Chapter 18: Niall James Horan

Na even aarzelen, beantwoordde ik zijn knuffel. Ik liet mijn handen op zijn bovenrug rusten en legde mijn hoofd op zijn schouder. Enkele minuten bleven we zo staan, zonder ook maar één woord te wisselen. Een vrij onbekend maar tegelijk ook prettig gevoel deed zich op in mijn onderbuik. Het was als zenuwen, maar dan minder storend. Waarschijnlijk waren het ook zenuwen, ik wist alleen niet waarvoor. Uiteindelijk brak ik de stilte. "Louis, ik weet niet- Ik weet niet of ik dit wel kan blijven doen. Het mag er dan wel uitzien of het me niets doet maar eigenlijk verscheurt het me van binnen als een stukje papier. Luister, ik hou van je, maar ik hou net zo goed van mijn familie. Ik wil ze niet verraden maar aan de andere kant zou ik het liefst alles met jou willen delen. Voor altijd bij jou zijn. Maar het kan niet, Louis. We horen vijanden te zijn, niet vrienden of-" Ik slikte even. "Of meer."
Zijn armen die eerst nog strak om me heen geslagen waren, verslapten. Hij liet me los en keek me op zijn lip bijtend aan. Zijn ogen leken een beetje waterig te worden. Hij keek even naar beneden en vervolgens zocht hij mijn ogen weer op. "Je hebt gelijk."
Waarom wist ik niet, maar een pijnscheut in de buurt van mijn hart liet me onaanzienlijk in elkaar krimpen. Ik wilde de waarheid zelf niet onder ogen komen. Ik had waarschijnlijk gehoopt dat hij zou ontkennen, maar dat deed hij niet.
"Ik snap je punt. Je familie is heel belangrijk voor je, misschien nog wel belangrijker dan ik. Dat begrijp ik ook." Hij ontweek opnieuw mijn ongelovige ogen. "Als ik die keuze had gehad, had ik waarschijnlijk ook voor mijn familie gekozen." Ook al was hij uitgesproken, hij bleef naar de crèmekleurige muur staren. Opnieuw vulde mijn borstkas zich met de steken bij mijn hart.
"Jij hebt macht over mij." Hij draaide zijn hoofd terug naar mij. "Niet omdat je een Ier bent die ik eigenlijk zou moeten dienen, maar gewoon. Al was je dat niet, al was je net zoals ik. Jij beheerst mijn gemoedstoestand. Je hoeft me maar aan te kijken of ik zou al naar de andere kant van de wereld rennen, als je daarom zou vragen. Ik zou onmogelijk kunnen weigeren. Ik kan niet helder nadenken als ik bij jou ben. Al klinkt het nog zo vreemd, bij jou voel ik me machteloos. Ik weet niet of ik het prettig of juist onplezierig moet vinden, bij mijn familie voel ik me in ieder geval veilig. Jij geeft me constant het gevoel dat je mijn hart gaat breken. Mijn instinct zegt me je niet te vertrouwen maar mijn hart wil je niet laten gaan."
Zoveel waarheid zat er in zijn woorden; desalniettemin voelde ik me gekwetst. Natuurlijk koos hij voor zijn familie, dat deed ik toch ook? Toch was ik zo egoïstisch om te verlangen dat hij voor mij koos. Ik wilde dat hij voor altijd bij mij bleef. Daarbij deed het me leed onder ogen te zien dat ik hem al zo vaak gekrenkt had. Ik wilde hem geen pijn doen. Ik had het beste met hem voor. Mijn familie; dat was het enige dat me tegenhield. De situatie waar we nu in zaten, was rot. Ik wist niet zo goed wat te zeggen. Misschien werd het tijd afstand te doen van mijn thuishonk en mijn familie los te laten. Wellicht moest ik hem laten zien dat ik ten alle tijden aan zijn kant stond. Ik was het al sinds het begin van de oorlog niet met mijn ouders en broer eens geweest, met of zonder Louis erbij betrokken. Nu accepteerden zij mij ook nog eens niet zoals ik was. Ze dwongen me te veranderen. Ze zouden alles dat mij dierbaar was afnemen als het hun in de weg zou liggen. Ze waren gewoon zo zelfzuchtig bezig. Ze gaven niets om mij of om mijn gevoelens; ze wilden alleen maar trots. Waarom moest ik anders per se dokter worden later? Natuurlijk, zodat ze lekker konden opscheppen over hoe goed hun eigen zoon wel niet was. Mijn moeder had me zelfs geslagen en ze leek er niet eens spijt van te hebben. Zij wilden dat ik me voordeed als iemand anders die ik werkelijk was, maar dat kon ik niet.
"Niall?" vroeg Louis voorzichtig, en doorbrak daardoor de discussie in mijn hoofd.
"Misschien moeten we je familie maar gaan zoeken." De woorden kwamen er zo zelfverzekerd uit, dat ik bijna van mezelf walgde. Ik wist toch helemaal niet waar ze waren. Misschien leefden ze niet eens meer. Hoe kon ik dat zo zeker zeggen? Louis leek dat echter niet in te zien. Zijn ogen lichtten op als een klein kind dat snoepjes zag. "Zou je dat willen doen?" Hij sprak heel zachtjes, alsof het verboden was.
Ik knikte. "Natuurlijk. Ik zie wel in dat jij je familie mist. Ik ga wat onderzoek doen waar ze zouden kunnen zijn. In die tijd, doe je gewoon wat mijn ouders van je vragen. Wat je ook doet, zorg alsjeblieft niet voor problemen. Aan het einde van de week gaan we op zoektocht." Ik had geen idee of ik deze belofte na kon komen, maar ik wilde hem zo graag helpen, en de hoop was zeker nog niet verloren. Er was geen bewijs dat ze in de oorlog gesneuveld waren. En al was het totaal nutteloos, ik wilde deze toko dolgraag verlaten. Samen met Louis op pad gaan. Dat was wat ik wilde. Gewoon, rustig, met zijn tweetjes.

Let me know what you think! xxx xHungryHoran