Intro.

Warmte.
Hitte.
En zweet, de sterke geur van lichamelijk vocht, dat door de warmte verloren word, om in onzichtbare dampende wolken gas mijn neusgaten te penetreren.
Maar de geur hoort erbij, het is een klein onderdeel van een groter geheel van een van de belangrijkste dingen in mijn leven.
Mijn vrienden,
Mijn familie,
Mijn band.




Er is veel gebeurd de laatste dagen.
Of weken, misschien wel maanden, ik kan er geen precieze datum meer op plakken..
Ik heb mezelf voorgelogen, het ontkend en me er tegen verzet. Maar ik zit er nu mee, ik kan mezelf niet langer voorliegen..

Een arm strijkt langs de mijne, een huid die de mijne tintelingen laat voelen.
Kriebels die zo goed voelen, maar zo verkeerd zijn. Ik probeer het te negeren en slik nog rap de brok in mijn keel weg, voor ik de laatste woorden er met moeite uit pers en een traan probeer binnen te houden.


'Irgendwann wird es zeit sein,
Lass uns gemeinsam, in die nacht'..


Het laatste komt er slechts als een fluistering uit, zoals een traan die toch langzaam zijn weg naar beneden vind;

'Du bist
Alles was ich bin
Und alles was durch meine adern fließt'



Het feit staat vast, ik kan er niet meer omheen..





Ik ben verliefd op mijn eigen tweelingbroer