A ranger/traitor 107

“Weet je zeker dat het paarden waren en geen ezels?” lachte een Skandiër.
“Ja, natuurlijk weet ik het zeker, ik ken heus het verschil wel tussen een ezel en een paard.
“Oh ja, hoe zagen die paarden er dan uit.”
“Ze waren bruin, redelijk klein en… eigenlijk hadden ze wel wat weg van die Temujai-pony’s, van toen.”
“Temujai? Man, die kunnen nog niet in een plas water stappen zonder zeeziek te worden! Dat zou jij toch moeten weten!” De Skandiërs begonnen te lachen.
“Zo is het wel genoeg!” Onmiddellijk werd het stil. De mannen weken uiteen om iemand door te laten. Dat moest de Skirl zijn.
“Ik dacht dat ik duidelijk was geweest. Als er een visser aan land kwam, moest die met rust gelaten worden. Hij was morgenvroeg waarschijnlijk vertrokken zonder ook maar te weten dat wij hier waren.” De twee mannen sloegen hun ogen neer.
“We dachten dat er vis in die schuit zou zitten.”
“Hier komen we later nog wel op terug. Eerst zullen we ons maar eens met hem bezighouden.” Halldor kroop achteruit, maar een trap deed hem weer naar voren vliegen. Miko probeerde koortsachtig te bedenken wat hij moest doen. Waar bleef Will toch?
“Een visser zonder vis is inderdaad vreemd”, ging de Skirl verder, “En een visser met paarden nog vreemder. Dus zeg op hoe kom je daaraan?”
“Ze liepen los, ik heb ze gevangen”, piepte Halldor. Miko had bewondering voor hem. Zelfs met dertig gevaarlijk uitziende Skandiërs tegenover zich, verraadde hij hen niet.
“Je denkt toch niet dat ik dat geloof?” Hij wende zich weer tot de mannen die Halldor gevangen genomen hadden. “Hoe zagen ze er precies uit?”
“Eigenlijk echt zoals Temujai paarden, klein en…”
“Daar ben ik dus echt niets mee! De Temujai zitten duizenden mijlen hiervandaan en hun paarden ook. In heel dit werelddeel, zal je hun pony’s niet vinden. Tenzij misschien bij…”
“Grijze jagers.” Miko schrok zich haast dood. Dat was Will die de zin afmaakte!