10.6

Pov Samira.
De rust in het huis was weer terug, ik had Ibrahim uitgelegd dat het misschien beter was als we het even weer wat rustiger moesten krijgen, er was namelijk een hoop spanningen binnen onze relatie en we zagen elkaar gewoon te weinig, Ibrahim moest namelijk enorm hard knokken voor een plaats in het basis elftal en dat viel hem zwaar maar hij wou het echt heel graag ook al wist die dat het bijna onmogelijk was aangezien die van de drie maanden misschien maar 2 wedstrijden in totaal heeft gespeeld, en dan heb ik het over halve wedstrijden. Terwijl Ibrahim alweer op de training was ruimde ik de kledingkasten op aangezien Ibrahim dat nooit deed, hij vond dat vrouwenwerk terwijl ik dat altijd geweldig werk vond, de nieuwste setjes vlogen als het waren rond de kamer want elke keer als ik onze kledingkasten weer opruimde kwamen er weer nieuwe setjes in gedachte. Terwijl ik de deur open hoorde gaan kon ik al raden wie daar was."Hey"Zei Amber al snel die automatisch mee begon te helpen met het opvouwen van de kleding. "Is de ruzie weer over?"Vroeg ze. Amber had er niet veel van meegekregen en wist dus ook niet dat het alweer een stukje beter ging. "Ja het is over."zei ik kortaf. "Is er wat?"Vroeg ze toen. "Nee, gewoon moe en ik mis Ibi gewoon, ik zie hem de laatste tijd heel weinig door zijn trainingen en aangezien de taal me nog niet heel lekker ligt voel ik me vaak eenzaam."Zei ik. Ik wist dat dit eigenlijk heel raar klonk want ik had vaak genoeg Samir en Amber om me heen daar niet van maar het word zo standaard. "Wil je terug naar Nederland dan?" Vroeg ze. Ik zuchtte even maar volgens mij was dat al een antwoord voor Amber."Ja dus."zei ze. "Ik weet het gewoon even niet meer, die ruzie heeft me in de war gebracht en ik mis me familie gewoon, hij heb zijn familie lekker om de hoek zitten hoor."Zei ik, en dat was ook zo, zijn familie was overgekomen naar Spanje om Ibi te supporten en mijn ouders, tja daar heb ik al maanden niks meer van gehoord, alsof ze me niet miste of wat dan ook."zei ik. Even veegde ik een verdwaalde traan weg die uit me ooghoek rolde. "Ik ben het zat om me zo te voelen, ik moet gelukkig zijn ik bedoel ik heb de meest perfecte man gevonden, ik woon in een droomhuis en dat is nog niet eens alles, ik bedoel ik heb een geweldige familie die me steunen hier en me beste vriendinnetje woont bij me! Ieder meisje zou hier gelukkig mee zijn en ik stel me gewoon aan."Zei ik. Zolang ik deze woorden lang genoeg zou zeggen ging ik er van zelf in geloven, en terug naar Nederland gaan? Tja dat was voor mietjes en dus niks voor mij ik moest bij Ibi blijven, ik moet hem supporten en steunen als dat nodig is, ik moest de perfecte aanstaande vrouw worden voor Ibi, geen aanstellerige puber.