Hoofdstuk 4. Het geheim van Rein, wat is er met Rein?

Vanuit Esther:

Ik neem Rein mee en kijk hem aan in zijn ogen.
OMG, wat zijn die mooi!
Nee, ik vind Owen leuk, niet Rein!
Verplaats die gedachten naar als je dood bent, niet voor nu!
"Rein, je moet me wat vertellen, er zit je iets dwars, ik zie dat gewoon!" zeg ik als we een stukje het bos in zijn gelopen.
Even lijkt het stil te zijn tot er een paar vogels beginnen te zingen.
O nee, alsjeblieft niet!
"Esther, ik moet inderdaad wat vertellen, maar ja moet echt niet schrikken oke?" snikt Rein nog steeds.
Even zit ik te denken: "Wat is er? Wat is er zo erg?" maar dat antwoord ik toch.
"Oke, ik schrik niet, ik beloof het!"
"Nou, uhm ... Ik had een paar jaar geleden een vriendinnetje, ze was flauw gevallen en was nooit meer wakker geworden ..." zegt hij en barst in huilen uit.
Ik troost hem en ik kijk weer in zijn mooie ogen ...
Ik verzink in zijn ogen en na een paar minuten zie ik dat ik sta te staren.
"Esther, is er iets?" zegt hij na een tijdje.
Als ik dat hoor komen de tranen in me op, ik sta op en ren weg.
Links, rechts, rechtdoor, rechts, links, dan stop ik.
Ik sta voor een mooi, groot wit huis.
"Whoow!" zeg ik zacht.
Ik ga op de grond zitten in de kleermakerszit.
Ik sta mn handen voor mn ogen en begin weer te huilen.
Ik zit zo ongeveer 10 minuten tot ik iemand mijn naam hoor schreeuwen.
"Esther, eindelijk, ik heb je! En nu laat ik je nooit meer gaan!" zegt die gene.
Ik kijk om en zie dat het Owen is.
"Owen, waarom zoekte je me? Alsof ik iets waard ben! Dat zegt iedereen! Iedereen in de klas, aan een paar jongens merk je het fk goed, ze haten me, vinden me lelijk, hoeven niks van me te weten ..." zeg ik maar Owen zoent me.
"E-s-t-h-e-r-?" hoor ik iemand zeggen.
Ik kijk om en zie dat het Daan is.
"Daan, nee! Nee, het is niet wat het lijkt!" zeg ik huilent.
"Nee, laat maar, ik vond je leuk, maar dat is nu plots over!" zegt Daan en rent huilent weg.
Owen kijkt me aan met zoon blik van: "BenJeNuOpMijOfOpDaan?"
Ik weet het eigenlijk geen eens ...
Ik vind ze beide leuk, maar toch ... Ik kan niet kiezen!
"Owen, ik weet het niet, ik kan niks zeggen, sorry!" zeg ik en ik ren weg, naar het huis, ik ren er langs en loop zo de weg op.
Ik let niet op waar ik ren tot iets of iemand me opeens naar voren duwt.
Ik voel de pijn maar dan word het zwart ...