Sienna Burke

Het was nu iets meer dan 12uur geleden dat Lizzie verdwenen was.
We hadden Lizzie's gsm gevonden aan het raam... We wisten dus dat ze naar Harry op zoek was.
Onder lichte dwang van Simon moesten we wachten, minstens 12uur zei hij.
De verschrikkelijkste 12uur in mijn leven.
Simon had overal mannetjes neer gezet en Lizzie stond geseind... Als ze ergens de grens over zou willen zouden wij het weten.
Of dat is toch Simon's plan...
Ik weet gewoon dat als Lizzie niet wil dat we het weten, dat we het dan ook niet weten.

Het is vreemd hoe je kunt gaan slapen met pure angst en kunt opstaan met een totaal ander gevoel.
Ik moet bekennen, ik voel eigenlijk helemaal niets. Er is niets wat mij nu recht houdt.
Voorzichtig kruip ik uit Louis' omhelzing en sta op.
Gewoon om aan de keuken tafel te staren naar Lizzie's gsm.
Een getril doet me schrikken.

Lieve Sienna (ik weet dat jij het bent en anders, sorry lieve...)
Ik moet dit doen.
Harry heeft me vertelt waar hij zit.
Hij denkt in Texel, Nederland. Beloof me dat je tot vanavond wacht om het aan de rest te vertellen.
Als je dan nog niets van mij gehoord hebt heb ik je nodig, oké?

Ik wil het niet maar toch stuur ik terug

Hey lieverd, je was juist.
Ik zal zwijgen dat beloof ik je.
Maar ik zweer je, als je vanavond om 17uur niets hebt laten horen roep ik alle agents bij elkaar.
Dikke kus
Sienna

De ontvangstbevestiging meld mij dat ze het gekregen heeft. Ik hoop maar dat ze mij niet nodig zal hebben. Mijn verstand zegt echter dat dit wel het geval gaat zijn dus vertrek ik alvast naar het kantoor.

Na een paar minuten in het kantoor zucht ik.
'Kom vanachter die deur Louis. Je kan je voor mij niet verstoppen.'
Blozend komt Louis tevoorschijn. 'You got me.' Zegt hij zacht en trekt me in een knuffel. Met een zoen op mijn voorhoofd stelt hij me gerust. 'Sienna?' 'Hmm.' 'Je hebt Lizzie gehoord eh.' Stelt hij vast. Het is niet eens een vraag, hij weet het gewoon. Ik zwijg, ik heb het Lizzie beloofd. 'Ik begrijp het, je hebt haar beloofd om niets te vertellen. Goed dan doen we alsof. Kijk, ik ben in paniek en wil een plan B opstellen. Daarvoor doen we alsof we weten waar Harry en Lizzie zijn. Goed?' Bijna onzichtbaar knik ik. 'We leggen alles klaar net alsof we vandaag ergens gaan binnenvallen. Kan je daar mee leven?' Tranen staan in mijn ogen. Wat zou ik moeten zonder Louis? Ik duik weg in zijn armen en laat mijn tranen de vrije loop. Mijn Louis troost me de hele tijd, tilt mijn hoofd omhoog en kijkt recht in mijn ogen. 'Sienna, ik wil dat je me één ding beloofd.' Vragend kijk ik hem aan. 'De volgende keer dat je iets niet mag vertellen en er zoveel last van hebt bel je mij en zeg je: er is niks aan de hand. Dan weet ik dat je me nodig hebt maar niets kan zeggen. Afgesproken?' Met een gemoorde kreet antwoord ik. 'Ik hou gewoon super veel van jou Sienna.' 'Ik ook van jou.' Fluister ik in zijn oor.

We hebben alles klaar gezet, het is nu 16uur. Nog één uur wachten. Ik hou het niet meer van de spanning, Louis probeert me af te leiden maar niets werkt.

17uur: niets
17.05: niets 'We geven haar nog 10 minuten.' Zeg ik zacht. 'Misschien staan onze uren niet gelijk.' Louis knikt wetende dat ik mezelf probeer te sussen.
17.10: niets
17.15: niets
17.20: niets 'Sienna, ik bel de jongens.' Ik knik terwijl de tranen over mijn wang stromen. Krampachtig hou ik mijn gsm vast.
17.30: niets
17.45: niets Langzaam komen de jongens binnen. Allemaal leggen ze een hand op mijn schouder en gaan dan aan de tafel zitten.
17.50: niets 'Sienna, we moeten ons plan nu écht volgen.' Zegt Louis zacht. Ik knik
18.15: niets We zitten in de helikopter op weg naar Nederland, we gaan niet rechtstreeks naar Texel, bang dat dit teveel op zal vallen...
18.45: niets Eindelijk zijn we in Nederland, nu nog wachten op een veerboot.
19.00: niets Zuchtend stap ik op de veerboot.