21. Ten reasons why NEVER to make a deal with high school students of South-Korea...

Nu nog een plaats vinden waar ik deze kan ophangen om te drogen, dacht ik in mezelf toen ik alle was uitlaadde. Mijn oude appartement was geen optie. Kyuhyun had me duidelijk gemaakt dat hij mij daar niet meer binnen liet gaan. Hij zei een vervangplaats voor me te vinden, maar dat was natuurlijk niet zo snel gedaan…
Ik haalde diep adem en vouwde de halfdroge was op in mijn plastiek mand. Zou ik gaan rondvragen bij wie ik mijn kleren mocht laten drogen, in ruil voor geld? Dat kon nogal vreemd als vraag aan een wildvreemde, en daarbij kwam dat ik niet moest verwachten dat velen mijn Engels konden verstaan.
“Oh, Seven-ah!” riep ik iemand achter me mijn naam.
Ik draaide me traag, al vol wantrouwen gezien de vorige keren iemand me herkend had, om en tuurde tussen de vrolijke nachtverlichting naar iemand die geroepen zou kunnen hebben. En dan kwam er ineens een jong meisje op me af stappen.
“Seo Seung,” klonk het zeurderig van haar rechterzijde, waar ik een ander, iets ouder meisje onderschepte. “Ik wil nú gaan, anders laten ze ons misschien niet binnen!” Het oudere meisje dat veel leek – maar voor mij leken alle Aziaten op elkaar – op Seo Seung bekeek me onvriendelijk, alsof ik juist de hele sfeer verpest had.
“Seven-ah,” glimlachte het barmeisje van mijn restaurant, Seo Seung, warm naar me. Ze knikte naar mijn wasmand. “Druk bezig?”
“Nah,” schudde ik mijn hoofd, “ben juist klaar. Ik moet eigenlijk een plek zien te vinden om ze te kunnen drogen.” Ik bekende het expres, hopend dat Seo Seung me kon helpen op een of andere manier.
“Je kunt het bij mij laten drogen,” opperde ze, enthousiast toehappend. “Ik kan ze je tijdens werk wel teruggeven, maar wil je dan…” – ik had al op voorhand gevoeld dat ze er iets voor in ruil ging vragen, anders had ze niet zo enthousiast gereageerd, wist ik – “met ons meekomen? We hebben je nodig.”
Ik fronste. “Hoe bedoel je dat je me nodig hebt?”
“Nou ja,” haalde Seo Seung afwegend haar schouders op. Ze haalde haar onschuldigste blik op haar gezicht en staarde me met smekende ogen aan. “Hannah en ik wilden graag bij een feestje binnen geraken. Als jij nu eens de toezichtmannen kunt overhalen om ons binnen te laten. Ik weet zeker dat het je zou lukken.” Ze drukte haar handen in bidpositie: “Alsjeblieft?”
Ik haalde een wenkbrauw op. “Zeker dat dat zo’n goed idee is? Jullie zijn nog te jong ervoor en met een reden,” speelde ik voor de eerste keer een strenge ouder, maar ik mocht Seo Seung nu eenmaal. Ik wilde niet dat iets haar overkwam.
“Och, alsjeblieft, Seven-ah,” zeurde ze nu met pruilende lip.
Ik rolde met mijn ogen. “Mij best, maar eerst gaan we mijn was wegbrengen en je laat mij toe om bij jullie te blijven. Ik wil niet de schuldige zijn, mocht één of andere pervert op jullie afkomen,” verschuilde ik voor een deel mijn echte beweegredenen. Ik vond het te sentimenteel om toe te geven dat na een paar gesprekken ik me al beschermend over haar begon te voelen.
“Dank je!” zong ze luid en triomfantelijk. “Geef mij dat maar!” Ze kaapte de wasmand uit mijn handen en begon in richting waarvan ze kwam te lopen. Ik achtervolgde aan natuurlijk, met haar vriendin op mijn hielen. Haar huis was een appartementje en al snel hadden we samen alle was opgehangen.
De meisjes waren in zo’n haast dat ze niet eens opmerkten, of zelfs niet wilden vragen van wie al die kleding kwam, omdat het allemaal jongenskleren waren.
Terugwandelen was nog vermoeiender dan naar haar huis rennen. Ze mocht dan kortere benen dan mij hebben, maar toch was het moeilijk voor me om hen bij te houden. Ik hoorde al van ver waar dat ‘feestje’ was, het gebonk in mijn buik, de luide bas en de felle lichten stelden me ervan op de hoogte.
Ik wierp nog een laatste blik op de te jonge meisjes achter me. Ik deed absoluut iets verkeerds. Ik zuchtte diep en schudde mijn hoofd. Ik zou ze de hele nacht in de gaten houden. “Wanneer moeten jullie terug zijn van jullie ouders?” vroeg ik moeilijk. Hoe kon ik over hen nu de baas spelen, als ik mezelf niet eens de baas was?
“Mijn ouders denken dat ik bij Hannah blijf slapen,” grijnsde ze ondeugend.
“En mijn ouders zijn op weekend,” vulde Hannah genoegzaam aan.
“Niemand gaat jullie dus missen?” trok ik vragend een wenkbrauw op. Helemaal niet blij met dit vooruitzicht. Ik wilde tenminste één persoon kunnen contacteren, moest er iets misgaan. Als zouden ze de schuld op mij steken.
“Nee,” schudden ze beiden tevreden het hoofd. Ik was anders minder tevreden, maar goed, ik had de deal al gesloten. Ik kon niet meer terug.
“Oké, maar onthoud dat je bij mij in de buurt blijft en als je ergens naartoe gaat, je het mij altijd zegt. En je hebt officieel mijn toestemming om mannen te slaan als ze aan je zitten,” beval ik hen autoritair.
“Ja, baas,” zuchtte Seo Sung.
Ik rolde met mijn ogen. “Oké dan. Dit staat me niet aan…”
“Dat had je dan vanaf het begin maar moeten zeggen,” beet Hannah me toe. Ik zuchtte, ze had gelijk. Ik had er nooit op mogen ingaan.
“Hallo,” glimlachte ik naar kaartjesverkoper. Spijtig genoeg had ik maar al te vaak mogen ondervinden wat mannen aantrekkelijk vonden. Ik had op voorhand mijn bloesje iets lager geopend dan normaal en sprak al opkijkend naar de Aziatische man. “Drie tickets, alsjeblieft.” Mijn Engels zou extra indruk op de man maken.
“Ze is goed, hè!” hoorde ik Seo Sung tegen haar vriendin fluisteren. “Op het werk doet ze al helemaal niets en toch kijken de mannen haar na.”
“Ahw, ik ben jaloers,” kreunde Hannah met een pruillip.
“Die twee daar lijken me wat jong,” wees de jongeman naar de twee studenten.
Ik lachte lichtjes en dwong de man zowat om weer naar mij te kijken. “Ach, wat doet het er ook toe?” Ik boog dichter naar hem toe, zodat hij echt alleen maar oog voor mij had. “Ik let wel op hen, maak je maar geen zorgen.”
“Eh?” keek de man verward over zich heen, als verwacht bestudeerde hij mijn lichaam. Hij was zo afgeleid dat hij het eerste beste ding dat hij zag aandacht schonk. Achter mijn rug wuifde ik naar Seo Sung en Hannah, ten teken dat ze alvast naar binnen konden gaan.
Ik gaf hem Hannahs en Seo Sungs geld. “Dank je, vriend.” Ik snelde van hem weg. Ik haatte dit. Ik had echt nooit moeten instemmen. Verdomme, nu bracht ik jonge meisjes ook nog in gevaar. Ik was echt geen haar beter dan mijn moeder, vervloekte ik mezelf terwijl ik zocht naar de brave kapsels van de twee meisjes.

[NEXT TIME ON: ‘I CAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING’]
“Waah! So cool!”
Ik plaatste me naast hen neer, als hun ‘waakhond’. “Dus wat is het plan?”
“Ik wil dansen!”
“Ik ook!”
Ik voelde de beat onder in mijn buik. Energie stroomde door mijn lichaam, maakte het warm, klaar om te bewegen. Ik schudde direct ‘nee’.
Ineens werd mijn aandacht getrokken.
“Aish!”
Wijs besloot ik mijn koppige kant in te drukken, die wilde al snel wat roepen: Ik had het je toch gezegd?!