Chapter 4

Ik bekijk het scherm van mijn mobiel. 'Aron stuurt je een chatbericht' ik zucht. Momenteel heb ik echt geen zin in ruzie met Britney. Ben ik net nieuw, aangenomen in het team en zul je net zien dat de blonde bimbo snel jaloers is en me er zo weer uit gooit. Mijn mobiel trilt nog een keer. Wederom zucht ik en lees dan toch de berichten van Aron.
'Hee Alice. Hoe gaat het?'
'Ik wilde nog even checken of je vrijdag wel komt. Ik zou het leuk vinden.'
Vrijdag? Ik graaf in mijn geheugen opzoek naar het ene stukje informatie die ik blijkbaar weggestopt heb en me nu even in de steek laat. Dan schiet het me plotseling binnen. Het feest!
'Hey Aron. Ik denk wel dat ik kom, dankje. Zijn er nog bepaalde kledingvoorschriften? Ik ben niet zo heel goed in feestjes, sorry'
Dan blijft het lang stil vanaf zijn kant. Zou ik iets doms gezegd hebben? Waarschijnlijk weten de drieling ook al wel dat ik ook uitgenodigd ben, dat zal wel standaard procedure zijn. Een ultieme test ook voor de nieuweling. Dan kunnen ze zien wat voor vlees ze in de kuip hebben. Wie weet ben ik wel een verschrikkelijk monster dat zich helemaal lam zuipt en dan ieder meisje haar vriendje verover. Ja dat weet je natuurlijk nooit zeker. Ik zie al voor me hoe Courtney me dronken gaat voeren om me er zo slecht uit te laten zien. Uit ervaring weet ik dat ik slecht tegen drank kan, maar erger is dat ik nooit iemand zijn of haar aanbod kan weigeren. Iets wat mijn moeder ook heeft, denk maar aan al het eten dat ze aan neemt van de buren.n. Iets wat mijn moeder ook heeft, denk maar aan al het eten dat ze aan neemt van de buren.
'Leuk dat je komt! Het is vrijdag een warme dag, dus we hebben sowieso het zwembad. Dus niet iets te warms en zwemkleding. Meestal zorgen Britney en de rest dat ze hetzelfde setje aanhebben. Dat zal ook wel gebeuren bij jou.
Een zwembad dus. Dat betekend dat ook ik in een bikini moet. Ik zucht, mijn voorliefde voor bloot en rondwandelen in bikini's is een hele lange tijd terug al uitgestorven. Zo'n tien jaar geleden ongeveer om precies zijn. Maar aangezien ik opgenomen ben in de cheerleaderfamilie zal ik wel geen fashionblunders meer maken. Daar zorgen ze wel voor. Hoewel opmerkelijk genoeg ik de afgelopen twee dagen heb kunnen dragen wat ik zelf wil.
'Dankje Aron. Dat zal dan wel helemaal goed komen.' ik leg mijn mobiel weg en kijk kort naar de kast waar de oude boeken in staan. Die zullen de komende periode er wel niet meer uit komen. Beneden hoor ik mijn moeder zacht neuriën terwijl ze de afwas doet. Het zal wel tijd zijn om naar bed te gaan. Met het uitzicht op morgen zal het wel een verstandig idee zijn. Ik heb begrepen dat dan de training is van het team. Dat betekend super vrolijk zijn, ook als je dat niet bent, de pasjes na de eerste keer al uit je hoofd kennen en posities aannemen die voor de doorsnee mens vrijwel onmogelijk zijn om te doen. Ik sta op van mijn bed en loop naar mijn raam om de gordijnen dicht te doen. Bij het raam blijf ik even staan. Britney woont in dezelfde straat als ik en toch heb ik haar nog niet gezien hier in de buurt. Misschien zit ze wel altijd bij Staycey en Courtney. Of bij Aron. Geen rare gedachtengang aangezien ze de populairste meid is van de school. Ik doe de gordijnen langzaam dicht en kijk nog kort even de straat in. Ik moet Britney maar niet vertellen dat Aron me naar huis heeft gebracht. Als ze dat al niet gehoord heeft van Courtney of Aron zelf.
Wanneer ik in mijn bed lig en mijn ogen sluit ben ik al gouw vertrokken, zo snel dat het slechts een kwestie van seconden lijkt als ik weer wakker wordt.
De zon schijnt heel voorzichtig tussen een klein spleetje van mijn gesloten gordijnen. Het schijnt dan wel niet in mijn gezicht, maar het kleine straaltje verlicht mijn kamer lichtjes. Ik stap uit mijn bed en open mijn gordijnen. Meteen ontmoet het zonlicht mijn gezicht en ontwaakt me nog beter. Beneden, waar mijn moeder druk in de weer loopt met spullen en boeken, ga ik aan de keukentafel zitten en geniet rustig van mijn ontbijt. 'Schiet je even op?' Ik kijk mijn moeder nieuwsgierig aan. 'Waarom?' Mijn moeder zucht terwijl ze loopt te sjorren aan een bandje van haar tas om zo het vakje open te krijgen. 'Over tien minuten moet je al weg. De klok is een uur vooruit gegaan hoor.' Ik kijk op. 'Echt?' Ze knikt. Meteen stop ik mijn boterham helemaal in mijn mond en sta op. Dan loop ik naar boven en kleed me om. Als ik naar beneden loop met mijn schooltas, staat mijn moeder al bij de deur heen en weer te wippen. Ik pak mijn jas van de kapstok en trek deze aan om vervolgens achter mijn moeder aan naar de auto te lopen. Hoe kan ik nou vergeten dat de klok naar voren is gezet?
'Hoe ben je gister eigenlijk thuis gekomen?' Vraagt mijn moeder uit het niets. Ik leg mijn tas op de achterbank en twijfel. Zal ik haar vertellen dat een jongen me thuis gebracht heeft? Of zal ik liegen en vertellen dat ik met de gele stinkende schoolbus ben gegaan? Ze wacht ongeduldig op mijn antwoord terwijl ik daar wat lang over na denk. 'Ik ben thuisgebracht.' bieg ik dan uiteindelijk op, Want als moeder zijnde zal ze er wel achter komen, vraag me niet hoe ze dat doet. Een moederinstinct is sterker dan magie als het er op aan komt. 'Door wie dan?' Vraagt ze nieuwsgierig. 'Aron.' Ze knikt en blijft dan kort stil. Waarschijnlijk nadenkend over wat ze nu precies moet doen. Boos zijn of geïnteresseerd. 'Is hij wel aardig?' Geïnteresseerd dus. 'Ja zeker. Hij is de vriend van Britney. De teamcaptain.' Ze glimlacht. Nu is ze dus al wat gerustgesteld. 'Wel oppassen hoor dat Britney dan niet gaat denken dat je hem in wilt pikken.'