95.

Elena Johnson

'Gefeliciteerd,' zei Simon nadat ik hem het ondertekende contract had ondertekend. 'Dankjewel,' glimlachte ik dankbaar. 'Je mag maandag meteen beginnen. We hebben overleg met verschillende artiesten die op dit moment bezig zijn met hun volgende album. We zullen een kijken of er wat geschikte liedjes van jou bij zitten. En anders krijg je misschien een opdracht voor een liedje.' Ik knikte en glimlachte. 'Tot maandag,' glimlachte ik toen. Ik schudde Simon de hand en verliet zijn kantoor. Nu moest ik mijn baan bij het communicatiebureau op gaan geven. Ik zou Lauren toch wel gaan missen. Met een stralende glimlach op mijn gezicht liep ik het gebouw uit naar mijn auto. Luid meezingend met de radio reed ik naar huis. Thuis zat Louis op de bank op mijn te wachten, terwijl Nate in de box in de hoek lag. 'Ik mag maandag meteen beginnen,' straalde ik. Louis stond op en trok me in zijn armen. 'Ik ben zo trots op je.' Ik verstopte mijn gezicht in zijn hals en snoof zijn heerlijk geur op. Ik was zo opgelucht. Ik had eindelijk mijn talent gevonden. Eindelijk hetgene waar ik goed in was. En nu had ik ook nog het geluk dat ik daar mijn geld mee kon gaan verdienen. Ik maakte me weer los van Louis en drukte een kus op zijn lippen. 'Ik hou van jou.' 'Ik ook van.' 'Weet je wie er maandag overleg hebben over hun volgende album?' vroeg Louis grijnzend. Ik schudde verbaasd mijn hoofd. 'Een klein bandje genaamd One Direction,' zei Louis, die zijn gezicht neutraal probeerde te houden. 'Echt?' vroeg ik vol ongeloof. 'Ik heb zoveel liedjes voor jullie,' riep ik meteen enthousiast. 'En misschien mag ik wel met Adele werken. Hoe vet zou dat zijn?' zei ik terwijl ik met op de bank liet zakken. 'Is One Direction niet goed genoeg?' lachte Louis terwijl hij naast me op de bank plofte. 'Natuurlijk wel, maar jullie ken ik al.' 'Adele ken je ook al,' wees Louis me terecht. Mijn ogen werden groot toen ik terugdacht aan die ontmoeting. 'Dat was zo gênant. Ik denk niet dat ik nog met Adele wil werken.' 'Adele zou vereerd moeten zijn om met jou te mogen werken,' probeerde Louis me weer op te peppen. 'Adele schrijft haar eigen liedjes, daar heeft ze mijn hulp echt niet bij nodig.' 'Elena!' 'Wat?' vroeg ik verschikt. 'Niet zo onzeker zijn. Maandag gaat alles goed komen. Ik heb alle vertrouwen in je. En de andere jongens zullen sowieso enthousiast zijn over je werk. En alle andere artiesten die je zult ontmoeten ook. Dus glimlachen en niet meer zo negatief doen.' Ik glimlachte. 'Dankjewel,' fluisterde ik. Ik zou echt niet weten wat ik zonder Louis zou moeten doen. Hij hielp me overal bij. Hij hielp me relativeren. En plots leek maandag niet meer zo eng en keek ik er weer naar uit.