beschermde en dat was een geweldig gevoel. Ik drukte kusjes op zijn mond tot dat Jack van schrik mij los liet. Ik draaide me meteen om en zag Finn staan. Hij keek ons aan. “We knuffelde alleen.” Loog Jack meteen. Ik keek Finn een tijdje aan. Begreep hij wel wat hij zag? Wist hij überhaupt wie ik was? ‘Misschien weet hij niet eens dat ik zijn vriendin ben.’ Zei ik heel zachtjes tegen Jack. Jack fronste en keek Finn aan. Finn liep rustig weer weg. “Nee, maar hij zal het zich snel genoeg weer herinneren…”