14.

Ik kom opeens weer bij, het lijkt alsof er uren, dagen zijn verstreken, en ik nog steeds niet genoeg kracht om te bewegen. Wat gebeurt er? Dit vraag ik me echt af, ik wil vragen waar ik ben en wat er is gebeurd, maar mijn lippen willen niet meewerken. Er rolt een traan over mijn wang en dan pas voel ik een hand de mijne vasthouden. Is dat m' n moeder? Weer kan ik het niet vragen, dus geef ik me weer over aan mijn slaap. Na een tijdje kreun ik van de hoofdpijn en mijn ogen gaan heel voorzichtig open als ik er de kracht voor gevonden heb. Ik staar in het licht en wil mijn handen voor mijn ogen doen, maar er zit een slangetje aan m' n hand die pijn doet als ik beweeg. Ik draai m' n hoofd om en ik zie iemand zitten, een jongen. Ik kijk heel goed en dan pas herken ik heb, het is Justin, en hij is degene die mijn hand al uren vasthoudt en niet meer loslaat. Ik trek onmiddelijk mijn hand terug en er springen tranen in mijn ogen. Ik kijk naar het verband om mijn pols en dan pas komt alles weer naar boven, alles wat er gisteravond is gebeurt. Ik zie dat hij heel moeilijk kijkt en dan fluister ik dat ik alleen wil zijn. Hij wil tegen sputteren en weigert al helemaal als ik heel hard begin te snikken. Ik ga rechtop zitten, trek mijn kniën op, sla mijn armen om mijn benen in en leg mijn hoofd er huilend op. 'G-ga w-eg.' stotter ik en bijt heel hard op mijn lippen door de pijn in mijn hand en pols. 'Allison..' hoor ik Justin fluisteren en ik hoor duidelijk de gekwetste toon in zijn stem. Ik begin nog harder te snikken en zeg niets meer, waardoor Justin uiteindelijk de kamer verlaat. Na een tijdje zo te zitten, wordt alles me teveel en ik ga weer liggen. Ik word weer gestoord door een zuster die de kamer binnenloopt en me wat te eten geeft. Omdat ik nog niet goed met mijn pols kan bewegen, gaat zij naast me zitten en laat me soep drinken. Ik kijk haar aan en ze veegt mijn tranen weg, waardoor ik me weer heel even een kind voel. 'Je wilt vast het hele verhaal horen?' vraagt ze me uiteindelijk, alsof ze mijn gedachten kan lezen. Ik knik en ze begint te vertellen over wat er gisteravond is gebeurd. Ik ben nadat ik bewusteloos raakte, opgehaald door een ambulance en iedereen dacht dat ik dood zou gaan. Ze hadden mijn wond gehecht en ik had dringend bloed nodig, maar niemand die zich aanbood had hetzelfde bloedtype als ik. Als ik niet snel bloed kreeg, zou ik binnen een paar uur alsnog overlijden. Uiteindelijk heeft een jongen zich aangeboden, hij had hetzelfde bloedtype als ik. Ze hebben 2 liter bloed van hem in mijn lichaam overgebracht en zo heb ik het overleefd. Net als ik wil vragen wie die jongen was, staat ze op, gooit een brief op mijn schoot en loopt weg. Ik staar haar na, pak dan de brief en begin te lezen: Allison, ik schrijf je nu deze brief omdat je niet meer met me wilt praten en ik geef je gelijk. Ik heb echt iets enorm doms gedaan, en mijn wereld is totaal in elkaar gestort toen ik jou daar zo zag, je was spierwit weggetrokken en overal om je heen en op je lag bloed. Op dat moment besefte ik dat ik je was verloren, voor goed. Ik dacht dat je dood zou gaan. Allison, ik wilde zelf bijna voor een trein springen, ik kon niet meer zonder jou leven. Snap je dat dan niet? Uiteindelijk heb ik jou dus van mijn bloed gegeven, dat was het enige wat ik nog voor je kon doen. Je bent m' n alles, mijn wereld. Ik heb de grootste fout van mijn leven gemaakt en ik weet dat je deze wel kunt vergeven, maar niet vergeten. Ik wil hierbij dus gedag zeggen tegen je, de liefde van mijn leven die ik ben kwijt geraakt door mijn domheid. Morgen vertrek ik samen met mijn moeder naar New York. We wilden al heel lang verhuizen, maar ik zei steeds tegen m' n moeder dat ik wilde blijven, ik wilde bij JOU blijven. Maar omdat ik die reden niet meer heb, is het maar beter dat ik wegga, voorgoed uit je leven. Allison, i love you more than you could ever know, Justin. Ik staar er met open mond naar en heb niet eens door dat ik zit te huilen. Ik druk de brief tegen mijn hart aan en laat de tranen hun vrije loop. Nee, ik wil dit helemaal niet. Ik heb hem vergeven, ik wil dat hij bij me blijft, ik hou van hem. Ik kijk naar het nachtkastje en pak mijn telefoon er vanaf. Ik bel Justin, maar hij neemt niet op dus laat ik een voicemail achter. 'J-justin, blijf alsjeblieft b-bij me.' fluister ik huilend. 'Ik wil niet dat je gaat, i-ik hou van je..' zeg ik en bij het laatste stukje breekt mijn stem en begin ik heel hard te snikken. Ik druk snel op de rode knop en verstuur hem de voicemail. Ik sluit mijn ogen en wacht zo op een antwoord.