Elisabeth Morgen.

Weken vlogen voorbij en nog altijd was er geen enkel teken van leven meer van Harry. De paniek die ik zo lang had uitgesteld had me een week geleden eindelijk knock out geslagen waardoor ik amper nog uit mijn bed van mijn appartementje kroop, tot vandaag.
Een zachte beltoon had me wakker gemaakt, maar veel zin had ik niet om op te nemen. Toch draaide ik me om naar mijn nachtkastje en zag dat ik een sms’je had van Liam die vroeg of hij misschien eens kon langskomen met het team. Zuchtend drukte ik het berichtje weg en draaide me weer om in mijn bed. Maar mijn rust werd blijkbaar niet gegund.
Een tweede keer ging mijn gsm af waardoor ik geïrriteerd me terug omdraaide om te zien op mijn mobiel dat een onbekend nummer me opbelde. Fronsend staarde ik eventjes naar mijn display voordat ik mijn gsm tegen mijn oor legde.
“Hallo?” mompelde ik nerveus en voelde haast direct een hartverzakking toen ik de hese diepe stem herkende aan de andere kant van de lijn.
“Liz?”
“Harry?!” riep ik verbaast en schoot direct recht in mijn bed. Gelukkig waren mijn wonden helemaal genezen zodat ik geen enkele last meer had van mijn schouder.
“Ssht, niet zo luid. Straks horen ze je nog.” Hoorde ik hem aan de andere van de lijn zeggen. Beseffend dat hij waarschijnlijk een gsm had gestolen en zich verstopt had hield ik gelijk mijn mond. Ik zou niet willen dat ik het moment dat ik mijn geliefde eindelijk terug hoorde verstoren.
“Damn, ik heb zo je stem gemist.” Hoorde ik hem zacht fluisteren waardoor ik gelijk moest vechten tegen de tranen die achter mijn ogen prikte.
“Je moest eens weten hoe hard ik je hier wel niet mis.” Fluisterde ik geëmotioneerd terug en sloeg gelijk mijn hand voor mijn mond om niet te snikken. Maar zelfs al hoorde hij me niet, toch voelde hij precies alles aan wat ik voelde.
“Niet huilen, love. Ik ben oké, maar ik heb je hulp nodig.”
“Ik luister.” Begon ik direct hopend dat ik misschien de persoon kon zijn om hem te bevrijden.
“Oké, ik ben in Nederland, op één van de Waddeneilanden. Texel, denk ik. Maar schat, ik vraag je om voorzichtig te zijn. Deze mannen zijn veel gevaarlijker dan je denkt.”
“Het maakt me niet uit, ik wil terug bij jou zijn.” Bekende ik impulsief en kon al snel de vertrouwde zachte lach van hem aan de andere lijn horen.
“Hoe graag ik hetzelfde wil, lieverd heb ik liever dat je je goed voorbereid op wat kan komen. Ik zou niet willen dat ik je kwijt geraak. Maar ik moet gaan, de mannen zijn terug. Ik hou van je!” en met deze woorden werd het gesprek plots gestopt. Nog altijd emotioneel staarde ik naar mijn gsm en probeerde helder te denken, ook al kwamen er vaak genoeg gedachten terug over wat die mannen allemaal wel niet deden met Harry. Hij was altijd al sterk geweest, maar nooit had hij aan iemand al hulp gevraagd. Zo was hij niet. Dus moest er echt wel iets serieus mis zijn om mijn hulp te vragen.
“Oké, focus Elisabeth.” Mompelde ik tegen mezelf voordat ik uit mijn bed liep en langzaam heen en weer begon te stappen in mijn slaapkamer. Ik moest op een manier naar Nederland zien te geraken, naar Texel wat waarschijnlijk een vliegtuig en een boot inhield. Dat zou niet echt een probleem zijn. Het andere probleem was dat ik mijn team moest zien achter te laten zonder dat ze het door hadden. Hoe goed ik ook wist dat ze me wilde helpen, ik wilde dit alleen doen.
Met een snelle beweging liep ik naar mijn kast en begon een paar verborgen spullen vanonder mijn kleren te vissen. Cowell had ons altijd verboden om wapens thuis te hebben en al zeker geen gadgets, maar ik was nooit echt iemand geweest die luisterde naar de regels.
Eenmaal als ik alles had liep ik met een rugzak met wat kleren en verborgen spullen naar de woonkamer van mijn appartement, maar voordat ik ook maar naar de gang kon lopen om de voordeur te openen hoorde ik de deurbel door heel mijn huis weergalmen.
“Shit.” Vloekte ik zacht toen ik besefte dat dit waarschijnlijk het team was. Dan maar langs de gevel naar beneden kruipen, besloot ik maar en liep gelijk naar achterkant van mijn appartementje en gleed met gemak langs de leidingen naar beneden, op weg naar mijn eigen missie.