Deel I

Zelfs toen Wesley de deur van de kantine openduwde wist hij nog niet precies wat hij nou eigenlijk deed in River Piddle. Olivers idee dat hij het interview kon overnemen was in theorie wel leuk, maar in de praktijk had hij niet veel interessante dingen te zeggen over Quidditch. Aan de andere kant was het waarschijnlijk een goed idee als iemand zich verontschuldigde voor Olivers overhaaste vertrek. Alles was bovendien beter dan in zijn eentje thuis te moeten zitten, dus zou hij zelfs met plezier Olivers blindheid voor alles dat niet met een bepaalde Weasley te maken had goedpraten. Het was nou eenmaal nogal deprimerend om niets te doen te hebben terwijl iedereen bezig was met hun werk (wat hij niet meer had) het inrichten van hun nieuwe of oude woning (die hij ook niet meer had) of, in een zeer specifiek geval, Percy (die hij weliswaar aardig vond, maar niet had of wilde hebben).
      De kantine was open, maar bijna helemaal verlaten. De man die meestal broodjes verkocht was er niet en er was maar één tafeltje waar iemand aan zat. De vrouw was bezig iets op een blad papier te krabbelen, maar keek op toen Wesley binnenkwam. “Hallo,” groette ze, een beetje verbaasd.
      Haar ongelofelijk blauwe ogen waren het allereerste wat Wesley opviel. Zijn brein sloot even kort en hij had wat tijd nodig om een woord te vinden. “Hoi.” Ze bleef maar naar hem kijken, afwachtend. Hij snapte niet precies waarom, tot hij besefte dat hij zelf naar haar staarde. Hij stond op het punt weer wat met moeite bij elkaar geschraapte woorden uit te spreken, toen zij hem voor was.
      “Kan ik je helpen?”
      Hij grijnsde, in de hoop daarmee misschien weer een beetje vaste grond onder zijn voeten terug te krijgen. “Ik denk het wel. Ik ben Wesley, een vriend van Oliver. Ik ben op zoek naar iemand die hem wilde interviewen.”
      “Je hebt me gevonden. Ik ben Helena.” Ze glimlachte en oké, wow, Oliver had hem wel even mogen waarschuwen. Als Wesley niet beter had geweten zou hij hebben gedacht dat ze een Veela was, maar ze zag er simpelweg veel te menselijk uit voor zoiets.
      “Echt?” flapte hij eruit. Het beeld in zijn hoofd van een vrouw van middelbare leeftijd kwam totaal niet overeen met de persoon die hij zag. “Ik had iemand anders verwacht.”
      Helena’s glimlach vervaagde. Niet goed. “Dan spijt het me dat ik je teleur moet stellen.”
      Een milliseconde lang zat hij met het dilemma dat hij haar het liefst zo snel zou tegenspreken dat hij over zijn woorden struikelde en tegelijkertijd toch kalm over wilde komen. Het was erg moeilijk om een goede balans te vinden. “Het is het tegendeel, geloof me. Ik kan me niet voorstellen dat iemand ooit teleurgesteld zou zijn om jou te zien.”
      “Charmant,” plaagde ze, maar de glimlach was weer terug. “Werkt die openingszin meestal?”
      “Ik heb werkelijk geen idee, want ik heb hem nog niet eerder gebruikt. Het kwam spontaan in me op.”
      “Goed antwoord,” vond Helena. “Je zei dat je me zocht? Wat kan ik voor je doen?”
      Wesley probeerde gedachten over de dubbelzinnigheid van die vraag uit zijn hoofd te bannen. Hij besefte dat hij nog steeds een beetje nutteloos bij de deur stond, dus liep hij naar haar tafel toe en ging tegenover haar zitten. “Ik wilde me even verontschuldigen voor Oliver.”
      Helena wuifde het weg. “Dat hoeft echt niet. Ik hoop alleen dat ik hem niet heb weggejaagd door iets stoms te zeggen, want hij vertrok wel heel plotseling.”
      “Het ligt niet aan jou, dat kan ik je verzekeren. Er is iets belangrijks dat hij al dagen geleden had moeten doen en hij schijnt daarnet opeens ingezien te hebben dat ik gelijk had. Het was een soort ruzie die hij moest bijleggen.”
      “Zoals ik al zei, ik neem het hem niet kwalijk. Het zal wel belangrijk zijn geweest als het echt niet kon wachten,” zei Helena. Ze leek het te menen, wat betekende dat ze niet alleen het uiterlijk van een fotomodel had en gemakkelijk kon praten, maar ook nog echt aardig was. Wesley vroeg zich af aan welke demon Helena’s vader zijn ziel verkocht had voor zo een dochter. “Het interview kan ik ook wel met iemand anders doen. Het is alleen een beetje jammer dat ik nu moet wachten tot het einde van de training, want meneer Ambrose weigerde nog een speler te missen. Tenzij…”
      “Tenzij wat?”
      Ze wierp hem een enigszins uitdagende blik toe. “Zou jij me misschien willen helpen?”
      “Natuurlijk,” stemde Wesley meteen in. Hij was zich er niet zeker van of hij nee had kunnen zeggen tegen die blauwe ogen. “Ik ben alleen geen beroemdheid.”
      “Des te beter. Wij van de Daily Prophet houden wel van een gewone man. Eerst wat algemene vragen, zodat ik een idee kan krijgen van wie je bent. Je volledige naam?”
      “Wesley Westenberg. Iedereen noemt me Wes.”
      “Beroep?”
      “Werkloos. Ik heb Muggle Studies gestudeerd, dus ik ben op zoek naar iets in de hoek met public relations. Moet je dit niet opschrijven?”
      Helena schudde haar hoofd. “Ik heb een goed geheugen. Hoe oud ben je?”
      “Geboren in 1976. Na achttien ben ik de tel kwijtgeraakt.”
      “Heb je een vriendin, Wes? Een vriendje?”
      Het kostte Wesley enige moeite om zijn grijns in bedwang te houden. “Vriendjes zijn Olivers ding. Ook geen vriendin. Helemaal single.”
      “Oké. Nu een heel belangrijke vraag.” Helena bleef bewonderenswaardig serieus. “Wat vind je van Chinees eten?”